Skarhead

Drugs, Music & Sex

I Scream Records (2009)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 26/02/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Παλιά hardcore μπάντα από την Νέα Υόρκη. Αυτό τα λέει όλα; Όχι, διότι αν αναφέρω τις συνεργασίες σ' αυτόν τον δίσκο θα καταλάβετε πολλά περισσότερα. Το κάνω λοιπόν ονομαστικά: Agnostic Front, Death Threat, CIV, Eddie Sutton, Ironbound, , Sick Of It All, Merauder, Hatebreed και Madball. Θέλετε κι αλλά; Και να θέλατε δεν έχει. Αυτοί είναι όλοι οι εκπρόσωποι της νεοϋορκέζικης hardcore punk σκηνής και με το παραπάνω.

Ο Lord Ezec, λοιπόν, μετά από μια δεκαετία και βάλε, ξαναμαζεύει την μπάντα και δημιουργεί άλλο ένα αριστούργημα της σκληρής σκηνής της μεγαλούπολης. Η συνταγή γνωστή, κοφτές κιθάρες, ουρλιαχτά και δυνατά φωνητικά, γρήγορα τύμπανα, punk αισθητική, μικρά κομμάτια σε διάρκεια, επιθετικοί και βρομόστομοι στίχοι. Επίθεση προς όλες τις κατευθύνσεις, είτε αυτές είναι άλλες μπάντες της πόλης, είτε το ίδιο το σύστημα. Τραγούδια σαν τα "Fuck The Scene" και "Bomb The System" τα λένε όλα και προδιαθέτουν ότι οι Skarhead δεν επιδιώκουν να γίνουν αρεστοί αλλά ούτε να περάσουν κάποιο θετικό μήνυμα! Ένας NYHC δίσκος που θυμίζει παλιότερες δημιουργίες, οι οποίες σημάδεψαν τους νέους της πόλης και δημιούργησαν ένα κίνημα που κρατάει ζωντανό ακόμα και σήμερα. Όλο αυτό με μια πινελιά metal και μια μυρωδιά hip hop (όσο αφορά τα φωνητικά και κάποια scratch που ακούγονται – ευτυχώς χωρίς να μπαίνει σε Limp Bizkit λημέρια) καταλήγουν σε ένα τέλειο για το είδος δίσκο. Ο τίτλος του δίσκου όσο κι αν ακούγεται κάπως, δεν είναι τόσο για κάγκουρες(!) απλά έχει να κάνει με το θρυλικό DMS family της Νέας Υόρκης με το οποίο είχαν και έχουν ακόμα σχέσεις και αναφέρεται ουσιαστικά στην συνάθροιση κορυφαίων συγκροτημάτων και ατόμων από τις μπάντες που ανέφερα παραπάνω.

Όλα λοιπόν συνηγορούν στο αποτέλεσμα μιας ακραίας δουλειάς χωρίς ιδιαίτερες τεχνικές και μουσικές δυνατότητες, αλλά με άπειρη όρεξη, φοβερή ένταση, εξαιρετική απόδοση και μεγαλειώδη πώρωση. Όλα αυτά που χρειάζεται ένα hardcore συγκρότημα, συν την νοοτροπία και το ύφος του σκληρού και άγριου τύπου (tough guy όπως το λένε και αυτοί). Μια δουλεία που είναι ήδη κλασική και ένας δίσκος που «μιλάει» πολύ στην hardcore κοινότητα.
  • SHARE
  • TWEET