Six Magics

Οι Six Magics από το Σαντιάγο της Χιλής δεν είναι νέο συγκρότημα στον χώρο του μελωδικού / συμφωνικού power metal. Σχηματίστηκαν το '96 και έκτοτε έχουν κυκλοφορήσει τέσσερα album. Ή μάλλον τρία, αφού το φετινό τους, "Behind The Sorrow", είναι ουσιαστικά επανακυκλοφορία του -προ διετίας- "Animal", με αλλαγμένη την σειρά των τραγουδιών, αλλά και ένα διαφορετικό. Άξιζε άραγε αυτή η επιμονή, η πίστη της μπάντας στο υλικό της;

Δυστυχώς, λίγο από Nightwish και Rhapsody Of Fire στα πλήκτρα και στους up-tempo ρυθμούς, λίγο από Rammstein στις κιθάρες, και πολύ pop υφάκι στα ρεφρέν δεν αρκούν. Το αποτέλεσμα απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί metal, αν και υποτίθεται ότι απευθύνεται σε «σκληρό» ακροατήριο. Βασικά, δεν υπάρχουν καν riff εδώ. Οι κιθάρες στα περισσότερα κομμάτια έχουν εντελώς διακοσμητικό ρόλο, προσφέροντας απλά και μόνο βαρύτητα στον ήχο. Η τραγουδίστρια Ely Vásquez ευθύνεται πολύ για το βαρετό του πράγματος, αφού οι μελωδίες της είναι αδιάφορες και άψυχες, όπως άλλωστε και η ίδια η φωνή της. Ατυχώς, το βάρος πέφτει σ' αυτήν και στα πλήκτρα, τα οποία, αν και ενδιαφέροντα σε σημεία, αδυνατούν να πάρουν στις πλάτες τους έναν ολόκληρο δίσκο.

Τα μόνα αξιόλογα riff  (ή, καλύτερα, τα μόνα riff) τα συναντάμε στα πιο heavy "Lies And Rules" και "No Time To Grieve", που μαζί με κάποιες μελωδίες στο εναρκτήριο "Run" και στο "All My Dreams", διασώζουν κάπως τον δίσκο, προάγοντάς τον στην μετριότητα. Δεν ξέρω πώς έπαιζαν στο παρελθόν οι Six Magics, και για να είμαι ειλικρινής ακούγοντας το "Behind The Sorrow" δεν μου δημιουργήθηκε καμία επιθυμία να ψάξω τις προηγούμενες δουλειές τους. Εκτός από τις ελάχιστες εξαιρέσεις που ανέφερα, δεν βρίσκω καμία ουσία σ' αυτό που (προσπαθούν να) κάνουν. Ξεκάθαρη pop νοοτροπία με βαριές -αλλά ευνουχισμένες- κιθάρες. Εσείς θα πάρετε;