Sirenia

Πόσες φορές το έχουμε δει το έργο; Έχουμε βρεθεί σίγουρα όλοι μας πολλές φορές στη θέση ενός fan / οπαδού / απλού ακροατή ή και ορκισμένου εχθρού μιας μπάντας και έχουμε ξεστομίσει τη φράση «έλα μωρέ, αυτοί φλώρεψαν». Ομολογώ πως τις περισσότερες φορές που άκουγα αυτές τις λέξεις (ακόμα και όταν έβγαιναν από το δικό μου στόμα) κάτι δε μου καθόταν καλά, μιας και πιστεύω ακράδαντα πως εάν ένας καλλιτέχνης γουστάρει να πάρει τον τιμημένο δρόμο της φλωριάς, χωρίς βέβαια να έχει ως αυτοσκοπό τα φράγκα, τότε τιμή του και καμάρι του.

Φτάνουν όμως στιγμές που η «φλωροποίηση» της μουσικής ενός σχήματος αποδυναμώνει την όποια σπιρτάδα είχε αρχικά, φέρνοντας στο μυαλό δύο χείριστες λέξεις για έναν καλλιτέχνη: «έλλειψη έμπνευσης».

Ας έρθουμε τώρα στο αντικείμενο του εν λόγο κειμένου. Οι Sirenia, του πρώην κιθαρίστα των Tristania, Morten Veland, δημιουργήθηκαν το 2001 και ξεκίνησαν το 2002 τη δισκογραφική τους πορεία, πατώντας λίγο-πολύ στις φόρμες των Tristania, όμως σταδιακά άρχισαν να περνούν σε πιο εμπορικά μονοπάτια. Αποκορύφωμα ήταν η ένταξη της Ισπανίδας τραγουδίστριας Ailyn (η οποία συμμετείχε και στο Ισπανικό X-Factor παρακαλώ) στη μπάντα και το πρώτο άλμπουμ με εκείνη πίσω απ' το μικρόφωνο, το "The 13th Floor" (2009).

Έτσι, φέτος έρχεται η δεύτερη δισκογραφική δουλειά των Νορβηγών με την Ailyn στα φωνητικά, προχωρώντας τη «μεταμόρφωση» του συγκροτήματος ένα (τουλάχιστον) βήμα παραπέρα. Το "The Enigma Of Life", το οποίο αποτελεί ένα άτυπο δεύτερο μέρος του προηγούμενου δίσκου, δεν έχει σχεδόν καμία σχέση με το παρελθόν των Sirenia. Οι κιθάρες έχουν χάσει τη δυναμική τους σε βαθμό αηδίας και οι κραυγές -ένα βασικό στοιχείο της μπάντας- σπάνια εμφανίζονται, αλλά ακόμη και τότε φαντάζουν άσχετες με το περιεχόμενο μέσα στο οποίο παρουσιάζονται. Ακόμα, η όλη ενορχήστρωση φαίνεται τραγικά απλοϊκή, έως και ανέμπνευστη, ενώ η κυρία Aylin μοιάζει να διεκπεραιώνει μια βαρετή υποχρέωση, κρύβοντας με απόλυτη επιτυχία το όποιο πάθος θα μπορούσε τυχόν να δώσει στις ερμηνείες της.

Το συνολικό αποτέλεσμα όλων αυτών, λοιπόν, δε θα μπορούσε παρά να είναι κατά κύριο λόγο αδιάφορο, αφού αποτυγχάνει παταγωδώς σε δύο καίρια σημεία. Πρώτον, είναι ξεκάθαρο πως δε θα μπορούσε, σε καμία περίπτωση, να κερδίσει το ενδιαφέρον αυτών που ξετρελάθηκαν με τα "At Sixes And Sevens" και "An Elixir For Existence". Δεύτερον και κυριότερον, όμως, είναι εμφανέστατη η αδυναμία του "The Enigma Of Life" να προσελκύσει κάποιο νέο -πιο ευρύ και «εμπορικό»- κοινό (κάτι το οποίο ήταν ο προφανής στόχος του συγκροτήματος).

Συνοψίζοντας, οι Sirenia ολοκληρώνουν τη στροφή προς τη metal, έτσι όπως τη «δίδαξαν» οι Evanescence, πετώντας και λίγα συμφωνικά μέρη εδώ κι εκεί, απομακρυνώμενοι όμως όλο και περισσότερο απ' ό,τι τους χάρισε την όποια αναγνώριση είχαν κατακτήσει μέχρι σήμερα.