Sirenia

Dim Days Of Dolor

Napalm (2016)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 23/11/2016
Εισαγωγή στο συμφωνικό metal
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Αν υπάρχει ένα στοιχείο που οφείλει κανείς να παραδεχτεί στον Morten Veland, αυτό είναι η παραγωγικότητά του. Από τα τέλη της δεκαετίας του '90 και τη συμμετοχή του στην πρώτη περίοδο των Tristania μέχρι σήμερα, η συνέπεια με την οποία γράφει και κυκλοφορεί είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη. Όσοι έχουν ασχοληθεί με τις δουλειές του καταλαβαίνουν τι εννοώ, για τους υπόλοιπους αρκεί να αναφερθεί ότι το "Dim Days Of Dolor" είναι η όγδοη full-length κυκλοφορία του με τους Sirenia, το προσωπικό του ουσιαστικά σχήμα, και ενδέκατη συνολικά από το 1998.

Οι ιδιοτροπίες και οι ταχύτητες με τις οποίες λειτουργεί, όμως, ο Νορβηγός, δεν έρχονται χωρίς συνέπειες· το μόνο σταθερό μέλος του σχήματος είναι ο ίδιος, με τον ντράμερ Jonathan Perez στις ζωντανές εμφανίσεις. Οι υπόλοιποι/υπόλοιπες που τον πλαισιώνουν έρχονται και φεύγουν με γρήγορους ρυθμούς, χωρίς να έχουν ουσιώδη συμβολή και καταλήγουν λίγο-πολύ να εμφανίζονται ως session μουσικοί. Αυτό έμοιαζε να αλλάζει με την παρουσία της Ailyn, που έσπασε το σερί της διαφορετικής frontwoman σε κάθε δίσκο και βρέθηκε πίσω από το μικρόφωνο για τέσσερα άλμπουμ και κάτι περισσότερο από οκτώ χρόνια. Ο τρόπος που εκδιώχθηκε το καλοκαίρι, ωστόσο,  λόγω «προσωπικών διαφορών» σε φιλικά άβολο κλίμα προσέφερε δυνατά déjà-vu.

Αυτήν τη φορά τα φωνητικά ανέλαβε η Emmanuelle Zoldan, η οποία συμμετείχε στις χορωδίες των Sirenia από το 2003. Η κλασική τεχνική της πιθανότατα αποτέλεσε κριτήριο για την επιλογή της. Παρακολουθώντας τις κυκλοφορίες της μπάντας, ήδη από το προ τριετίας "Perils Of The Deep Blue" είναι ξεκάθαρη η προσπάθεια ο ήχος να πάει πιο κοντά στις προ-"Nine Destinies And A Downfall" ημέρες. Το περσινό "The Seventh Life Path" πλησίασε ακόμα περισσότερο προς αυτήν την αισθητική, και η φετινή κυκλοφορία συνεχίζει αντίστοιχα. Τα πιο πρόσφατα στοιχεία δεν εξαφανίζονται εντελώς, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το πιασάρικο ομότιτλο. Έχουν δώσει, όμως, σε μεγάλο βαθμό τη θέση τους σε μια πιο αρχέτυπη συμφωνική προσέγγιση με gothic λεπτομέρειες. Το "The 12th Hour" ισορροπεί ανάμεσα στα δύο στυλ, ενώ από τα κομμάτια που πλησιάζουν περισσότερο στο πρώιμο ύφος ξεχωρίζουν το μελωδικό "Veil Of Winter", το ατμοσφαιρικό "Elusive Sun" και το οπερετικό "Fifth Column".

Στο "Dim Days Of Dolor" υπάρχουν όλα τα χαρακτηριστικά που κάποιος περιμένει να ακούσει από μια κυκλοφορία του ύφους: καλοστημένες δομές, beauty-and-the-beast εναλλαγές στα φωνητικά, χορωδίες, προσεγμένη παραγωγή. Αυτό που λείπει είναι οι λεπτομέρειες που θα το κάνουν να ξεχωρίσει. Οι συνθέσεις σε γενικές γραμμές δεν χάνουν, αλλά οι ουσιαστικά δυνατές στιγμές δεν είναι σε ανάλογα επίπεδα με αυτά του κοντινού παρελθόντος. Η κατεύθυνση φαίνεται σωστή, ωστόσο είτε έχει να κάνει με τις μελωδίες, είτε με την ασφαλή/προφανή προσέγγιση, το σύνολο μου ακούγεται ένα σκαλί χαμηλότερα από τις δύο προηγούμενες δουλειές του συγκροτήματος.

  • SHARE
  • TWEET