Simeon Soul Charger

A Trick Of Light

Gentle Art Of Music (2015)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 27/08/2015
Με όλα τα μέτρα και όλα τα σταθμά μία ψυχεδελική και prog μουσική
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Με όλα τα μέτρα και όλα τα σταθμά η μουσική των Simeon Soul Charger μπορεί να θεωρηθεί ψυχεδελική και prog. Αν μάλιστα είχαμε μόλις ξεπεράσει τη δεκαετία του '60 και βαδίζαμε τα νηπιακά βήματα της δεκαετίας του '70, αυτός ο συγκερασμός θα ήταν επαρκής χαρακτηρισμός. Καθότι τα πράγματα έχουν μπλέξει λίγο τελευταία ας διευκρινίσουμε ότι οι μελωδίες των Beatles και των πρώτων Pink Floyd, των Procol Harum και του Arthur Brown, των Jethro Tull (εδώ δεν μπορούμε να μην εντοπίσουμε ότι το ύφος του τραγουδιστή Aaron Brooks φαίνεται να οφείλει πολλά στο αντίστοιχο του Jon Anderson) και άλλων, κυρίως Βρετανών, παρά την καταγωγή του συγκροτήματος από τις ΗΠΑ, είναι αυτές που στοιχειώνουν τον δίσκο. Όπως όλα τα συγκροτήματα που σέβονται τον εαυτό τους, βέβαια, οι Simeon Soul Charger έχουν ακούσει κι άλλη μουσική στη ζωή τους την οποία εκούσια βγάζουν στα τραγούδια τους, είτε σε στονεράδικη μορφή, είτε σε μπαλάντες, είτε σε καθαρόαιμες classic rock φόρμες.

Το εναρκτήριο "The Prince Of Wands (A Trick Of Light)" είναι από τα καλύτερα και χαρακτηριστικότερα του δίσκου με την καθαρή μελωδική γραμμή και το κιθαριστικό ξέσπασμα να θέτουν τις βάσεις για όλο τον υπόλοιπο δίσκο και τις ανατολίτικες πινελιές να το διαχωρίζουν από τα επόμενα. Η αρχή του δίσκου είναι γενικά φορτωμένη με τις καλύτερες στιγμές ή απλά δίνουν τον τόνο και από εκεί και μετά το μοτίβο επαναλαμβάνεται: Το "Heavy" με την πολύ πιο έντονη παρουσία πλήκτρων φέρνει κάτι από jazz στη συνταγή αλλά και μία ξεδιάντροπη μελωδία (και αυτό είναι κοπλιμέντο), ενώ το "Evening Drag" φέρνει στο μυαλό τους Beatles όπως τους διαμόρφωνε ο McCartney για να μην πούμε τους Beatles όπως τους αφομοίωσαν οι E.L.O..

Ένα από τα πιο στρωτά τραγούδια του δίσκου ("How Do You Peel") διατηρεί την επιφάνεια αλλά χάνει κάπου την ουσία της πιο ελκυστικής πλευράς της μουσικής τους για να επανέλθει αυτή μέσα από τo σκοτεινό instrumental "Where Do You Hide". Γενικά τα ορχηστρικά τους κομμάτια τείνουν να είναι όμορφες αν και κάπως μισοτελειωμένες ιδέες, όπως και το "The illusionist" αποδεικνύει. Το εμβατηριακό "Workers Hymn" είναι ένα ενδιαφέρον αλλά μάλλον όχι αξιομνημόνευτο πείραμα το οποίο εμφανίζει κάποιες stoner επιρροές. Επιρροές που γίνονται πολύ σαφέστερες στη διασκευή του "I Put A Spell On You" - καλή αλλά με πολύ δυνατό ανταγωνισμό για να γίνει πραγματικά ξεχωριστή.

Τελικά τις υποσχέσεις των πρώτων τραγουδιών εκπληρώνουν στον υπόλοιπο δίσκο μόνο τα "Jane (A Bird In Flight)" και κυρίως το "Floating Castles" όπου και πάλι οι μελωδίες ξεχειλίζουν από τα τραγούδια. Ειδικά το τελευταίο μάλιστα καταφέρνει μέσα σε όλες τις επιρροές τους να εντάξει και μία γέφυρα punk ξεσπάσματος δίπλα σε ένα επικοχορωδιακό μέρος πολύ ομοιογενώς και να κλείσει τον δίσκο μέσα σε πυροτεχνήματα.

Το "A Trick Of Light" είναι ένας δίσκος που μάλλον σε ξεγελάει ακούγοντάς τον στην ολότητά του. Αν τον ξεψαχνίσεις τραγούδι προς τραγούδι, θα διαπιστώσεις ότι τα πραγματικά ξεχωριστά τραγούδια είναι με το ζόρι τα μισά. Κι όμως όταν τελειώνεις μία ολοκληρωμένη ακρόαση έχεις την αίσθηση ενός πολύ πιο συναρπαστικού έργου. Αν αυτό είναι γιατί τα καλά τραγούδια είναι τόσο καλά που καλύπτουν τις αδυναμίες ή γιατί το σύνολο είναι ανώτερο των μερών που το αποτελούν, δεν μου είναι (ακόμα) σαφές.
  • SHARE
  • TWEET