Sharon Van Etten

Η Sharon Van Etten δεν είναι άγνωστη - το αντίθετο, αποτελεί μία απ’ τις πιο αναγνωρίσιμες indie/alt μουσικούς. Τελευταία φορά που μας έδωσε την αφορμή να την δοξολογήσουμε ήταν το 2022, όταν κυκλοφόρησε το "We’ve Been Going About This All Wrong", στο οποίο οι τρομερές φωνητικές της ικανότητες έλαμπαν σε προσεγμένες alt pop φόρμες, που πόνταραν στο σταδιακό χτίσιμο και την πλούσια ενορχήστρωση. Η ζέστη εκείνου του δίσκου δεν καταλάγιασε, κι όταν ανακοινώθηκε το επόμενο βήμα της, ήμασταν σε αναμονή. Το single "Afterlife" προσγειώθηκε με την ανακοίνωση πως ο νέος δίσκος θα κυκλοφορήσει υπό το όνομα "Sharon Van Etten & the Attachment Theory", καθώς αποτελεί το πρώτο συνδημιούργημα της μουσικού με το για χρόνια συγκρότημα που την πλαισιώνει. Η συνθετική συνεργασία και συνεισφορά είναι αυτή που προλογίζει δημοσιογραφικά τον δίσκο και φιλοδοξεί να αποτελέσει το κεντρικό επιχείρημα υπέρ του, τονίζοντας την δημιουργική έκρηξη που επιφέρει.

Οι συνειρμοί με όλα τα «Η τάδε και οι τάδε» συγκροτήματα έγιναν αυτοστιγμεί, και με έκανε να αναρωτιέμαι αν θα πρόκειται για έναν πιο punk και σκοτεινό δίσκο. Η απάντηση είναι πως όχι (εντάξει, το "Indio" είναι πιο goth παρά το ζαχαρένιο ρεφραίν), αλλά ταυτόχρονα πρόκειται για έναν δίσκο με μεγάλο ηχητικό εύρος, που δεν προσπαθεί να μπει σε μία αυστηρή κατηγορία, απλώς κάνει all-things-alt, με αρκετά synths, πρωταγωνίστριες μπασογραμμές, αργά χτισίματα και rock κορυφώσεις. Σαφώς, αυτό το οποίο για άλλη μία φορά ξεχωρίζει είναι η ικανότητα της Van Etten να φτιάχνει ευκολομνημόνευτες φωνητικές μελωδίες, και να επιβάλλει την παρουσία της ακόμη και στα πιο υποδόρια σημεία.

Μετά από αρκετές ακροάσεις, έχω την εντύπωση ότι πρόκειται για έναν δίσκο μάλλον βραδυφλεγή, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά επειδή θέλεις χρόνο να συνειδητοποιήσεις πως κάθε διαφορετικό κομμάτι έχει τόσο ωραίες και προσεγμένες λεπτομέρειες.

Το προαναφερθέν "Afterlife" είναι εύκολα η επιτομή του κλασικού ήδη εδώ και λίγους μήνες, ενώ το εναρκτήριο "Live Forever" ανήκει ήδη στα πιο όμορφα κομμάτια της χρονιάς. Μελαγχολία και νταρκίλα, σ’ ένα υπνωτιστικό χορό κρουστών και ηλεκτρονικών ήχων, στα όρια του trip hop, σε μία σύνθεση που πιάνει το συνθετικό νήμα από εκεί που το άφησε ο προκάτοχός του. Η πρώτη δυνατή τριάδα κλείνει με το "Idiot Box", που ναι μεν στιχουργικά αποτελεί τη boomer στιγμή του δίσκου («κινητά κακά, οθόνες κακές»), που ωστόσο έχει το πιο ωμό και θρασύ ξέσπασμα, πάντα said in context, βέβαια, αλλά αλήθεια δεν θα μπορούσατε να φανταστείτε μέχρι και blastbeat εκεί στο τρίτο λεπτό; Από εκεί και πέρα, το αμέσως επόμενο δίδυμο που τραβάει εύκολα την προσοχή είναι τα "I Can’t Imagine (Why You Feel This Way)" και "Something Ain’t Right" με το απίστευτα funk μπάσο της Devra Hoff (ονείρωξη για κάθε επίδοξο μπασόβιο) και τα pop ρεφραίν που λιώνουν καρδιές.

Το "Trouble" ενδεχομένως να αποτελεί ένα τέλειο παράδειγμα ενός δεμένου συγκροτήματος που όλοι συνεισφέρουν αυτά που χρειάζεται η σύνθεση για να λάμψει: απ’ το συγκρατημένο drumming του Jorge Balbi, η μελωδική ραχοκοκαλιά της Hoff, και τα πλήκτρα της Lieberson που προσθέτουν τόσα επίπεδα και πέπλα, μαζί με τις δεύτερες φωνές που συντροφεύουν εκείνη της Van Etten. Μην λέμε όμως μόνο για εκείνα που έχουν δυναμικότητα και θα μπορούσαν να κερδίσουν airplay. Η επένδυση στις φωνητικές μελωδίες και το σταδιακό χτίσιμο, το άνοιγμα μίας σύνθεσης μέχρι να έρθει στο κρεσέντο να δέσουν όλα μαζί, το ποντάρισμα στην ατμόσφαιρα παρά στο ευκολομνημόνευτο, κοκ, καθιστούν κομμάτια όπως τα "Fading Beauty" και "I Want You Here" (μα τι τρόπος να κλείσεις το άλμπουμ!) μοναδικά - και δικαιολογούν απόλυτα την τραβηγμένη τους διάρκεια.

Στην πιο συνεργατική της δουλειά ως τώρα, η Sharon Van Etten και οι Attachment Theory βγαίνουν απόλυτα δικαιωμένοι για την εμπιστοσύνη που δείχνουν μεταξύ τους, στη χημεία που έχουν αναπτύξει αυτά τα χρόνια, αλλά και στην ικανότητά τους να αντιλαμβάνονται τι είναι αυτό που χρειάζεται το τραγούδι, και πώς να το πετύχουν. Βοήθησε, φυσικά, και το αποτύπωμα της παραγωγού Marta Salogni, η οποία και λειτούργησε καθοδηγητικά σε αυτή την παλιά, κι όμως νέα, συνεργασία. Μέχρι την επόμενη φορά, το "Sharon Van Etten & the Attachment Theory" βρίσκει την καλλιτέχνιδα και το συγκρότημά της στην τέλεια στιγμή τους. Ας ελπίσουμε η δημιουργική προσκόλλησή τους να κρατήσει πολλά φεγγάρια ακόμη.

Υ.Γ. Μέσα στην διαρκή κυκλοφορία δίσκων πολλά πράγματα που αξίζουν μπορεί να χάνονται. Ένα απ’ αυτά είναι η κυκλοφορία "TRANSA", μία τετράωρη (!) συλλογή νέου υλικού και covers από συνεργασίες καλλιτεχνών, για την ευαισθητοποίηση και υποστήριξη των trans ατόμων σε μία εποχή που το αυτονόητο δικαίωμα στην αυτοδιάθεση φαίνεται να δέχεται επίθεση. Η Sharon Van Etten συμμετείχε σ’ αυτή την συλλογή με το κομμάτι της Sinead O’ Connor, "Feel So Different", σε συνεργασία με την Ezra Furman.

Bandcamp | Spotify