Seven Sisters Of Sleep

Έχοντας δύο δίσκους στην πλάτη, οι οποίοι έδειξαν τι πάει να πει σκληρό, άγριο, σάπιο και δυνατό metal, φέτος δεν μπορείς να περιμένεις τίποτα άλλο από μια βαριά κοτρόνα στο κεφάλι. Οι ασήκωτες riff-άρες που άλλοτε είναι αργές κι άλλοτε γρήγορες σε συνδυασμό με αυτό το βραχνό γρύλισμα στα φωνητικά, κάνουν το σκηνικό τρομακτικό. Οι Seven Sisters Οf Sleep σκηνογραφούν ένα δολοφονικό, underground άπληστο τοπίο με μια πραγματικά δύστροπη μανία. 

H μίξη σάπιων μουσικών με punk ύφος για την παραγωγή ενός βρώμικου ιζήματος είναι το χαρακτηριστικό τους. Διακατέχονται και επηρεάζονται ταυτόχρονα από τους Black Flag και τους Discharge, για να βγάλουν μια Eyehategod καφρίλα με Converge όρεξη.  Αυτό είναι το δικό τους hardcore/sludge και απευθύνεται μόνο σε λάτρεις της άσχημης, δύσκολης, άγριας και αποκρουστικής metal μουσικής. 

Το ξεκίνημα είναι τόσο δυνατό που αγγίζει τα όρια του blackened death. Για δύο λεπτά απορείς τι οχετός είναι αυτός που ακούς. To "Jones" βαράει αλύπητα. Το "Denounce" μετέπειτα ρίχνει λίγο τους ρυθμούς και φέρνει ένα πιο ατμοσφαιρικό sludge στο προσκήνιο. Tο επόμενο "Gutter" είναι από τα καλύτερα κομμάτια τους. Σε παρασύρει με το ambient ξεκίνημα, αλλά οι φοβέρες αλλαγές του σε ρυθμούς και μουσική ιδέα καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα ειδών και προσφέρουν μια ιδανική παράνοια στο μυαλό.  Από εκεί και πέρα, τα "Plateau" και "Brother's River" καλύπτονται από ένα άγριο κατά βάση crust/sludge που κρύβει καλά τις επιρροές, αλλά δεν μπορεί να κρύψει την σαπίλα του. Κανένα κομμάτι δεν έχει την ίδια σταθερά. Δεν συνδέονται μεταξύ τους. Είναι ξένο σώμα το ένα για το άλλο. Προσωπικά βρήκα στο "Prey" αυτή την σαπίλα, τον ρυθμό και το βάρος που γουστάρω στο doom. Παραπέρα φτάνοντας στο "Third Season" αλλά κυρίως στο επόμενο μεγάλο κομμάτι του δίσκου, "Sacred Prostitute", βαδίζουμε αργά προς τον υπνωτισμό. Τι να πει βέβαια το "Ud-Nun" το οποίο έχει βγει από το σκοτεινό και μελαγχολικό doom metal των My Dying Bride. Φτάνοντας στο τέλος, άλλη μια κομματάρα έρχεται. Το "War Master" έχει όλα τα στοιχεία που μπορούν να τους εξυψώσουν σαν μπάντα. Είναι αυτή η σάπια hardcor-ίλα που κάνουν καλά. Έχει αυτά τα θεόβαρια riffs που τσακίζουν. Μεγάλη σύνθεση, διαβολική, παλαβή και ασήκωτη.  Το ότι ο δίσκος κλείνει με το δεκάλεπτο "Bastard Son" το θεωρώ ευτυχία, γιατί η σαπίλα διατηρείται στο έπακρο. Αρχικά ο αργός ρυθμός σε βαραίνει στις πλάτες και τα έγχορδα πραγματικά σου βαράνε φάπες στο σβέρκο. Αργότερα η μέχρι και black metal επίθεση σου διαλύει ό,τι έχει απομείνει. 

Αυτό είναι ένα βαρύ και ανελέητο sludge. Δεν θέλει περαιτέρω ανάλυση. Στεγνό, βρώμικο, χωρίς πολλά πολλά. Απλό, δυνατό και σταράτο. Δεν ξεφεύγει συνθετικά, ούτε είναι η κορυφαία στιγμή της μπάντας. Είναι όμως τίμιο και θα αρέσει υπερβολικά σε κόσμο που εκτιμά doom, sludge, punk και κάθε είδους core μουσικές.

Bandcamp