Ο Χρήστος Καραδημήτρης είναι υπέρμαχος της φράσης του Νίτσε πως «χωρίς μουσική, η ζωή θα ήταν ένα λάθος». Μέσα από το Rocking.gr διοχετεύει την ανάγκη επικοινωνίας για θέματα γύρω από τη μουσική, μιλώντας...
Royal Hunt
XIII: Devil's Dozen
Frontiers (2015)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 23/09/2015
Καλά κάνουν ό,τι κάνουν, αλλά εγώ δεν αντέχω πάλι μια από τα ίδια
Οι Royal Hunt πάντα μου άρεσαν πολύ και μάλιστα άλμπουμ σαν τα "Moving Target", "Paradox" και "Fear" τα έχω ψηλά στην εκτίμησή μου. Μου αρέσουν και αρκετές ακόμα δουλειές όπως το "Collision Course" ή το "Eye Witness", ενώ, όπως είχα γράψει στην κριτική του προηγούμενου άλμπουμ τους, χάρηκα που ο DC Cooper γύρισε στη θέση που έπρεπε να βρίσκεται. Τίποτα από αυτά δεν σημαίνει όμως πως αντέχω να ακούω ξανά τα ίδια και τα ίδια από τους αγαπημένους Δανούς (που λέει ο λόγος).
Το πρώτο άλμπουμ της επανένωσης έπρεπε να κυκλοφορήσει σχετικά γρήγορα για να πιάσει το momentum, οπότε το δεύτερο θα έδειχνε τις πραγματικές προθέσεις της μπάντας και τι να περιμένουμε από αυτό το comeback. Ως εκ τούτου δηλώνω απογοητευμένος, αλλά όχι γιατί οι Royal Hunt δεν κάνουν καλά αυτό που κάνουν, αλλά γιατί εγώ δυσκολεύομαι να ακολουθήσω αυτό που πρεσβεύουν πλέον.
Οι μελωδίες είναι ως συνήθως σε πρώτο πλάνο, η παραγωγή φορτωμένη αλλά δουλεμένη και παρά τα σημάδια κούρασης η φωνή Cooper δεν έχει χάσει τη δύναμη ή τη χροιά της. Όμως, η μπάντα παίζει μια από τα ίδια, τόσο συνθετικά όσο ηχητικά και η αναπόφευκτη σύγκριση με το παρελθόν κάνει τα τραγούδια μοιάζουν δεύτερης διαλογής στα αυτιά μου.
Συμπαθητικό το "So Right, So Wrong" που ανοίγει το άλμπουμ -αν και πιο τυπικό Royal Hunt δεν γίνεται- και στο "May You Never (Walk Alone)" η βασική μελωδία αφήνει υποσχέσεις για κάτι πολύ καλό, πριν χαθεί στην τυποποίηση του ήχου της μπάντας. Από εκεί και πέρα, την πιο ενδιαφέρουσα στιγμή την βρίσκω στο κλείσιμο του άλμπουμ με το «παιχνιδιάρικο» "How Do You Know" που ενισχύει την άποψή μου ότι η μπάντα δεν έπρεπε να αναλωθεί στις δίκασες και τα κλισέ layers πλήκτρων του Andre Andersen, αλλά σε κάτι πιο ανανεωτικό και φρέσκο, όπως έχουν ξανακάνει στο παρελθόν.
Όσο για συνθέσεις όπως το "Hear On A Platter", στο οποίο ο Cooper μοιάζει να ζορίζεται, ή το "A Tear In The Rain" που το λες και λίγο cheesy, δεν έχω καμία διάθεση να τα ακούσω ξανά. Όπως κι όλο το "XIII: Devil's Dozen" δεν νομίζω να το θυμάμαι ως τίποτα περισσότερο από χαμένο χρόνο ακροάσεων μουσικών που θα μπορούσα να είχα απολαύσει, αντί να ακούω τους Royal Hunt να προσπαθούν να αναπαράγουν τους προ 20ετίας εαυτούς τους.
Για κάποιους αυτό μπορεί να είναι αρκετό ή ακόμα και το ζητούμενο, αλλά εγώ δεν θα πάρω άλλο.
Το πρώτο άλμπουμ της επανένωσης έπρεπε να κυκλοφορήσει σχετικά γρήγορα για να πιάσει το momentum, οπότε το δεύτερο θα έδειχνε τις πραγματικές προθέσεις της μπάντας και τι να περιμένουμε από αυτό το comeback. Ως εκ τούτου δηλώνω απογοητευμένος, αλλά όχι γιατί οι Royal Hunt δεν κάνουν καλά αυτό που κάνουν, αλλά γιατί εγώ δυσκολεύομαι να ακολουθήσω αυτό που πρεσβεύουν πλέον.
Οι μελωδίες είναι ως συνήθως σε πρώτο πλάνο, η παραγωγή φορτωμένη αλλά δουλεμένη και παρά τα σημάδια κούρασης η φωνή Cooper δεν έχει χάσει τη δύναμη ή τη χροιά της. Όμως, η μπάντα παίζει μια από τα ίδια, τόσο συνθετικά όσο ηχητικά και η αναπόφευκτη σύγκριση με το παρελθόν κάνει τα τραγούδια μοιάζουν δεύτερης διαλογής στα αυτιά μου.
Συμπαθητικό το "So Right, So Wrong" που ανοίγει το άλμπουμ -αν και πιο τυπικό Royal Hunt δεν γίνεται- και στο "May You Never (Walk Alone)" η βασική μελωδία αφήνει υποσχέσεις για κάτι πολύ καλό, πριν χαθεί στην τυποποίηση του ήχου της μπάντας. Από εκεί και πέρα, την πιο ενδιαφέρουσα στιγμή την βρίσκω στο κλείσιμο του άλμπουμ με το «παιχνιδιάρικο» "How Do You Know" που ενισχύει την άποψή μου ότι η μπάντα δεν έπρεπε να αναλωθεί στις δίκασες και τα κλισέ layers πλήκτρων του Andre Andersen, αλλά σε κάτι πιο ανανεωτικό και φρέσκο, όπως έχουν ξανακάνει στο παρελθόν.
Όσο για συνθέσεις όπως το "Hear On A Platter", στο οποίο ο Cooper μοιάζει να ζορίζεται, ή το "A Tear In The Rain" που το λες και λίγο cheesy, δεν έχω καμία διάθεση να τα ακούσω ξανά. Όπως κι όλο το "XIII: Devil's Dozen" δεν νομίζω να το θυμάμαι ως τίποτα περισσότερο από χαμένο χρόνο ακροάσεων μουσικών που θα μπορούσα να είχα απολαύσει, αντί να ακούω τους Royal Hunt να προσπαθούν να αναπαράγουν τους προ 20ετίας εαυτούς τους.
Για κάποιους αυτό μπορεί να είναι αρκετό ή ακόμα και το ζητούμενο, αλλά εγώ δεν θα πάρω άλλο.
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
