Razorlight

Μερικοί pop ήρωες της βρετανικής indie σκηνής αντιμετωπίζουν μια γενικευμένη σαρκοβόρο αντιπάθεια. Κατά τα φαινόμενα, η πρωτοκαθεδρία της αχωνεψιάς ανήκει στους Kooks, ενώ οι έφεδροι αποδιοπομπαίοι τράγοι είναι οι Razorlight. Λαϊκίζοντας ολίγον τί, θα ενστερνιστώ την άποψη ότι η ισοπεδωτική ξινίλα οφείλεται στην κραυγαλέα φιλοξενία της μουσικής τους δήλωσης, στην απορρέουσα υπερεπιτυχία και στην ημιαναμενόμενη αλαζονεία τους.

Χάρη στους απολαυστικά εύπεπτους δύο πρώτους δίσκους τους, ένα μανιασμένο θηλυκό πλήθος θα μπορούσε να υπερασπίζεται τους Razorlight με -βαμμένα- νύχια και με -ακονισμένα- δόντια. Το επιδερμικά punk indie του "Up All Night" (2004) και το επιδερμικότερα hippie indie του "Razorlight" (2006) είναι τα πειστήρια της αποπλάνησης και τα τραγούδια "Golden Touch" και "America" τα πιο φερέγγυα μήλα της Εδέμ. Το "Slipway Fires", όμως, φανερώνει ένα όντως απευκταίο θράσος.

Θέλοντας να γιγαντώσουν το rock τους, οι Razorlight παραδίδουν ένα μεγαλομανές άλμπουμ. Η ουσία της pop/rock συνθετικής τους νοημοσύνης είναι απαράλλακτη, αλλά οι πομπωδώς διανοουμενίστικες ενορχηστρώσεις ντύνονται άμφια αρχιερέων, για να χαθούν μέσα στο πλεόνασμα υφάσματος. Η λελογισμένη αλητεία του παρελθόντος και τα μέχρι προ διετίας ευέλικτα ρεφραίν πνίγονται σε μια κουταλιά στόμφου.

Προς αποφυγήν παρερμηνείας, το "Slipway Fires" είναι ένα ποιοτικό άλμπουμ, που αναδεικνύει την αξία του στον επιμένοντα ακροατή. Εξ αρχής, την προσοχή συγκεντρώνουν η «μεσσιανική» πιανομπαλάντα "Wire To Wire", που τολμά να προταθεί ως single, το "North London Trash" κάποιων νυσταγμένων Clash και το "Tabloid Lover", που εξαπατά με τα συστατικά που χρησιμοποίησε ο Bruce Springsteen για το "Pink Cadillac", εικοσιπέντε χρόνια πριν. Στην πραγματικότητα, και παρά την υπερεπιτήδευση, πειστικότερα είναι τραγούδια όπως το καλό "60 Thomson", το κακό "Blueberry Blue Eyes" και το άσχημο "Blood For Wild Blood".

Δε θα χαιρετήσω την τόλμη των Razorlight. Το ρίσκο ήταν απερίσκεπτο και το αποτέλεσμα ανεπαρκές. Όταν θέλεις να γίνεις ο Lou Reed και καταλήγεις να ακούγεσαι σαν κακέκτυπο του Meat Loaf, κάτι δεν πήγε καλά.