Queens Of The Stone Age

...Like Clockwork

Matador (2013)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 17/06/2013
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Το έκτο στούντιο άλμπουμ των Queens Of The Stone Age έγινε από το πουθενά μία από τις πιο hyped κυκλοφορίες της χρονιάς, πριν ακούσει κανείς νότα. Όχι ότι δεν το αξίζει ένα συγκρότημα που έχει κυκλοφορήσει δύο από τους σημαντικότερους alternative rock δίσκους των 00s (τα "Rated R" και "Songs For The Deaf")... Απλά είναι παράδοξο αν αναλογιστεί κανείς ότι βρίσκονται σε συνθετική πτώση: από το αρκετά καλό αλλά κατώτερο των προκατόχων του "Lullabies To Paralyze" του 2005 μέχρι το άνισο "Era Vulgaris" του 2007. Βέβαια, αυτοί οι ανασταλτικοί παράγοντες σβήνονται μονοκοντυλιά με την κατάλληλη προώθηση στα ανά τον κόσμο μουσικά μέσα και το budget για την μεγαλύτερη σύναξη μουσικών προσκεκλημένων εδώ και αρκετά χρόνια.

Προτού φτάσουμε στα της μουσικής, να επισημάνουμε λίγο το υπόβαθρο που εν τέλει «προκάλεσε» έναν τέτοιο δίσκο. Το 2010 ο Josh Homme, το μυαλό και η ψυχή των Queens Of The Stone Age, είχε υποβληθεί σε εγχείρηση ρουτίνας στο γόνατο. Εξαιτίας επιπλοκών κόντεψε να χάσει την ίδια του τη ζωή και είχε καθηλωθεί σε ακινησία για πάνω από τέσσερις μήνες. Όπως δηλώνει ο ίδιος -και όσοι έχουν βρεθεί σε παρόμοιες καταστάσεις- το εν λόγω περιστατικό του άλλαξε ολόκληρη την κοσμοθεωρία. Πρώτο τραγούδι που έγραψε μετά την ανάρρωσή του ήταν το "The Vampyre Of Time And Memory", το οποίο τυχαίνει να είναι και η καλύτερη στιγμή του άλμπουμ. «I want God to come / And take me home / Because I'm all alone in this crowd»...

Σε αυτό το σημείο, να τονίσουμε ότι το "...Like Clockwork", εκτός των άλλων, είναι και ηχητικά μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση δίσκου. Έχει μέσα κολλητικά hit-άκια για να παίζουν σε rock μαγαζιά, έχει μέσα εξαιρετικές mid-tempo συνθέσεις, έχει μπαλάντες... Αυτό που δεν έχει, όμως, είναι γκάζι, βαριές κιθάρες και ογκώδη παραγωγή, κάτι που ενδεχομένως να οδηγήσει σε μουδιασμένες πρώτες ακροάσεις. Ωστόσο, μην ξεγελαστείτε: ο Homme έβαλε τα δυνατά του εδώ πέρα και έγραψε έναν δίσκο που ακρόαση με την ακρόαση μεγαλώνει, και σου «κολλάει» όλο και περισσότερο μέχρι να καταλήξεις απόλυτα εθισμένος. Σημαντικότατος παράγοντας και η ημερομηνία κυκλοφορίας του δίσκου, καθότι το θερινό mood που αποπνέει σε καλεί να το συμπεριλάβεις στο περιβόητο «soundtrack του καλοκαιριού».

Όσον αφορά τις συμμετοχές, σημαντικότερη ήταν η επιστροφή του Dave Grohl στα drums στα μισά από τα κομμάτια (στα άλλα μισά έχουμε τον Joey Castillο). Για να πούμε την αμαρτία μας, ουδόλως αντιληφθήκαμε την παρουσία του, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό, καθώς μπορεί να σημαίνει ότι αφομοιώθηκε εξ' ολοκλήρου από το σύνολο - και κάτω από την ισχυρή προσωπικότητα του Homme. Είχαμε επίσης τους Trent Reznor, Alex Turner, Elton John, Mark Lanegan, Nick Oliveri, James Lavelle και άλλα αστέρια της μουσικής σκηνής, χωρίς ούτε ένας εξ' αυτών να κάνει ηχηρή την παρουσία του. Ή δεν προσέθεσαν κανένα σημαντικό λιθαράκι ή έκαναν αθόρυβη δουλειά την οποία αντιλαμβανόμαστε μόνο εκ της εξαιρετικής ποιότητας του αποτελέσματος. Έτσι κι αλλιώς, μικρή σημασία έχει αυτό.

Το άλμπουμ ξεκινάει με το "Keep Your Eyes Peeled", την πιο αργόσυρτη σύνθεσή του, με τη  συμμετοχή του Jake Shears των Scissor Sisters στα φωνητικά. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για το μόνο κομμάτι όπου κάνει κάπως άσχημη εντύπωση η ξερή παραγωγή που αφήνει τις κιθάρες «πίσω», καθότι μετά οι Queens Of The Stone Age γίνονται αρκετά πιο ραδιοφωνικοί, με την καλή έννοια. Δεν αργούμε να το αντιληφθούμε με το δεύτερο τραγούδι του άλμπουμ, το εξαιρετικά ευδιάθετο "I Sat By The Ocean" που το ακούς και λικνίζεσαι ασυναίσθητα - ή και όχι ...ασυναίσθητα. Το "The Vampyre Of Time And Memory" είναι η μία από τις δύο μπαλάντες του δίσκου, εξαιρετικό από την αρχή του (όπου ο Homme τραγουδάει συνοδεία πιάνου) μέχρι το τέλος, όταν και οι ηλεκτρονικοί ήχοι μπλέκονται υπέροχα με την παραμορφωμένη κιθάρα.

Το "If I Had A Tail" είναι ακόμα ένα κομμάτι με κολλητικότατο ρεφρέν, ακριβώς όπως τα τρία προηγούμενα και τα έξι επόμενα τραγούδια, οπότε από τούδε και στο εξής θα το θεωρούμε ευκόλως εννοούμενο και θα το παραλείπουμε. Πολύ πιασάρικο και αναίσχυντα mainstream, για κάποιο λόγο που δεν ξέρεις ακόμα θα κολλήσει στο repeat. Στα φωνητικά έχουμε συμμετοχές από τον Nick Oliveri, τον Alex Turner (Arctic Monkeys) και τον Mark Lanegan, οι οποίοι τραγουδούν όλοι μαζί «If I had a tail I'd swat the flies». Το "My God Is The Sun" ανεβάζει τις ταχύτητες και θα θυμίσει περισσότερο από κάθε άλλο εποχές "Songs For The Deaf". Το ψυχεδελικό και ατμοσφαιρικό "Kalopsia" με τη συμμετοχή του Trent Reznor (Nine Inch Nails) ξεσπά μόνο στα ρεφρέν του και μοιάζει να είναι b-side των Radiohead εποχής "Ok Computer". Το "Fairweather Friends" που ακολουθεί περιλαμβάνεται σίγουρα μέσα στις καλύτερες στιγμές του δίσκου και το γεγονός πως το έχει συν-γράψει ο Mark Lanegan μόνο τυχαίο δεν είναι, ενώ το πιάνο του Elton John δίνει αυτό το κάτι παραπάνω. Είναι, επίσης, το μόνο κομμάτι του οποίου την μίξη έχει κάνει ο μεγάλος Joe Barresi, κάτι που γίνεται εύκολα αντιληπτό.

Το "Smooth Sailing" είναι το αντίστοιχο "Panic Station" που είχαν οι Muse στον τελευταίο δίσκο τους: ένα pop rock κομμάτι για να πιάσουμε και τους πιο ανάλαφρους εκ των ακροατών. Κάποιους θα τους κερδίσει... Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι πρόκειται για τη μοναδική αδύναμη στιγμή της κυκλοφορίας, ωστόσο θεωρώ σωστή την τοποθέτησή του στο track-listing. Ένα τραγούδι πριν το τέλος συναντούμε το "I Appear Missing", την πιο μεγάλη σύνθεση της κυκλοφορίας (διάρκειας έξι λεπτών) και σίγουρα μία από τις κορυφαίες, διαθέτοντας το καλύτερο ρεφρέν απ' όλες τους και μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες γέφυρες. Το ομώνυμο κομμάτι που κλείνει τον δίσκο μοιάζει αρχικά να είναι μια όμορφη ακουστική μπαλάντα, αλλά εν συνεχεία αποκτά μία υποψία φλοϋδισμού που της δίνει άλλη διάσταση, κλείνοντας έτσι με τον ιδανικότερο τρόπο ένα σημαντικότατο comeback από ένα συγκρότημα-κεφάλαιο για την rock μουσική.

Όσοι ψάχνετε για το καινούργιο "Songs For The Deaf" ή το "Rated R", σίγουρα κακώς κάνατε εξαρχής και ψάξατε εδώ. Όχι μόνο επειδή εξαιρετικά δύσκολα θα καταφέρουν ποτέ οι Queens Of The Stone Age να γράψουν κάτι εφάμιλλο ποιοτικά, αλλά και επειδή η ηχητική τους κατεύθυνση πια απέχει παρασάγγας. Το "...Like Clockwork" είναι ένας φοβερά εθιστικός δίσκος με αρκετό βάθος ώστε να ξεδιπλώνεται με τον καιρό. Σίγουρα καλύτερος από τους προκατόχους του και άνευ αμφιβολίας ο δίσκος που ψάχναμε τώρα που ξεκινήσαμε σιγά-σιγά κατηφορίζουμε προς παραλίες. Ευχάριστο το γεγονός ότι σκαρφάλωσαν στην κορυφή του Billboard γιατί η rock σκηνή έχει ανάγκη τους ισχυρούς, μουσικά και εμπορικά, Queens Of The Stone Age.

VIDEO
  • SHARE
  • TWEET