Protest The Hero

Fortress

Underground Operations / Vagrant (2008)
20/03/2008
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Κάποτε υπήρξα δηλωμένος φανμπόης των Theater. Δε ντρέπομαι να το παραδεχτώ. Κάπου στο "Scenes..." όμως η ονείρωξη έφτασε την κορύφωσή της, με το όνειρο να σταματά εκεί. Τα προαναφερθέντα είναι προσωπική άποψη και σχόλια περί του ενδιάμεσου διαστήματος δε χρειάζονται. Δεν είναι αυτό το θέμα μας. Περισσότερο θέλω να εστιάσω στο ότι επί εποχής "Systematic Chaos" οι Theater -κατά κάποιον τρόπο- συνεχίζουν να επαναπροσδιορίζουν μουσικές έννοιες μέσω άλλων.

Η λεγόμενη progressive discussion έχει δύο αντίθετες πλευρές. Η μία αφορά το λεγόμενο tech-metal, όπου το τεχνικό παίξιμο αποτελεί ξαφνικά μουσικό κριτήριο. Η άλλη, δε, αντικατοπτρίζει την απλή (;) έννοια της εξέλιξης. Τι συμβαίνει όμως όταν έχουμε και τις δύο πλευρές μέσα στο ίδιο καλούπι;

Για να πάρουμε τα πράγματα απ' την αρχή, δεν πρόκειται για τυπικό δίσκο του metal ήχου. Βασικά, δε νομίζω πως ανήκουν σε κάποιο συγκεκριμένο ήχο / ιδίωμα. Οι ρυθμοί αντικατοπτρίζουν Dillinger Escape Plan καταστάσεις, καθώς έχουν μία δαιμονισμένη τάση να διαφύγουν από κάθε τι συμβατικό. Απ' την άλλη όμως, οι κιθάρες χώνουν τις «theater-ίλες» τη μία πίσω απ' την άλλη, με κάμποσες πιο heavy metal στιγμές, αλλά και jazz πινελιές που κάνουν έκδηλα την εμφάνισή τους. Και μιλάμε, έχουν riffάρες και μελωδίες που σε γαντζώνουν, ε. Όχι αστεία. Ειδικά στα φωνητικά, τα οποία έχουν ελάχιστα ίχνη καφρίλας, πράγμα σπάνιο για το core φάσμα. Περισσότερο τσαμπουκά βγάζουν, και σε σημεία που δένουν με τις όποιες αντίστοιχες επιρροές.

Αυτό βέβαια είναι ένα δυνατό, αλλά και αδύναμο σημείο του δίσκου. Σίγουρα θα σας φέρουν κατά νου την «παιδική» πλευρά του metalcore, με μία σημαντικότατη, δε, διαφορά. Η όλη δουλειά ούτε επιτηδευμένη είναι, ούτε «αρπακολλατζήδικη», κάτι που ισχύει για το γενικότερο σύνολο. Το "Fortress" ανήκει στους δίσκους που η κάθε νέα ακρόαση γεμίζει όλο και πιο πολύ το κενό αίσθημα που άφησε η πρώτη επαφή. Κι αυτό ίσως είναι και το πιο μελανό σημείο της περίπτωσής μας. Φαινομενικά, πρόκειται για ένα πιασάρικο, καλό album, που θα σε κερδίσει απ' τις πρώτες κιόλας ακροάσεις. Αλλά ως εκεί πάει το πράγμα. Είναι κάπως αστείο, μιας και οι δομές του δείχνουν τόσο σταθερές, η παραγωγή τόσο προσεγμένη, ο ήχος -σε σημεία- τόσο ζεστός, τόσο ευρωπαϊκός που όλα αυτά μπορεί να ξενίσουν τον ανυποψίαστο ακροατή. Το τοπίο δεν πρόκειται να ξεκαθαρίσει αν δε το βάλεις κάτω και το λιώσεις στις ακροάσεις.

Εν ολίγοις, Οι Protest The Hero αποτελούν ένα ακόμα λαμπρό παράδειγμα του πόσο έχει ανέβει η σκηνή στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Είναι και Καναδοί ε, κάτι που τους δίνει επιπλέον bonus. Το underground φάσμα στο οποίο ανήκουν πλέον δε δείχνει τόσο «υπόγειο», καθώς μπάντες τύπου High On Fire, Russian Circles, Minsk, Fall Of Troy, Yakuza και λοιποί ξεπηδούν σιγά - σιγά, αποκτούν δική τους ταυτότητα και δείχνουν πως η «αυτοκρατορία» αντεπιτίθεται με ένα διαφορετικό τρόπο. Η σκηνή έχει μεγαλώσει επικίνδυνα, με όποια έννοια προτιμάτε. Όσον αφορά την εν λόγω κυκλοφορία, μη τυχόν και την αγνοήσετε. Τα «τείχη» δε θ' αργήσουν να πέσουν...

  • SHARE
  • TWEET