Pristine

Η αλήθεια είναι πως το λιβάνιζα αρκετά τον νέο δίσκο των Νορβηγών Pristine. Δεν ξέρω γιατί, μην με ρωτάτε. Όταν όμως έκατσα κάτω και το άκουσα όπως πρέπει εντυπωσιάστηκα από την αμεσότητα του και την οικειότητα που μου έβγαλε. Μπορεί να φταίει η φωνάρα της Heidi Solheim και οι φοβεροί χρωματισμοί της, σίγουρα παίξανε ρόλο και οι δυνατές συνθέσεις, αλλά όλα αυτά δεν έχουν σημασία. Αυτό που μετράει είναι η ποιότητα του "Ninja" την οποία θεωρώ δεδομένη και στο σύνολο των εννιά τραγουδιών του.

Η Heidi Solheim είναι η βασική συνθέτης στους Pristine και η ευκολία που περνάει από το hard rock «έξω καρδιά» ύφος του "The Rebel Song" στην απίστευτα εσωστρεφή και στενάχωρη blues διάθεση του "The Perfect Crime" δεν μου αφήνει περιθώρια παρά να την χαρακτηρίσω ως μουσικό χαμαιλέοντα. Άλλοτε τα blues μπολιάζονται με μια ψυχεδελική διάθεση όπως συμβαίνει στο ομώνυμο τραγούδι του δίσκου, άλλοτε groove-αρει όλο τσαχπινιά όπως στο "Sophia" και  άλλοτε η έμπνευση εξαντλείται σε επτάλεπτα άσματα όπως στο "Jekyll & Hyde". Ειδικά το τελευταίο είναι ένα τραγούδι το οποίο θα χαρακτήριζα κάτι σαν «Η Adele συναντά τους The Doors», με καταπληκτική κλιμάκωση το οποίο θα σε βυθίζει στις σκοτεινές γωνίες του μυαλού σου. Από το μινιμαλιστικό πρώτο μισό στο ξεσάλωμα των τελευταίων δυο λεπτών που τα πλήκτρα παίρνουν τα ηνία, τα πάντα κυλάνε στην εντέλεια και θα αποτελέσει μια από τις πιο έντονες στιγμές του δίσκου.

Οι μουσικοί που πλαισιώνουν την Heidi είναι απόλυτα καταρτισμένοι και υπηρετούν πολύ σωστά  τα τραγούδια που έγραψε, ενώ και παραγωγή του δίσκου είναι ιδανική. Ζεστή και οργανική, όπως αρμόζει σε τέτοιες δουλειές. Αναζητώντας τις μικρές λεπτομέρειες θα σταθώ για λίγο στο καταπληκτικό solo του "The Perfect Crime" και γενικότερα την κιθαριστική δουλειά, στην ζεστασιά που αναβλύζει από το Hammond και στο μεστό rhythm section που αβαντάρει τις έξοχες ερμηνείες της αοιδού.

Τα πολλά λόγια είναι φτώχια που λένε. Αν ψάχνετε blues rock μουσική να σας μιλήσει κατευθείαν στην ψυχή, αγοράζετε το "Ninja" με κλειστά μάτια. Πρόκειται γα έναν δίσκο με συνθετικό βάθος, γεμάτο συναίσθημα και οι ερμηνείες της Solheim αποτελούν μια κατάθεση ψυχής, είτε σιγοψιθυρίζοντας τους όμορφους στίχους, είτε φτάνοντας τη φωνή της σε δυσθεώρητα ύψη.