Poisonblack

Τέταρτο άλμπουμ για τους Poisonblack του Ville Laihiala, ο οποίος μετά και το οριστικό τέλος των Sentenced έχει αφοσιωθεί πλήρως στην προσωπική του μπάντα. Ο σκοπός των Φιλανδών για το "Of Rust And Bones" ήταν να ηχογραφηθεί όσο πιο γρήγορα και αυθόρμητα γινόταν, προκειμένου να συλληφθεί ένα live feeling, πράγμα που λειτούργησε θετικά. Πολλά από τα μέρη των τραγουδιών ηχογραφήθηκαν live στο στούντιο, και δύο-τρία εντελώς απογυμνωμένα. Ειδικά τα τελευταία ξεχωρίζουν αμέσως με την αμεσότητά τους.

Από τους Poisonblack ξέρεις πάνω-κάτω τι να περιμένεις. Δεν υπάρχουν μεγάλες εκπλήξεις, τουλάχιστον όσον αφορά το συναίσθημα της μελαγχολίας που περιβάλλει τη μουσική τους. Χωρίς αυτό, ωστόσο, να είναι μεμπτό. Ίσα-ίσα, έχοντας βρει μία πετυχημένη φόρμουλα, της οποίας είναι οι καλύτεροι πρεσβευτές, προσπαθούν μέσα στην αναπαραγωγή της, να την διευρύνουν και να την διαφοροποιήσουν εν μέρει, αρκετά ώστε να μην χαθεί η ταυτότητά της. Μουσικά, λοιπόν, όλα τα στοιχεία τους βρίσκονται και πάλι εδώ. Απλοϊκές hard rock φόρμες, κολλητικές κιθαριστικές μελωδίες, φλερτ με την gothic αισθητική, αυτοκαταστροφικοί στίχοι, και βέβαια η εκ φύσεως απαισιόδοξη φωνή του Laihiala να τα σκεπάζει όλα. Στο "Of Rust And Bones", όμως, υπάρχει και το στοιχείο της καινοτομίας˙ αυτό ενσαρκώνεται σε τρία οχτάλεπτα κομμάτια ("Invisible", "Down The Drain", "The Last Song"), τα οποία προκαλούν το ενδιαφέρον με τις όμορφες bluesy ατμοσφαιρικές δομές τους, και το hammond να πρωτοστατεί σε κάποια μαγευτικά μέρη. Και τα τρία τραγούδια αποτελούν τόσο έξυπνες όσο και αντιεμπορικές συνθέσεις, και εμπλουτίζουν τον σκοτεινό ρομαντισμό της μπάντας με μία διαφορετική προσέγγιση της μελαγχολίας.

Αυτή όμως είναι η μία από τις δύο όψεις του δίσκου, αν και σίγουρα η πιο εμπνευσμένη και θελκτική. Στον αντίποδα, υπάρχουν κομμάτια σαν το riff-άτο ραδιοφωνικό "Leech", το εναρκτήριο "My Sun Shines Black", και το γρήγορο "Casket Case" που είναι πιστά στον Poisonblack ήχο, και δη πιο κοντά στον "A Dead Heavy Day" δίσκο, ενώ τα "Alone" και "Buried Alive" θυμίζουν λίγο παραπάνω τους Sentenced των δύο τελευταίων δίσκων. Ο Laihiala ακούγεται πραγματικά ορεξάτος και «μίζερος», ενώ και σαν κιθαρίστας κάνει πολύ καλή δουλειά, ιδίως με κάποια καταπληκτικά lead αλλά και ορισμένα αξιομνημόνευτα solo. Γενικά, όλα τα όργανα είναι ωραία παιγμένα και άψογα ενορχηστρωμένα από τον παραγωγό Hiili Hiilesmaa (HIM, Sentenced, Amorphis), με τα τύμπανα να ηχούν πολύ φυσικά και «ζωντανά», και το μπάσο να είναι ικανοποιητικά ευδιάκριτο.

Οι Poisonblack εδώ μάς προσφέρουν την πιο μεστή και ώριμη δουλειά τους. Προοδεύουν τον ήχο τους στο "Of Rust And Bones", έναν δίσκο που αποπνέει πόνο και απόγνωση, αλλά και οργή και κυνισμό. Συναισθήματα και χαρακτηριστικά στα οποία μπορεί να μας είχε συνηθίσει ο Ville, είτε μέσω της τωρινής του μπάντας είτε -κυρίως- μέσω της προηγούμενής του, όμως εδώ εφευρίσκει καινούριους τρόπους για να μοιραστεί μαζί μας την «μιζέρια» του. Και επιτυγχάνει παταγωδώς.