Place Vendome

Thunder In The Distance

Frontiers (2013)
Από τον Χρυσόστομο Μπάρμπα, 30/10/2013
Μια συλλογή κομματιών, βουτηγμένα σε κάθε κλισέ του μελωδικού ήχου. Με ό,τι κινδύνους συνεπάγεται αυτό
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Οι μεγάλες φωνές δύσκολα παύουν να λάμπουν, σε ότι περιβάλλον και να βρίσκονται. Μία από αυτές τις φωνές είναι ο Michael Kiske. Είτε περιτριγυρίζεται από δυνατές κιθάρες, είτε από απαλές μελωδίες, πάντοτε βρίσκει τον τρόπο να περνάει στον ακροατή το αδιαμφισβήτητο του χάρισμα. Στους Place Vendome όμως, ήταν πολλοί αυτοί που θεώρησαν πως βρήκε τη σωστή αναλογία σκληρής και μελωδικής μουσικής στη μετά-Helloween εποχή της καριέρας του.

Ξεκινώντας την πορεία του με έναν μελωδικό δυναμίτη εξάλλου ("Place Vendome"), το συγκεκριμένο σχήμα δεν άφησε και πολλά περιθώρια αμφισβήτησης. Η ποιότητα των μελών του, πέρασε στο υλικό που παρουσίασαν και σε συνδυασμό με το ότι αυτή η ποιότητα πέρασε και στον διάδοχο του εξαιρετικού ντεμπούτου, οι Place Vendome εδραιώθηκαν γερά στις συνειδήσεις των οπαδών του melodic rock.

Όταν όμως μια μπάντα έχει στη σύνθεσή της πρόσωπα όπως ο Dennis Ward και ο Michael Kiske, που είναι συνεχώς μπλεγμένα με πολλά και διάφορα project, δεν μπορείς να περιμένεις να έχει και την πυκνότερη δισκογραφική παρουσία. Το "Streets Of Fire" του 2009, ήρθε τέσσερα χρόνια μετά το "Place Vendome", οπότε η κυκλοφορία του φετινού τρίτου δίσκου, "Thunder In The Distance", έρχεται, θα μπορούσε να πει κανείς, στην ώρα της.

Με την πρώτη επαφή, το μάτι μου πέφτει στο πολύ καλό εξώφυλλο, το οποίο ξεπερνά τα δύο προηγούμενα. Ισχύει το ίδιο και για το περιεχόμενο όμως; Πατώ το play και σκέφτομαι «μωρέ λες;». Η αιτία είναι το εναρκτήριο "Talk To Me", το οποίο έπειτα από ένα σύντομο intro, σε πιάνει απ' τα μούτρα, όντας το ιδανικό melodic κομμάτι. Θες κιθάρα; Θες πλήκτρα; Θες «μεγάλα» ρεφρέν; Θες μελωδική και αψεγάδιαστη φωνή; Τα έχει όλα. Ανεβασμένο το ενδιαφέρον λοιπόν, αλλά κάπου στη συνέχεια αρχίζει σιγά-σιγά να φθίνει. "Broken Wings" και "Fragile Ground" σώζουν κάπως το πρώτο μισό του δίσκου, το οποίο μοιάζει κατώτερο των περιστάσεων. Στο δεύτερο μισό, τα "Never Too Late", "Maybe Tomorrow" και το πολύ καλό "Thunder In The Distance", καταφέρνουν να κεντρίσουν και πάλι την προσοχή, η αλήθεια όμως είναι πως η συνολική αίσθηση του επιφανειακού, που αφήνει το άλμπουμ, δεν αλλάζει.

Πρόκειται για μια συλλογή κομματιών, βουτηγμένα σε κάθε κλισέ του μελωδικού ήχου. Με ό,τι κινδύνους συνεπάγεται αυτό. Όταν γίνεται κάτι τέτοιο με πραγματικό μεράκι, πετυχαίνει ένα τουλάχιστον όμορφο αποτέλεσμα, όταν όμως οι στιγμές που αξίζουν πραγματικά επισκιάζονται από την προφανή by the book προσέγγιση, τότε το όλο εγχείρημα κουράζει πολύ γρήγορα. Ας λάβουμε υπόψη, πως η Frontiers μάζεψε ένα τσούρμο συνθετών για να δουλέψουν πάνω στον συγκεκριμένο δίσκο (Timo Tolkki (Stratovarius), Magnus Karlsson (Primal Fear), Alessandro Del Vecchio (Hardline), Soren Kronqvist (Sunstorm) κ.ά.). Αυτό, είχε ως αποτέλεσμα τα περισσότερα απ’ τα τραγούδια να ακολουθούν τυφλά μία συγκεκριμένη φόρμουλα και μάλιστα να μην το κάνουν εντέλει και αποτελεσματικά.

Τελικά, η παρτίδα σώζεται από κάποιες αληθινά αξιοπρόσεκτες συνθέσεις, την επαγγελματικότατη απόδοση όλων των μελών του σχήματος και την «γεμάτη» αλλά διόλου μπουκωμένη παραγωγή του πολυπράγμονος Dennis Ward. Έτσι, με την τρίτη κατά σειρά κυκλοφορία τους, οι Place Vendome παρουσιάζουν αναμφίβολα μια απ’ τα ίδια όσον αφορά στον μελωδικό χώρο, χαρίζοντας όμως για μια ακόμα φορά, είναι η αλήθεια, μερικές αξιόλογες στιγμές στους οπαδούς του εν λόγω ήχου.
  • SHARE
  • TWEET