Persefone

Το ότι οι Persefone προέρχονται από την Ανδόρα είναι κάτι που τους κάνει αυτομάτως ξεχωριστούς. Η αλήθεια είναι ότι δεν γνωρίζω άλλη μπάντα από την Ανδόρα. Αυτό ήταν και το κίνητρό μου όταν αποφάσισα να ασχοληθώ μαζί τους, αρκετά χρόνια πίσω. Το plot twist έρχεται όταν συνειδητοποιείς ότι τελικά ίσως και να μη γνωρίζεις πολλές μπάντες που να παίζουν όπως οι Persefone.

Ήρθα σε επαφή μαζί τους πριν σχεδόν δέκα χρόνια με το "Core", έναν δίσκο που έδειχνε ότι η νεοσύστατη τότε μπάντα είχε αρκετά πράγματα να δώσει στο μέλλον. Από τότε έχουν υπάρξει δυο αλλαγές στη σύνθεσή τους, στην κιθάρα και τα τύμπανα και οι αλλαγές στον ήχο είναι ευδιάκριτες, αν και όχι πολύ μακριά από αυτό που μας είχαν δείξει. Βασικό χαρακτηριστικό της μπάντας είναι το progressive metal. Το οποίο δεν διστάζουν με κάθε τρόπο να εμπλουτίσουν με ακραία στοιχεία.

Σχεδόν το σύνολο του δίσκου αποτυπώνεται πιστά στην κορυφαία στιγμή του, η οποία δεν είναι άλλη από το ομώνυμο έπος. Το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, διάρκειας είκοσι λεπτών, χωρίζεται σε τέσσερα μέρη και ξεκινάει σαν Riverside, περνάει σε κάτι πιο τεχνικό και progressive σε πιο Dream Theater φόρμες, εξελίσσεται σε μελωδικό death metal και κλείνει σαν ορχηστρική μπαλάντα υπό τη φωνή της Merethe Soltvedt. Σε άλλες συνεργασίες έχουμε τον Paul Masvidal (Cynic, Death) να συμμετέχει στο εισαγωγικό "An Infinitesimal Spark" και το πιο cynic-ο "Living Waves", καθώς και με τον κιθαρίστα των Leprous, Oystein Landsverk, στο ομώνυμο κομμάτι.

Πιστεύω πως το "Aathma" είναι αρκετά κοντά στο καλύτερο σημείο της δισκογραφίας τους, τo "Spiritual Migration", χωρίς να το ξεπερνάει. Δίνει περισσότερη έμφαση στο progressive στοιχείο, παρά το πιο συμφωνικό και ακραίο. Θα εκτιμηθεί ιδιαιτέρως από τους φίλους των Between The Buried And Me, ιδιαίτερα όσους θεωρούν πως οι τελευταίοι μαλάκωσαν κάπως με το "Coma Ecliptic". Είναι ένας πολύ-επίπεδος δίσκος, που διατηρεί το ενδιαφέρον καθόλη τη διάρκειά του, ακόμα και αν δεν εντυπωσιάζει.