Pearl Jam

Lightning Bolt

Virgin (2013)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 15/10/2013
Ικανοποιητική δισκογραφική επιστροφή μετά από τέσσερα χρόνια για μια από τις σπουδαιότερες μπάντες στη σύγχρονη ιστορία της rock μουσικής
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Θα το επαναλαμβάνω συνεχώς. Οι Pearl Jam είναι πιθανότατα η τελευταία χρονικά μπάντα στη rock μουσική που μπορεί να θεωρείται κλασικό όνομα, ανεξάρτητα αν θα υπάρξουν άλλα μετά από αυτή. Έχουν αφήσει το στίγμα τους στην εξέλιξη αυτής της μουσικής, τόσο με τα τραγούδια τους, όσο και με την συνολική στάση τους, διαθέτοντας όλα τα απαραίτητα συστατικά για να θεωρηθεί κάποιος κλασικός στο πέρασμα του χρόνου. Αυτά θα έπρεπε να θεωρούνται γνωστά ως και αυτονόητα...

Επίσης, δεν είναι κρυφό πως κατά γενική ομολογία η πορεία τους έχει πάρει τη δημιουργική κατιούσα, κάτι  που είναι ακριβές και ανακριβές ταυτόχρονα, ανάλογα με το πώς θα το προσεγγίσει κάποιος. Η αληθής πλευρά του ισχυρισμού αυτό έχει να κάνει με τη σύγκριση του εκάστοτε νέου άλμπουμ με το προηγούμενο, τη στάση των μελών της μπάντας σε σχέση με το πώς τους μάθαμε οι περισσότεροι (κυρίως του Vedder) και γενικά λόγω μικρών πραγμάτων που απασχολούν κατά βάση τους (καλώς εννοούμενους) οπαδούς του συγκροτήματος. Η λάθος πλευρά της ανάγνωσης έγκειται στην υπερβολή, καθώς οι Pearl Jam ουδέποτε σταμάτησαν να παίζουν σε υψηλότατο επίπεδο (ιδίως συναυλιακά) και ουδέποτε έπαψαν να διατηρούν μια αξιοπρεπέστατη στάση. Ως εκ τούτου, ο προβληματισμός δεν έχει να κάνει με το αν η μπάντα καταφέρνει να σταθεί στο ύψος της, αλλά στο αν έχει τα αποθέματα να ξανακάνει το κάτι παραπάνω. Βεβαίως, κάθε νέο άλμπουμ συνοδεύεται από τέτοιες υποσχέσεις...

Έχοντας στον νου το μάλλον αδιάφορο συνολικά εγχείρημα του "Backspacer", ο προπομπός του "Sirens" ήρθε να δείξει πως οι περιρρέοντες ισχυρισμοί ενδεχομένως να είχαν βάση. Δεν είναι ψέμα πως τόσο μεστό Eddie Vedder είχαμε χρόνια να ακούσουμε και με το εν λόγω τραγούδι υπήρξε μια αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος και ταυτόχρονα ένα ανέβασμα του πήχη, έστω και ενδόμυχα. Για δεύτερη φορά στην καριέρα τους οι Pearl Jam χρειάστηκαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια για τη δημιουργία ενός άλμπουμ και πολλές φορές ένα τέτοιο διάστημα λειτουργεί θετικά ως χρόνος ωρίμανσης, ώστε η μπάντα να κατασταλάξει στη μουσική ταυτότητα του άλμπουμ. Ίσως, όμως, κόβει και αυθορμητισμό.

Το "Lightning Bolt" κυκλοφόρησε, λοιπόν, και η αποδοχή του δείχνει να είναι εξαιρετική από την πλειονότητα των φίλων της μπάντας, αλλά και ανθρώπων που είχαν χάσει την επαφή μαζί της, κάτι που αποτελεί καλό και κακό σημάδι. Διότι, αν αυτό το άλμπουμ ενθουσιάζει τους ακροατές, τότε θεωρώ πως οι απαιτήσεις έχουν πέσει πολύ κι όταν οι απαιτήσεις πέφτουν, σπάνια οι καλλιτέχνες έχουν κίνητρο να ξανακάνουν υπέρβαση. Από την άλλη, βρίσκω πολύ πιο λογικό το να ικανοποιεί κάποιον, είτε περισσότερο, είτε λιγότερο. Αυτό, ναι, το επιτυγχάνει και μάλιστα τολμώ να πω πως ανήκω σε αυτούς που ευχαριστιούνται αρκετά το άλμπουμ. Τουλάχιστον σε σημεία...

...κι αυτό γιατί το άλμπουμ έχει τα σκαμπανεβάσματά του. Ξεκινάει δυναμικά με δύο τυπικά τραγούδια της πιο punk wannabe εκδοχής της μπάντας, καθώς τα "Getaway" και "Mind Your Manners" επιτυγχάνουν το σκοπό τους, αν και δεν υπήρξαν ποτέ αυτού του τύπου τα τραγούδια που έκαναν τη διαφορά στους Pearl Jam. Αντιθέτως, τραγούδια σαν τα laid back "Sirens" και το "Infallible" αποτελούν μεστές συνθέσεις, χτισμένες για να αποδοθεί όπως πρέπει το μοναδικό συναίσθημα της φωνής του Vedder, ενώ στο δεύτερο ξεχωρίζει και ο -γενικά υποτιμημένος- Jeff Ament στο μπάσο, του οποίου η συνεισφορά πάντα υπήρξε κομβική στις σημαντικές στιγμές της μπάντας. Δίπλα σε αυτά πρέπει να προστεθεί επίσης το αργό και χαλαρό "Pendulum", υποδεικνύοντας εν τέλει πως αυτό το ύφος ταιριάζει καλύτερα πλέον στο συγκρότημα.

Σε τραγούδια σαν το ομώνυμο, ο Vedder δείχνει ότι θέλει να γίνει λίγο Springsteen, κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά είναι μάλλον αχρείαστο, παρόλο που το κάνει σχετικά καλά. Εκεί που δυσκολεύομαι να ακολουθήσω τη μπάντα είναι στο δεύτερο μισό του άλμπουμ και συγκεκριμένα σε τραγούδια σαν τα "Swallowed Whole", "Let The Records Play" και "Sleeping By Myself", τα οποία μου φαίνονται «ρηχά» για το επίπεδο Pearl Jam, διαθέτοντας ως μοναδικό πραγματικό πλεονέκτημα το χαρακτηριστικό της φωνής του Vedder. Φτάνοντας στο κλείσιμο του άλμπουμ, το "Yellow Moon" είναι μια ακόμα συμπαθητική, ήρεμη στιγμή, ενώ το "Future Days" μάλλον θα άνηκε καλύτερα σε κάποιο προσωπικό άλμπουμ του Vedder, μη προσθέτοντας κάτι ιδιαίτερο.

Το γεγονός πως έχει αναφερθεί τόσες φορές το όνομα του Vedder κι όχι των υπολοίπων δεν είναι τυχαίο, αποτελώντας ενδεχομένως έναν μικρό, αλλά ενδεικτικό ανασταλτικό παράγοντα. Όσοι έχουν δει το ντοκιμαντέρ του "PJ20" ξέρουν πως από ένα σημείο και μετά η φάση έγινε «ο Eddie και οι υπόλοιποι», αλλά αυτό εδώ και λίγα χρόνια έχει ποτίσει και στο μουσικό ύφος της μπάντας, αφαιρώντας δυναμική, κάτι που είναι ενισχύεται από το γεγονός πως τα καλύτερα τραγούδια στο άλμπουμ τα έχουν γράψει οι Ament / Gossard / McCready. Μικρή εντύπωση προκαλεί το ότι ο Cameron, μάλλον χαμένος μεταξύ Pearl Jam και Soundgarden, δεν προσέφερε συνθετικά, ενώ ο Boom Gaspar ως σχεδόν μόνιμο μέλος στα πλήκτρα δεν κάνει κάποια ιδιαίτερη διαφορά και η παραγωγή του επίσης μόνιμου Brendan O'Brien είναι για μια ακόμα φορά στα πολύ καλά standard του.

Το "Lightning Bolt" αφήνει μια θετική γεύση συνολικά και αποτελεί έναν δίσκο που ακούγεται ευχάριστα, διαθέτοντας τρεις-τέσσερις στιγμές που ξεχωρίζουν και θυμίζουν γιατί αυτή η μπάντα θεωρείται (και είναι) τόσο σπουδαία. Άλλο, όμως, σπουδαία μπάντα κι άλλο σπουδαίο άλμπουμ και το νέο άλμπουμ των Pearl Jam σπουδαίο δεν είναι. Είναι, όμως, ικανοποιητικό, αφήνοντας ταυτόχρονα μια μικρή αισιοδοξία πως κάτι ακόμα καλύτερο μπορεί να προκύψει στο μέλλον και πως η ελπίδα δεν πέθανε εκείνο το βράδυ στο Roskilde.
  • SHARE
  • TWEET