Pantheist

Μέτριο. Μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί το νέο πόνημα των doomsters Pantheist με τίτλο "Journey Through Lands Unknown". Χώρια που το μόνο άγνωστο στην όλη υπόθεση είναι το κουράγιο να του δώσεις μια ακόμη ευκαιρία. Τι κι αν οι προκάτοχοι με τίτλο "O Solitude" και "Amartia" αγγίζουν τα υψηλότερα δυνατά standards; Η θετική προδιάθεση λειτούργησε αντίστροφα κατά τις ακροάσεις μιας δουλειάς που, για κακή μας τύχη, μετά βίας ξεπερνά το μέσο όρο.

Όλη η ουσία του θέματος βρίσκεται στο πρώτο μισό του δίσκου. Κουραστικό. Πολύ κουραστικό. Τα ξεσπάσματα μοιάζουν αδιάφορα, τα χορωδιακά μέρη ακούγονται απλά συμπαθή, ενώ τα φωνητικά βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου. Εάν μάλιστα παρατηρήσουμε καλύτερα τις δομές του, θα δούμε πως το πρόβλημα δε βρίσκεται τόσο στις ιδέες καθαυτές, όσο στην όλη υλοποίηση. Σα να θέλησαν να προσδώσουν ένα πολυδιάστατο χαρακτήρα, που στη προκειμένη περίπτωση δε τους έβγαινε, κάτι που φαίνεται κι από το γεγονός ότι οι αμιγώς funeral doom συνθέσεις μοιάζουν αισθητά καλύτερες, σε σχέση με τις αντίστοιχες «προοδευτικές». Εν ολίγοις, οι ανησυχίες της μπάντας στάθηκαν εμπόδιο στον ίδιο της το χαρακτήρα, ενώ τα filler σημεία ήρθαν να αποτελειώσουν ό,τι είχε ελπίδα να στεριώσει.

Ένω λοιπόν το "Journey Through Lands Unknown" δεν είναι απαραίτητα κακό, στο σύνολό του καταλήγει μπερδεμένο και κάπως απογοητευτικό. Προσωπικά θα σας συμβούλευα να το προσπεράσετε και να ασχοληθείτε με τις προηγούμενες δουλειές του σχήματος, οι οποίες πέραν αμφιβολίας αποτελούν σίγουρη επένδυση. Εάν πάλι ανήκετε στους παλαιότερους «φίλους», ας ελπίσουμε πως η μπάντα θα καταφέρει να αποτινάξει τον κακό της εαυτό το συντομότερο δυνατό...