Oxes

Σπάνια βρίσκω ενδιαφέρον στο να ακούω, ή ακόμα περισσότερο στο να γράφω για μια επανακυκλοφορία. Η περίπτωση των Oxes από τη Βαλτιμόρη είναι όμως αρκετά διαφορετική, ίσως διότι μόλις εισερχόμαστε στην περίοδο που μπορούμε να αποτιμήσουμε το φαινόμενο του math rock, με τη σωστή χρονική απόσταση ασφαλείας. Το "The Fourth Wall" αποτελείται από τη remastered επανέκδοση του ομώνυμου ντεμπούτου τους από το 2000 και του πρώτου τους Peel Session live, σε ένα πακέτο.

Αν τα εκάστοτε καλλιτεχνικά κινήματα έχουν συνήθως κάτι κοινό, αυτό είναι η διάθεση ανατροπής των δεδομένων, ή αλλιώς η ανάγκη επαναδιατύπωσης μιας ήδη γνωστής φόρμας. Το math rock υπήρξε ουσιαστικά το πεδίο ένωσης δύο άκρως αντιθετικών rock εκφράσεων - η ωμή, ευθεία ενέργεια του punk με τις ευφάνταστες τεχνικές αρετές του progressive. Οι Oxes, μια μπάντα με ιδιαίτερο cult status ως το 2011 που διαλύθηκαν, είναι γνήσιοι εκφραστές αυτής της μουσικής λογικής. Πολλών ειδών «ανατροπές» μοιάζουν να υποβόσκουν μέσα στη μουσική τους, μικρά ανήμερα instrumental θηριάκια με πολύ κοφτερά νύχια.

Όντας ένα trio με δύο κιθάρες και τύμπανα, η μουσική των Oxes χτίζεται κυρίως στον ελεύθερο διάλογο των δύο κιθαριστών (Marc Miller και Nat Fowler) και στην αναρχική αυτονομία των drums (Christopher Freeland). Ένα γενναίο ποσοστό αυτοσχεδιασμού παρεισφρύει στις συνθέσεις, μαζί με ένα εξίσου γενναίο ποσοστό αυτού που σήμερα θα λέγαμε noise rock. Παρόλα αυτά, υπάρχουν κι εξαιρετικοί ομαδικοί παροξυσμοί που απελευθερώνουν μια σκληρή, νεανική ενέργεια που φαντάζει ατέρμονη.

Από αυτήν την άποψη, το "The Fourth Wall" μας μεταφέρει πολύ ευδιάκριτα στο περιβάλλον που γέννησε το math rock συνολικά: στα πανεπιστήμια. Στα μέρη εκείνα όπου ταλαντούχα (και καλλιτεχνικά εφοδιασμένα) νεαρά άτομα αναζητούν διαχρονικά και με αυθάδεια τη νέα ηχητική ανατροπή. Η μουσική που αποτυπώθηκε στο "The Fourth Wall" είναι γεμάτη από αυτήν την αναίδεια, από το αλαζονικό who cares της μετά-εφηβείας, από τεχνική κατάρτιση που μοιάζει να αυτοσαρκάζεται κι από σχιζοφρενικά riffs/grooves που δεν μένουν ακίνητα ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Στρωτά και εξωφρενικά tracks ("Riki Creem Calls This One Chivas Reagal") ή και αλλόκοτες μελωδίες ("I'm From Hell, Open A Windle") μπορούν να βρεθούν, για όποιον αναζητήσει.

Στο Peel Session μέρος του "The Fourth Wall" από την άλλη, θα μπορείς να απολαύσεις μια διαφορετική/συμπληρωματική διάσταση της μπάντας - και δεν αναφέρομαι στις αναμενόμενα νευρώδεις εκτελέσεις των τραγουδιών τους. Το διάχυτο χιούμορ τους, άλλοτε σαρκαστικό κι άλλοτε πνευματώδες, τρυπώνει ανάμεσα στα κομμάτια και δίνει στους Oxes έναν χαρακτήρα που φέρνει προς το stand up comedy. Το rock, ως γνωστόν, είναι συχνά αρτηριοσκληρωτικό ως προς το χιούμορ του, αυτοί εδώ οι τρεις τύποι από τη Βαλτιμόρη όμως έμοιαζαν να αντιλαμβάνονται του τί σημαίνει ο Frank Zappa για τη rock μουσική, καθώς και τους τρόπους που το math rock των early 00s έπρεπε να αντιταχθεί στην ψηφιακή glamour «αστρόσκονη» της δεκαετίας που είχε προηγηθεί.

Το "The Fourth Wall" είναι μια απολαυστική επανακυκλοφορία, τόσο ως προς το αμιγές μουσικό του περιεχόμενο, όσο και ως προς την ιστορική του ματιά προς ένα μικρό, αλλά και τόσο πολύτιμο, κίνημα κιθαριστικής μουσικής. Το πακέτο της κυκλοφορίας είναι εκπληκτικό και απολύτως χορταστικό ως προς το αρχειακό του υλικό (φωτογραφίες, συνεντεύξεις, μαρτυρίες). Το σημαντικότερο όμως είναι ότι σε μεταφέρει στην καρδιά του ήχου ενός αγριεμένου κι ακατάτακτου rock τρίο και στη δυναμική του απόπειρα να σπάσει τον Τέταρτο Τοίχο, όταν κάτι τέτοιο ήταν λιγότερο cool. Τώρα, αν αυτή η κυκλοφορία υπονοεί ότι ίσως οι Oxes και να επιστρέψουν στη δράση, θα είναι ακόμα καλύτερα!