Optimystical

Από τα μελωδικά AOR βάθη της Σουηδίας (από το Norrköping συγκεκριμένα) μας έρχονται οι Optimystical, το project του κυρίου Robin Vagh, που, ενώ δεν πήρε ποτέ την αναγνωρισιμότητα που του έπρεπε στο πρόσφατο παρελθόν (2002-2004), ξαναβάφτισε τους τότε Vagh σε Optimystical και αρχές του φετινού καλοκαιριού κυκλοφόρησε την τρίτη δισκογραφική του δουλειά (η πρώτη δηλαδή των Optimystical), με τίτλο "Distant Encounters" (ίσως γι' αυτό και το όνομα του γκρουπ να μη σας έλεγε κάτι). Το εξώφυλλο, που φιλοτέχνησε ο Carl-Andre Beckston, καθώς και το logo ήδη υπόσχονται πολλά και το «brand new» όνομα της μπάντας ακόμη περισσότερα.

Και πώς να μην είμαστε αισιόδοξοι: με τεχνίτες μουσικούς στο σύνολό τους, όπως οι Johan Sjoberg (Token, Stonesilk), Tom Rask, Per Broddesson (x- Wolverine), Fredrik Fencke και Ronnie Hagstedt στα φωνητικά, με guest τραγουδιστή σε δυο κομμάτια μόνο τον Jonas Blum (Pole Position, Majestic), το σύνολο των Optimystical φαίνεται να είναι αρκετά δεμένο και αρκετά «σουηδικό». Το ότι ο Robin Vagh έχει το εικόνισμα του Yngwie Malmsteen στο προσκέφαλό του δε χρειάζεται καν να το υπογραμμίσουμε - άξια αναφοράς όμως είναι η πολύ καλή δουλειά που έχει γίνει στην ισορροπία πλήκτρων / κιθάρας που αμέσως φέρνει κάτι από τον αέρα του '80s AOR και του μελωδικού hard rock, με μία σύγχρονη, πιο αμερικάνικη «Starbreaker» ματιά.

Το "Distant Encounters" αποτελείται από 12 συνθέσεις που στο σύνολό τους μόλις που αγγίζουν τα 52 λεπτά και το ποσοστό του 25% σε fillers, είναι, αν μη τι άλλο, αρκετά αισιόδοξο. Το "Sunburst In The Midnight" είναι ένα αρκετά δυνατό ξεκίνημα, με το Europe-ικό μοτίβο να υιοθετείται στα keyboards και τα μαχητικά φωνητικά να είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται, προετοιμάζοντάς μας κατάλληλα για τη συνέχεια του ακόμα πιο δυναμικού "Happen" (προσωπικά μου θύμισε κάτι από Andy Taylor). Τα ακόλουθα "Outcast" και "Tonite" είναι ακόμη δυο up-tempo κομμάτια και στη guest list βλέπουμε το όνομα του κυρίου Blum να φιγουράρει, εκτελώντας χρέη φωνητικών, δίνοντας μια «Bonfire» νότα που, κατά τη γνώμη μου, είναι αρκετά άστοχη στον ήχο των Optimystical.

Προσωπικό μου αγαπημένο από το δίσκο παραμένει, μετά από αρκετές ακροάσεις, το "Lost Horizon", προπορευόμενο ελαφρώς του "The Unexpected", χάρη στο κλασσικό στυλ του μελωδικού rock ήχου που αγαπάμε, θυμίζοντας σαφώς κάτι από τον «νονό» Joe Lynn Turner: ρυθμός, μικρά κουπλέ, πιασάρικο ρεφρέν και τα πλήκτρα να βάζουν την τελευταία πινελιά, συμπληρώνοντας αρμονικά, χωρίς πολυλογίες, το ηχητικό αριστούργημα. Το συγκρινόμενό του, "The Unexpected", ίσως να έρχεται δεύτερο λόγω της επικής του διάρκειας (επτά λεπτά είναι πολλά για το είδος), κάνοντας την επανάληψη αναπόφευκτη λύση, αν και η αμεσότητα του ρεφρέν σώζει αρκετά την κατάσταση, με τις καταιγιστικές κιθάρες να έχουν τον πρώτο ρόλο. Στα «εκτός συναγωνισμού» συγκαταλέγεται το "Startide Rising", με την παραγωγή να αναδεικνύει επακριβώς τη δυναμική των πλήκτρων, δίνοντας μια «Journey» αίσθηση με περισσότερο «γκάζι», ενώ στο προτελευταίο "The Storm" δε θα σταθώ καν, αφού η Malmsteen-ική «copy/ paste» εισαγωγή του με «χάλασε» σε μεγάλο βαθμό - όχι γιατί πρόκειται για μια κακή προσπάθεια, αλλά για έναν ακριβώς ίδιο, ανέμπνευστο εκτελεστικά, ήχο.

Το "Distant Encounters" είναι ένα άκρως δροσιστικό, καλοκαιρινό άλμπουμ: όσο πρέπει συναίσθημα, μελωδία, «running» riffs για δρόμους με πολλά χιλιόμετρα και κέφι - τι κι αν το καλοκαίρι τελειώνει και μας αφήνει με το αλάτι στα χείλη, με αυτό το cd μπορείτε να το επεκτείνετε λιγάκι ακόμη, οπουδήποτε κι αν είστε, φτάνει να αυξήσετε απαραιτήτως την ένταση. Κάτι ξέρουν και οι Σουηδοί από καλοκαίρι τελικά.