Noah And The Whale

Το όνομα των Λονδρέζων Noah And The Whale αποτελεί «πάντρεμα» του τίτλου μιας από τις πιο αγαπημένες ταινίες του συγκροτήματος ["The Squid And The Whale" (2005)] και του ονόματος του σκηνοθέτη του εν λόγω φιλμ (Noah Baumbach). Με το ντεμπούτο τους, "Peaceful, The World Lays Me Down" (2008), υπήρξαν οι πρωτοπόροι της αναβίωσης της folk στη βρετανική σκηνή, που σήμερα στο όνομα των Mumford & Sons έχει πλέον κατακτήσει και τις δυο όχθες του Ατλαντικού. Στο άλμπουμ εκείνο η Laura Marling έκανε τα πίσω φωνητικά, λίγο προτού αποχωρήσει από το group για να απογειώσει τη δική της καριέρα, χριζόμενη ως η πρωθιέρεια της εν λόγω σκηνής. Οι κακές γλώσσες λένε ότι η αποχώρησή της συνδέεται με το άδοξο τέλος της σχέσης της με τον ηγέτη του συγκροτήματος, Charlie Fink, ο νταλκάς του οποίου ήταν τόσο μεγάλος, που στο δεύτερο -και μάλλον καλύτερο- άλμπουμ του συγκροτήματος αναλώθηκε στα απομεινάρια της εν λόγω ιστορίας, παραδίδοντας κάτι ξεκάθαρα πιο υποτονικό.

Ωστόσο, δε θέλει ιδιαίτερες ικανότητες για να διακρίνει κανείς ότι ο Fink έχει μια έμφυτη κλίση προς τη φωτεινή πλευρά της ζωής. Έτσι, ήταν θέμα χρόνου να συνεχίσει το συγκρότημα από εκεί που είχε μείνει με το ηλιόλουστο "5 Years Time", με το οποίο μας είχαν συστηθεί. Αυτή τη φορά η αισιόδοξη προσέγγιση δεν περιλαμβάνει ukulele, σαγιονάρες και αχυρένια καπέλα. Ίσως, θέλοντας να αποστασιοποιηθούν από το διαρκώς γιγαντούμενο νεο-folk κίνημα, ο Fink κι η παρέα του μετακόμισαν στο Los Angeles και υιοθέτησαν έναν πιο λουστραρισμένο ήχο με synthesizers και drum machines να συνοδεύουν τις χαλαρές κιθάρες και τα λιτά έγχορδα που, διαχρονικά, χαρακτηρίζουν τον ήχο τους.  

Το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος γεμάτος κομμάτια που φτάνουν εύκολα στα αυτιά. Αποκορύφωμα το "L.I.F.E.G.O.E.S.O.N.", το οποίο θυμίζει λίγο το "Don't Come Around Here No More" του μεγάλου Tom Petty και άλλο τόσο το "The Joker" των Steve Miller Band, με μια γερή δόση από το "Walk On The Wild Side" του θεού Lou Reed από πλευράς εξιστόρησης. Παραθέτω μερικούς στίχους για να σας βάλω στο κλίμα και να σας περιγράψω τη γεύση της τσιχλόφουσκας: «Isa likes brandy and the way it hits her lips / She's a rock 'n' roll survivor with pendulum hips / She's got deep brown eyes / That  have seen it all».  Για να καταλήξει στο refrain: «You got heart, and you're going your own way». Θα μπορούσε να το πει κανείς ποίηση (φευ!), εάν ήταν οι πρώτοι που τα έλεγαν, αλλά όπως λέει και ο σοφός λαός, «αυτά μας τα 'παν κι άλλοι, που την είχαν πιο μεγάλη».

Τα περισσότερα κομμάτια είναι συμπαθητικά, ο τρόπος αφήγησης και τα φωνητικά του Fink ακούγονται αρκετά cool (σα να ακούς τον Matt Berninger των National σε κέφια), ενώ κάποιες gospel πινελιές συμπληρώνουν τον ήχο τους. Ωστόσο, όσο χαριτωμένο κι αν είναι μουσικά το "Last Night Οn Earth", στιχουργικά μοιάζει με ένα πέλαγος από χιλιοειπωμένα clichés: «Baby she's a wild thing» και «Tonight's the kind of night where everything could change» μας λέει ο Fink στα "Wild Thing" και "Tonight's The Kind Of Night" αντίστοιχα, ωθώντας σε χασμουρητά που θέτουν σε κίνδυνο το αρραγές της σύζευξης της κάτω με την άνω γνάθο.

Έτσι ανάλαφρος που είναι ο δίσκος δε με προδιαθέτει διόλου να μπω σε αναλύσεις για τα τι και τα πως. Δεν υπάρχει κακό κομμάτι, αλλά ούτε και κάποιο που θα μείνει. Ίσως το "L.I.F.E.G.O.E.S.O.N.". Τα "Give It All Back", "Just Me Before We Met" και το "Life Is Life", που ανοίγει το δίσκο, θα μπορούσαν να γίνουν χαμηλής εμβέλειας, ανώδυνα ραδιοφωνικά χιτάκια, αλλά σύντομα θα ξεχαστούν. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που παίζουν καινούργιο δεν το λες. Παρ' όλα αυτά, είναι σίγουρα «φρέσκο», χαρούμενο και αισιόδοξο. Ό,τι πρέπει, δηλαδή, για το ραδιόφωνο.

Υ.Γ.: Με αφορμή τις τελίτσες ανάμεσα στα γράμματα του "L.I.F.E.G.O.E.S.O.N." προσπάθησα να θυμηθώ κομμάτια με τίτλο που είναι γραμμένος κατά παρόμοιο τρόπο, καθώς επίσης και μερικά -από τα πολύ περισσότερα- στα οποία λέξεις προφέρονται γράμμα-γράμμα:

Flaming Lips: "The W.A.N.D. (The Will Always Negates Defeat)"
Pulp: "F.E.E.L.I.N.G.C.A.L.L.E.D.L.O.V.E."
The Fall: "C.R.E.E.P."
Aretha Franklin: "Respect" (R.E.S.P.E.C.T.)
Them: "Gloria" (G.L.O.R.I.A.)    
Elvis Presley: "Trouble" (T.R.O.U.B.L.E)
Hot Chip: "Over And Over" (K.I.S.S.I.N.G.S.E.X.I.N.G.C.A.S.I.O.P.O.K.E.)

Και για να μην ξεχνιόμαστε (τώρα που κοντοζυγώνουν και οι μέρες για το ετήσιο ...υπερθέαμα):
Μιχάλης Ρακιντζής: S.A.G.A.P.O.