Nevermore

Επιτέλους, έχω μπροστά μου το καινούριο Nevermore. Ανάμεικτα συναισθήματα. Χαρά, γιατί με περιμένει μια ώρα καλής μουσικής. Μια μικρή πίκρα όμως και ένα άδικο για την πορεία της μπάντας που κρίθηκε από την παραγωγή του προηγούμενου, φοβερού κατά τ' άλλα, δίσκου. Δυστυχώς έφτασα να πιστεύω ότι το παιχνίδι χάθηκε για τη μπάντα. Τέλος πάντων, στα πιο χαρμόσυνα, ο δίσκος, έτσι απλά, σκίζει και πολύ θα χαρώ να δω τη Century Media να τραβάει τα μαλλιά της που έκοψε το budget προ τριετίας...

Το ύφος; Το γνωστό. Οι ταχύτητες και η βαρύτητα; Φίλες και φίλοι, Nevemore ακούμε, δε χωράει συζήτηση περί όγκου στα riffs. Κατά τη γνώμη μου, το τί εστί Nevermore όσον αφορά στο ύφος, τη μουσική και το κλίμα, αποτυπώνεται στο videoclip του "Next In Line", με τα φωτορυθμικά, τα τρελά υφάκια του Dane και, φυσικά, το φοβερά μίζερο ύφος της μουσικής. Συνεπώς, ακούγοντας το καινούριο δίσκο, σκέφτομαι πόσο κοντά έχουν μείνει σ' αυτό το κλίμα. Μη με παρεξηγήσετε, δεν αναφέρω καμία στασιμότητα ή οπισθοδρομία. Αντιθέτως, παραχωρώ τον λόγο για τον οποίο εκτιμώ αυτή τη μπάντα. Όλος ο δίσκος λοιπόν κυμαίνεται στο ίδιο ύφος, μουσικά και, ασφαλώς, στιχουργικά, καταδικάζοντας πάλι τον κόσμο, τον Θεό, τον άνθρωπο και άλλα πολλά συναφή.

Οι 11 συνθέσεις είναι, πιστεύω, μία και μία. Τι να γράψω πρώτα όταν με το καλημέρα βομβαρδίζομαι με την πιο γρήγορη εισαγωγή των Nevermore και μετά τα τρομακτικά καθαρά φωνητικά του Dane. Όταν αυτός ο άνθρωπος πιάνει ψηλές νότες, ανατριχιάζω. Μήπως να δώσω περισσότερη αξία στα αργά τραγούδια όπως το "Sentient 6" ή τα εξελιγμένα κλασσικά mid-tempo υπέρβαρα Nevermore κομμάτια; Μετά απ' ολα αυτά, η παρέα μας κλείνει το δίσκο με 2 τραγουδάρες, τα "A Future Uncertain" και "Godless Endeavor", με φοβερές και αναρίθμητες αλλαγές στο ύφος, με τρομερά στιχουργικά ανθρωπιστικά (ως συνήθως) νοήματα. Θα μου πείτε, βέβαια, όλα αυτά συνθέτουν έναν ακόμα Nevermore δίσκο, ο οποίος είναι λογικό να είναι πολύ καλός. Ίσως να έχετε δίκιο, σε 5-6 γραμμές δε φαίνεται να έχει αλλάξει τίποτα. Όσο εύκολο είναι να θάψει κανείς μια κακή κυκλοφορία, εξίσου δύσκολο είναι να αποτυπώσει τον ενθουσιασμό του για μια εξαιρετική κυκλοφορία. Άλλωστε μια κακή εμπειρία τη μοιραζόμαστε με τον τριπλάσιο κόσμο από αυτόν με τον οποίο θα μοιραζόμασταν μια καλή...

Η παραγωγή του δίσκου δε σηκώνει αμφιβολίες, μιας και πίσω από τις κονσόλες είναι ο συνήθης ύποπτος Andy Sneap, ο οποίος πρόσφατα ανέδειξε τη πραγματική αξία του προκατόχου του "Godless Endeavor". Το πραγματικό ύφος της μπάντας, λοιπόν, επανήλθε, γιατί χωρίς αυτό δε γίνεται αντιληπτή η όλη δημιουργία της. Αντιληπτή επίσης δε γίνεται και η ικανότητα των μουσικών αν είναι θαμμένη κάτω από μια βοερή δικαση και κακοηχογραφημένες κιθάρες. Είναι σίγουρο ότι χωρίς τις -μουσικές πάνω απ' όλα, αλλά και παικτικές- ικανότητες, η μπάντα δε θα είχε δημιουργήσει αυτή την εικόνα που έχει τώρα. Μάλιστα, ο δίσκος μου έδειξε ότι ο νεοφερμένος κιθαρίστας δεν είχε πρόβλημα να συλλάβει και να ενισχύσει τη φύση του group. Ευτυχώς...

Εδώ είμαστε λοιπόν. Προσπάθησα να περάσω τη χαρά και τον ενθουσιασμό μου. Αν απέτυχα η πέτυχα, δεν το ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι η ακρόαση του δίσκου είναι απαραίτητη από τον συνειδητοποιημένο ανοιχτόμυαλο οπαδό. Αν βαριέστε, ακούστε μόνο το ομώνυμο τραγούδι. Περικλείει το παν που χαρακτηρίζει το δίσκο, τη φιλοσοφία, τη μπάντα αλλά και τις ικανότητες της. Στην υγεία σας...