Name

Το όνομα της μπάντας, που σαν Name ή N.A.M.E. δεν λέει απολύτως τίποτα παρά μόνο ειρωνεύεται κάπως μηδενιστικά τα ονόματα, προέρχεται από την φράση, Τhe New Approach Τo Martyr's Expressions που είναι ακόμα χειρότερο. Η ίδια η μπάντα έρχεται από την Bay Area της California. Αν και μια δεκαετία ενεργοί, αυτό εδώ είναι το πρώτο ολοκληρωμένο μουσικό τους πόνημα. Με μόλις τρία EP νωρίτερα και μάλιστα το ένα σε μορφή demo, δεν έχουν και πάρα πολλά να δείξουν.

Η πρώτη δουλειά μπορεί να άργησε λοιπόν, αλλά ήρθε υπερφορτωμένη. Μια ώρα και δεκαεπτά λεπτά, είναι μάλλον παρά πολλά. Πριν καν αναλύσω τον ήχο γενικότερα, πρέπει να πω ότι η διάρκεια του δίσκου κουράζει και θα μπορούσαν εξ αρχής να κοπούν δύο με τρία κομμάτια. Μιας και αυτό είναι ντεμπούτο και λίγοι θα γνωρίζουν το συγκρότημα, να πω ότι κατά βάσει κινείται μουσικά μεταξύ των Between The Buried And Me και των The Dillinger Escape Plan. Είναι αισθητά πιο άμεσο και από τις δυο προαναφερθείσες μπάντες και δημιουργεί την αίσθηση ότι είναι πιο σκληρό παρότι διατηρεί ένα μελωδικό post-hardcore προφίλ που δεν έχουν άλλες μπάντες του χώρου και μάλλον δεν χρειάζονται. Δυστυχώς μερικές φορές τα φωνητικά ξεπερνούν τα όρια και ακούγονται κάπως προσποιητά και «καμπόσα», χωρίς να είναι ιδιαίτερη ανάγκη να γίνουν έτσι καθώς οι συνθέσεις είναι αρκετά φορτωμένες. Επίσης οι εναλλαγές καθώς και η χρήση διαφόρων ειδών φωνητικών κρίνονται μεν περίπλοκες και πολύπλοκες, αλλά μάλλον χαρακτηρίζονται ως αντιφατικές και ασύμβατες με το tech / math metal σύνολο.

Αν θες ν' ακούσεις κάτι σκληροπυρηνικό και ακραίο δεν νομίζω να είσαι προετοιμασμένος αλλά και φιλικός απέναντι σε «φλώρικα», emo και εντελώς αταίριαστα alternative rock περάσματα. Ήμαρτον πια. Είπαμε δεν θέλω ν' ακούσω την μπάντα που παίζει τα πάντα! Ούτε να συγκρίνω που είναι καλύτεροι στο rock, το metal, το emo ή το mathcore. Και το λέω αυτό γιατί οι εναλλαγές δεν σταματούν στις φωνές. Απίστευτα πολλές και ασταμάτητες λοιπόν είναι και οι μεταλλάξεις του ήχου τους. Πηδούν από το ένα metal παρακλάδι στο οποιοδήποτε hardcore ύφος λες και δεν τρέχει τίποτα. Αν κάτσω να μετρήσω τις αλλαγές στο μουσικό τους στυλ, σε όλο τον δίσκο, θα σπαταλήσω πολλές ώρες. Δεν ξέρω αν είμαι στενόμυαλος κι αυτοί είναι τόσο έξυπνοι, αλλά μου φαίνεται πως δεν μπορεί να συγκινήσει κανέναν κάτι τόσο ασύνδετο και τόσο ανεξέλικτο.

Μπορεί η μπάντα να βλέπει μπροστά και όλα αυτά τα κενά που διακρίνω στις συνθέσεις τους στο μέλλον να είναι ο χώρος που θα γεμίσει με φρέσκες ιδέες και θα ακουστούν καθολικά και φανατικά από άπειρο κόσμο. Ίδωμεν. Εμένα προσωπικά μού άρεσαν τα σκληρά και άμεσα σημεία τους, τα δύσκολα και έντονα φωνητικά τους και τα ταχύτατα και τεχνικά μουσικά περάσματα τους. Αν ανέπτυσσαν μόνο αυτά και άφηναν τις σάλτσες, τους συναισθηματισμούς και τις emo χαζομάρες παραέξω, θα τους έβαζα έστω κοντά στις μπάντες που ανέφερα στην αρχή.