Mausoleum Gate

Into A Dark Divinity

Cruz Del Sur (2017)
Από τον Σπύρο Κούκα, 22/08/2017
Τολμούν μια ακόμη μεγαλύτερη βουτιά στον ήχο και τη νοοτροπία των '70s, συνδυάζοντας τον proto metal ήχο με την ατμόσφαιρα του prog rock
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Φινλανδοί Mausoleum Gate είχαν προκαλέσει ένα μικρό ντόρο με το προ τριετίας ντεμπούτο άλμπουμ τους, κινούμενοι υφολογικά μεταξύ του proto metal ήχου των late '70s και του NWOBHM κινήματος των αρχών των '80s. Πλέον, τρία χρόνια μετά επανέρχονται με τη δεύτερη τους δουλειά, στρεφόμενοι ακόμη περισσότερο στον ήχο και τη νοοτροπία των '70s, επιχειρώντας να συνδυάσουν τον πρωτόλειο heavy metal χαρακτήρα τους με μια πιο hard/prog rock προσέγγιση.

Έτσι, μπορούμε να πούμε πως το νέο άλμπουμ της μπάντας από το Kuopio χαρακτηρίζεται από τις αντιθέσεις που δημιουργεί αυτός ο τολμηρός συγκερασμός ενός ευρύτερου πεδίου επιρροών της. Αναμενόμενα, σχεδόν, οι έξι συνολικά συνθέσεις του "Into A Dark Divinity" μπορούν εύκολα να ομαδοποιηθούν ακόμη και χρονικά, αφού οι τρεις περίπου δεκάλεπτες συνθέσεις παρουσιάζουν εντονότερα τη διάθεση αλλαγής ύφους που συντελείται, με τις εναπομείναντες τρεις να είναι σαφώς μικρότερες χρονικά και απλούστερες στη δομή τους.

Σε ό,τι αφορά τις πρωτεύουσες επιρροές τους, οι Uriah Heep και οι Deep Purple συνεχίζουν να έχουν την εντονότερη επίδραση στη μουσική των Mausoleum Gate, παρότι είναι εμφανής η τάση τους να προσεγγίσουν περισσότερο το προοδευτικό rock των αρχών των '70s, κυρίως σε ό,τι αφορά την ατμόσφαιρα και τις χρονικές διάρκειες και λιγότερο στον τομέα της τεχνικής πολυπλοκότητας.

Βέβαια, η μπάντα συνεχίζει να αποδίδει πειστικότερα στα πιο straight forward τραγούδια της, εκεί που ο hard & heavy χαρακτήρας της μπορεί και προσφέρει άμεσα αντιληπτές ενδιαφέρουσες ιδέες. Στα μεγαλύτερης διάρκειας κομμάτια και ιδιαίτερα στα δύο πρώτα κατά τη ροή του δίσκου, τα "Condemned To Darkness" και "Apophis", το παρατράβηγμα των ιδεών δημιουργεί προβληματικές, αφαιρώντας τη δυνατότητα από τις ουσιωδώς ενδιαφέρουσες στιγμές που υπάρχουν σε αυτά να αναδειχθούν όπως τους πρέπει. Εξαίρεση αποτελεί το καταληκτικό ομότιτλο του δίσκου, το οποίο επιτυγχάνει να χρησιμοποιήσει προς όφελος του τη μεγάλη του διάρκεια, δημιουργώντας μια όμορφη μελαγχολία στην ατμόσφαιρα και φέρνοντας στο νου μια μίξη των Led Zeppelin με τους Eloy και τους πρώιμους Journey.

Εν τέλει, αν και δεν φτάνει το επίπεδο του ντεμπούτου τους, το δεύτερο άλμπουμ των Mausoleum Gate είναι αρκούντως πολυδιάστατο, τολμώντας μια ακόμη μεγαλύτερη βουτιά στη μουσική και τη νοοτροπία των '70s. Έτσι, το γεγονός αυτό ουσιαστικά τους απελευθερώνει από τα «πρέπει» ενός συγκεκριμένου ύφους, προσφέροντας τους μια καλλιτεχνική ελευθερία που μόλις οι ίδιοι χαλιναγωγήσουν και κάνουν κτήμα τους, θα καταφέρουν ακόμη περισσότερα μελλοντικά.

  • SHARE
  • TWEET