Maruta

Όσοι κρατούν μια σχετικά «στενή» επαφή με το grindcore, φαντάζομαι ότι οι Maruta δεν θα τους είναι εντελώς άγνωστοι. Κάπου στα δέκα χρόνια λειτουργούν το «μαγαζί» και μάλιστα με επιτυχία και, παρ’ όλο που έχουν μόνο τρία full-length άλμπουμ (βγάλτε EP, split κ.τ.λ., στο grindcore χάνεται η μπάλα με δαύτα), έχουν θέση στην καθεστηκυία τάξη του ιδιώματος.

Λοιπόν, το φετινό "Remain Dystopian" είναι ό,τι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει αυτοί οι λεβέντες και ένας εξαιρετικός στα όλα του μπαρουτοκαπνισμένος δίσκος. Δεν είναι ότι βαράνε και σκούζουν με μανία, το περιμέναμε αυτό άλλωστε, αλλά εδώ οι τύποι μες στην τρέλα τους  παίζουν σοβαρή μουσική. Βάζουν τάξη στην αταξία και χωρίς να χάσουν ίχνος επιθετικότητας μαγειρεύουν το grindcore για τα καλά. Έτσι λοιπόν θα ακούσετε riffing στακάτο και τεχνικό τόσο που σπρώχνει την όλη φάση στο mathcore. Εντάξει, δεν είναι οι πρώτοι που το κάνουν αυτό, αλλά ρε παιδί μου έτσι ακριβώς με τόση ισορροπία σε καφρίλα και μουσικότητα είναι πολύ δύσκολο να το πετύχεις όπως αυτοί.

Μπράβο και πάλι μπράβο γιατί ο δίσκος ακούγεται πολύ φρέσκος σαν άκουσμα και αρκετά πολυσυλλεκτικός, ειδικότερα όταν μιλάμε για grindcore. Σούπερ σκαμπανεβάσματα, γαμάτα διπλά φωνητικά, σκόρπιες αρμονικές να σου τρυπάνε το αυτί, ωραίος ήχος, τα πάντα όλα δηλαδή. Έχουμε και δύο συμμετοχές στα φωνητικά, από τον J.R Hayes και τον Thomas Lindberg των δεν-λέω-ποιων που, εντάξει, δεν προσδίδουν κάτι φοβερό, αλλά προφανώς και δεν τη χαλάνε κιόλας.

Τα είπαμε όλα, δεν χρειάζεται κάτι άλλο πέρα από το ότι "Remain Dystopian" είναι στους καλύτερους grindcore δίσκους της χρονιάς. Οι πιστοί του αθλήματος επενδύστε.