Mad Max

Η μουσική βιομηχανία τα τελευταία χρόνια δυστυχώς έχει χαλάσει πολύ. Όλο και περισσότερο πιέζει με τον τρόπο της τους καλλιτέχνες να βγάζουν albums που ίσως δε θέλουν πραγματικά, θυσιάζοντας τα στο βωμό του χρήματος και της επιτυχίας. Σε όλα αυτά τα άσχημα έρχεται να προστεθεί και η αλλαγή μουσικού ύφους που κάνουν κάποια συγκροτήματα είτε γιατί «μεγάλωσαν» πια, είτε γιατί ωρίμασαν μουσικά κατά την άποψη τους. Μετά από το όποιο πολύ καλό ξεκίνημα, η μουσική τους εικόνα άλλαξε άρδην, στεναχωρώντας στο έπακρο τους παλιούς οπαδούς. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα των Q5 και Hittman οι οποίοι έχουν βγάλει albums που δεν έχουν καμία σχέση το ένα από το άλλο. Στην ίδια κατηγόρια ανήκουν και οι Mad Max.

Οι Γερμανοί Mad Max ξεκίνησαν τη δισκογραφική τους καριέρα το 1982 με το εκπληκτικό ντεμπούτο που έφερε απλά το όνομα τους «Mad Max». Αγνές heavy metal συνθέσει,ς εναρμονισμένες απόλυτα με το μουσικό πνεύμα της εποχής ήταν το ιδανικό ξεκίνημα για μια μπάντα που έδειχνε ότι είχε πολύ μέλλον. Η συνέχεια ήταν ακόμα καλύτερη. Το album "Rollin' Thunder" του 1984, που κυκλοφόρησε από την Roadrunner, μια από τις μεγαλύτερες εταιρίες της τότε εποχής, ήρθε να «ταράξει τα νερά» της δισκογραφίας, κάνοντας τον δίσκο ακόμα και σήμερα να ακούγεται πολύ φρέσκος και δυνατός. Έπειτα ακολούθησε το "Stormchild" (1985) το οποίο παρόλο που δεν ήταν ισάξιο του προκατόχου του, στεκόταν παρά πολύ καλά στο metal χάρτη, όντας ένα heavy metal διαμάντι, αυξάνοντας συνεχώς τη φήμη της μπάντας. Το "Night Of Passion" το 1987 ήταν η τελευταία κυκλοφορία τους με τη Roadrunner.

Το 1986 είχε αρχίσει σιγά η ηχητική αλλαγή της μπάντας. Ένας από τους μουσικούς που πέρασαν από το group, ο κιθαρίστας Chris Gerhard Schliefer, πήγε στους Sinner για το album τους "Comin' Out Fighting" κι έπειτα έκανε κάποια sessions στους Bonfire, Pretty Maids και Sabu. Ο drummer Axel Kruse πήγε στους Jaded Heart, στους οποίους θα γινόταν μόνιμο μέλος λίγο αργότερα.

Tο 1987, μετά και την κυκλοφορία του "Night Of Passion", οι Mad Max περιόδευσαν με τους Pretty Maids, Bonfire και Stryper. Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει. Έτσι το 1989 η μπάντα διαλύθηκε και όλοι ακολούθησαν το δρόμο τους. Casanova, Demon Drive, Tanner ήταν οι τρεις project μπάντες στις οποίες συμμετείχαν μέλη των Mad Max, τα οποία είχαν αποκτήσει μια πολύ καλή φήμη στη Γερμανία λόγω όλων αυτών των γεγονότων.

Το 2000, δύο από τα αυθεντικά μέλη, οι Michael Voss (φωνή) και Jurgen Breforth (κιθάρα), αποφάσισαν να ξανασχηματίσουν τους Mad Max. Το αποτέλεσμα της επανασύνδεσης δε χαροποίησε για άλλη μια φορά τους παλιούς οπαδούς: Το "Never Say Never" ήταν ένα καλό δείγμα μελωδικού hard rock ήχου. Δυστυχώς το group επέμενε να μην αλλάξει ύφος. Έξι χρόνια αργότερα, και αφού στο ενδιάμεσο κάποια μέλη ασχολούνταν ακόμα με projects, είδε το φως της δημοσιότητας η νέα τους δουλειά "Night Of White Rock".

Η μπάντα είχε πια στις τάξεις της, εκτός των Voss και Breforth, τους Roland Bergmann (μπάσο) και Axel Kruse (drums) από την πρώτη περίοδο του group. Η νέα αυτή προσπάθεια θα σηματοδοτήσει ίσως μια καινούργια αρχή για τη μπάντα. Η ύπαρξη τεσσάρων πολύ έμπειρων μουσικών έχει δώσει την ώθηση στο σχήμα για τη δημιουργία ενός πολύ καλού album μελωδικού hard rock. Από την πρώτη μέχρι και την τελευταία νότα του cd ο ακροατής θα ακούσει κομμάτια διανθισμένα με ωραίες μελωδίες, κάποιες από τις οποίες μένουν στο μυαλό. Οι συνθέσεις που είναι άλλοτε γρήγορες και άλλοτε αργές μάλλον θα ικανοποιήσουν όλα τα γούστα.

Η μπάντα έχει προ πολλού αποκηρύξει το ένδοξο αρχικό ξεκίνημα και παρελθόν της. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν ξέρει να παράγει ωραία μουσική. Το αντίθετο. Ο δίσκος στέκει αξιοπρεπέστατα στον hard rock χάρτη, αποδεικνύοντας ότι η μουσική φλέβα δε χάνεται. Σε όλα τα κομμάτια είναι φανερό ότι, παρόλο που τα χρόνια έχουν περάσει, το κέφι δεν έχει χαθεί. Οι Mad Max σε αυτή την προσπάθεια τους καταπιάνονται ως επί το πλείστον με Χριστιανικούς στίχους, κάτι που δεν είχαν επιχειρήσει στο παρελθόν. Σύμμαχος στο τελικό αποτέλεσμα είναι η παραγωγή που είναι πολύ καλή.

Σε γενικές γραμμές αξίζει κάποιος να ακούσει αυτή τη δουλειά. Οι οπαδοί του είδους σίγουρα. Όλοι εμείς οι υπόλοιποι αναπολούμε τις παλιές glory days της μπάντας, ευελπιστώντας -που δε νομίζω βέβαια- να αλλάξουν στυλ έκφρασης. Ίδωμεν...