Luciferian Light Orchestra

Οι Luciferian Light Orchestra το 2015 έβγαλαν ένα εξαιρετικό δίσκο, υπόδειγμα της μόδας του occult rock, την οποία απενοχοποιήσαν στo ευρύτερο κοινό οι Ghost. Ο δίσκος, όμως, δεν μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητας, ότι άντεξε ικανοποιητικά στο τεστ του χρόνου και πρέπει να έχει τελικά ακουστεί μόνο στο δικό μου στερεοφωνικό και ίσως σε αυτό του δημιουργού του, Christopher Johnsson.

Εξάλλου απευθύνεται περισσότερο σε αυτήν τη μικρή ελίτ, η οποία θεωρεί ότι η Therion ολοκλήρωσαν τη δημιουργική άνοδο τους με το Theli. Ο δίσκος των Luciferian, ως περίσσευμα της εποχής που περνούσε η μπογιά του Johnsson, έχει αυτά τα ολίγα ψίχουλα, τα οποία παραπέμπουν με νοσταλγία στον δίσκο-σταθμό των Therion και τα προσφέρει με μια επικάλυψη '70s rock, με γυναικεία φωνητικά ως επί το πλείστον.

Αυτή εδώ η κυκλοφορία, λοιπόν, αποτελεί το περίσσευμα του περισσεύματος.

Το "Black ΕΡ" των Luciferian Light Orchestra, με τα τέσσερα τραγούδια και είκοσι λεπτά διάρκεια δεν προσφέρει τίποτα παραπάνω από αυτό, το οποίο σχεδόν κανείς δεν άκουσε με το ντεμπούτο τους. Συν τοις άλλοις, το ένα τραγούδι, το "Evil Masquerade", ήταν το single, που ακολούθησε αμέσως μετά το ντεμπούτο και υπήρχε και σε μερικές εκδόσεις του πρώτου άλμπουμ ως bonus track ή 7ιντσο.

Επομένως, στην ουσία μιλάμε για τρία νέα τραγούδια, τα οποία σε επίπεδο έμπνευσης δεν βρίσκονται στα highlight της σημαντικής καριέρας του δημιουργού τους. Επίσης αν τα είκοσι λεπτά διάρκειας σας φαίνονται λίγα, θυμίζω ότι ο full length δίσκος τους οριακά ξεπερνούσε τη μισή ώρα, επομένως, για τα δεδομένα της μπάντας θεωρείται επαρκές.

Για τους συλλέκτες και τους φανατικούς οπαδούς των Therion και της occult rock μόδας είναι μια παραλίγο ενδιαφέρουσα προσθήκη, αλλά για όλους τους υπόλοιπους είναι αδιάφορο αποτέλεσμα δίχως ουσιαστικό λόγο ύπαρξης σαν πολλά, πολλά άλλα.

Έτσι, βάζοντας όσο μόχθο έβαλε και ο φίλος μου o Christopher για το "Black", άλλο τόσο θα βάλω κι εγώ για την κριτική του και θα σταματήσω εδώ για να πάω βόλτα στο κέντρο που έχει φωτάκια.