Lostprophets

Μάλιστα. Δεν είναι πολλές οι φορές που συναντάς περιπτώσεις δίσκων που έχουν την ικανότητα να φέρουν πίσω στο καλύβι τον «άσωτο φαν». Ο άσωτος φαν  είναι ο ακροατής εκείνος που κάποτε σε αγάπησε, αλλά μετά, σαν μπάντα, εσύ, έκανες το ολέθριο λάθος και έγραψες έναν δίσκο που καθόλου δεν του άρεσε, καθόλου. Τον πλήγωσες. Μαχαίρι στην καρδιά! «Πώς τόλμησαν οι σιχαμένοι;»

Ε να που ήρθε πάλι η ώρα τους. Η εξάδα από την Ουαλία αναζήτησε λοιπόν τις ρίζες της, και τις βρήκε. Περίπου δηλαδή. Το "Liberation Transmission" του 2007, για τα προσωπικά μου γούστα, ήταν ένας πανέμορφος δίσκος που χόρευε πολύ έξυπνα ανάμεσα στο ευπεπτότατο ραδιοφωνικό rock,  χωρίς  όμως να αποκλίνει τρομερά από τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της μπάντας. Ε άλλοι δεν το είδανε αυτό. «Ξεπουλημένοι!»

To "The Betrayed" είναι αρκετά πιο σκοτεινό από την προηγούμενη δισκογραφική τους προσπάθεια, παράλληλα όμως, και πολύ πιο άνευρο. Προσπαθώ να διακρίνω εκείνη την σπίθα που πάντα ήταν εμφανής σε κάθε κυκλοφορία τους, αλλά μάταια. Το μόνο που έκανε «μπαμ» ήταν μία συνεχόμενη κούραση. Δύο βασικά. Μία της μπάντας και μία  δικιά μου που με χτύπαγε κατά τις ακροάσεις του δίσκου.

Μ' ένα μεγαλεπήβολο εναρκτήριο κομμάτι, οι Lostprophets προσπαθούν χαρακτηριστικά να δείξουν «τα νέα τους χρώματα», μόνο που τρώνε επιδεικτικά τα μούτρα τους, στο αρκετά κακόγουστο "Dstryr Αnd Dstryr" που ακολουθεί. Το, έξυπνα επιλεγμένα, single, "It's Not The End Of The World But I Can See It From Here" και "Where We Belong" θα βάλουν ένα χαμόγελο στα χείλη «των παιδιών στην εταιρεία» αλλά δεν μπορώ να πω πως μου έκαναν κάποια φοβερή αίσθηση, πέραν από το κλασσικά sing-a-long ρεφρέν, που είναι βούτυρο στο ψωμί των Ουαλών. Ακολουθεί μία χαριτωμένη Jet κλεψιά στο "Streets Of Nowhere", και ένα πράγματι εντυπωσιακό κομμάτι, ονόματι "Darkest Blue", στου οποίου την εισαγωγή βλέπω πολλές ομορφιές μαζεμένες. Ωραίο τραγούδι.

Αυτό που παρατηρώ όμως είναι το καλοδουλεμένο media coverage. Απίστευτη προβολή. Ειδικά στο ήδη ισχυρό fan base του Ηνωμένου Βασιλείου. Φαίνεται κάποιοι ποντάρουν πολλά στους «νέους» Lostprophets. Τόσο «νέοι», μα και τόσο «old school», που στοχεύουν να συγκινήσουν και τον άσωτο, αλλά και τον καινούριο φαν. Προσωπικά δεν μάσησα.