Lightning Bolt

Fantasy Empire

Thrill Jockey (2015)
Από τον Μανώλη Κληρονόμο, 17/03/2015
Η πιο επικίνδυνη rock μπάντα, μετά τους Sonic Youth, επιστρέφει με έναν θορυβώδη, παροξυστικό χείμαρρο άκρατης ενέργειας που σοκάρει
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Από τις πιο αντισυμβατικές μπάντες που υπάρχουν στο rock αυτή τη στιγμή, οι Lightning Bolt από το Rhode Island των ΗΠΑ, σχηματίστηκαν σαν τριάδα το 1994 και αποτελούνταν από τους Brian Chippendale (τύμπανα), Brian Gibson (μπάσο) και Hisham Bharoocha (φωνητικά, κιθάρα). Η συγκεκριμένη σύνθεση όμως διήρκησε για μόλις τρία χρόνια, αφού ο τελευταίος αποχώρησε για να ενταχθεί στις τάξεις των έτερων παλαβιάριδων, Black Dice (των οποίων επιβάλλεται να ακούσεται το ντεμπούτο "Beaches And Canyons" του 2002, ένα ευφάνταστο δείγμα πειραματικά θορυβώδους νεο-ψυχεδέλειας). Οι Chippendale και Gibson αφιέρωσαν, τα τέσσερα χρόνια που ακολούθησαν τη φυγή του Bharoocha, στο να ψάχνουν τον ήχο τους και αφού κυκλοφόρησαν στο μεσοδιάστημα το καλούτσικο ομώνυμο ντεμπούτο EP τους (το 1999), τελικά κυκλοφόρησαν το full length ντεμπούτο τους, "Ride The Skies", το 2001.

Στον πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο, οι Lightning Bolt τα κάνουν όλα υπέροχα και παρουσιάζουν ένα νέο πρόσωπο για το noise rock. Με μινιμαλιστικές διαθέσεις, εμφανώς επηρεασμένοι από τον κορυφαίο μινιμαλιστή συνθέτη Philip Glass, με εκπληκτική διαχείριση των consonant και dissonant αρμονιών τους και έχοντας σε εξέχουσα θέση τον κορυφαίο ρομαντικό νεοκλασικό punk συνθέτη Glann Branca και τα περίφημα overtone του, δίνουν μια εξαιρετική κλωτσιά στο rock, προσδίδοντάς του, επιπλέον, μια έντονη μεταλλική αιχμή. Αντλώντας έμπνευση κυρίως από το ιαπωνικό noise rock (japanoise), όπως τους θεούληδες Boredoms, τους Melt-Banana και τους Ruins αλλά και δευτερευόντως από το math / post-hardcore ύφος αμερικάνικων συγκροτημάτων τύπου Shellac, προσδίδουν έναν πειραματικό αέρα στον ήχο τους, με δικές τους παραγωγές, πλήρως ψηφιακές που όμως δεν χάνουν σε ζεστασιά χάρις τον lo-fi χαρακτήρα τους.

Αυτό όμως που έγινε ακόμα πιο ξεκάθαρο, με το ντεμπούτο των Lightning Bolt, είναι ότι οι Chippendale και Gibson είναι τόσο φανταστικοί παιχταράδες που δεν έχουν ανάγκη τη βοήθεια κανενός. Αν και ο ρόλος-κλειδί ανήκει στον Chippendale και τα οργιαστικά του τύμπανα που οδηγούν τις συνθέσεις σε σχιζοφρενικά και άκρως θορυβώδη ηχοτοπία, θα σταθώ λίγο στον Gibson, γιατί η περίπτωσή του είναι ιδιαίτερη. Ο Gibson, λοιπόν, είναι μπασίστας, δεν είναι όμως ο συμβατικός μπασίστας που φέρνουμε συνήθως στον νου μας και αυτό γιατί οι παράξενες ρυθμίσεις που έχει κάνει στο μπάσο του αλλά και το φοβερό παίξιμό του αρκούν για να ξεχωρίσει. Έχοντας αντικαταστήσει τις δύο πάνω χορδές του μπάσου με χορδές από μπάντζο και με κούρδισμα τσέλου, καταφέρνει όχι μόνο να αναπληρώσει το κενό της κιθάρας αλλά να μπορεί να περηφανεύεται κιόλας ότι έχει τον απόλυτα μοναδικό του ήχο. Τα riff του μοιάζουν να κόβουν γυαλιά σαν πριονοκορδέλες και εν τέλει καταφέρνει και ακολουθεί αριστουργηματικά τον φρενήρη ρυθμό που δίνει ο Chippendale πίσω από το kit του.

Το "Fantasy Empire" είναι ο έκτος δίσκος τους και ο καλύτερός τους μέχρι στιγμής. Και αυτό το λέω έχοντας απόλυτη επίγνωση της εξωπραγματικής καλλιτεχνικής αξίας των τριών πρώτων άλμπουμ τους, "Ride The Skies", "Wonderful Rainbow" και -κυρίως- "Hypermagic Mountain". Για πρώτη φορά το ντουέτο μπαίνει σε στούντιο να ηχογραφήσει με αποτέλεσμα να αφήνει πίσω του μερικώς τον lo-fi χαρακτήρα του, αλλά χωρίς κιόλας να κρυσταλλοποιεί τελειώς τον ήχο του. Το αποτέλεσμα είναι πραγματικά εκθαμβωτικό. Το μπάσο ακούγεται πιο ογκώδες από ποτέ, οι εμβόλιμες αρμονικές σηκώνουν την τρίχα και οι δυναμικές είναι τέτοιες που νομίζεις, ακόμη και μετά από μόλις μία ακρόαση, ότι σε χτύπησε τρένο. Η επιθετικότητά τους πλέον είναι σε δυσθεώρητα επίπεδα, ενώ σε αυτό βοηθάει και η live αίσθηση που υπάρχει διάχυτη. Ο Chippendale έχει αυτό το αέρινο παίξιμο, κάνοντας τις συνθέσεις να έχουν έναν απελευθερωτικό χαρακτήρα εφάμιλλο με τον αντίστοιχο των Don Caballero ή των Hella. Επιπλέον τα φωνητικά του, προερχόμενα από το background, έχουν αυτόν τον λουπαρισμένο χαρακτήρα που συνάδει άψογα με τον ήχο τους και λειτουργούν εξαίσια, γεμίζοντας τις συνθέσεις όπου και όταν πρέπει. Ακόμα, τα tape loops, που ήταν ανέκαθεν ο σημαντικότερος σύμμαχός τους, έχουν εδώ ακόμα πιο εξέχουσα θέση και ισχύ. Το γεγονός ότι για πρώτη φορά ηχογράφησαν σε στούντιο, τους έφερε ακόμα πιο κοντά στην τεχνολογία οπότε εκμεταλλεύτηκαν ακόμα καλύτερα τα tape loops, με τα ντουπλαρισμένα (και τριπλαρισμένα και τετραπλαρισμένα, πραγματικά δεν ξέρω πόσες φορές) στρώματα ήχου να προσδίδουν έναν ανυπέρβλητο όγκο υπερβαίνοντας κατά πολύ τις προηγούμενες δουλειές τους, επισφραγίζοντας εμφατικά τον ακραίο χαρακτήρα τους.

Όλες οι συνθέσεις είναι αριστουργηματικές. Ακόμα και στο "Runaway Train", ας πούμε, που είναι πιθανότατα το πιο αδύναμο κομμάτι του δίσκου, γίνεται της πουτάνας. Συνεχείς εναλλαγές ρυθμών μεταξύ τσιτωμένουν μανιακών περασμάτων και mid-tempo ή ακόμα και αργών σημείων που κόβουν την ανάσα. Η αλληλουχία ανάμεσα στο μονόλεπτο ορχηστρικό χαλί του "Leave The Lantern Lit" και του αδιανόητου "Dream Genie" είναι μοναδική. Το "Mythmaster" έχει ένα σταθερά αργό και αδιανόητα groovy ρυθμό αλλά με εμβόλιμα, ημί-grind ξεσπάματα που προκαλούν μπάχαλα, ενώ με εξοντωτικούς ρυθμούς κορυφώνει σε ένα ανεπανάληπτο breakdown που είναι σαν να σου γραπώνει το κεφάλι και να το κοπανάει στον τοίχο. Το "Metal East" ανοίγει με πολεμικό χαρακτήρα τον δίσκο και το "Snow White (& The 7 Dwarves Fans)" τον κλείνει με απόλυτα πανηγυρικό. Το τελευταίο, στα δώδεκα λεπτά που διαρκεί, κοντράρει στα ίσα το μέχρι πρότινος αγαπημένο μου κομμάτι τους, το μνημειώδες "Transmissionary" από το "Earthly Delights" (2009), συνδυάζοντας αριστοτεχνικά το πελώριο groove του τελευταίου με τις συνεχείς απρόβλεπτες εναλλαγές θεμάτων. Αν και αδυνατώ να το χαρακτηρίσω ως το πιο αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου (δεν μπορώ να διαλέξω, είναι όλα υπέροχα), δεν μπορώ παρ' όλα αυτά να μην παραδεχτώ ότι πρόκειται πιθανότατα για το καλύτερο κομμάτι που έχει γράψει το ντουέτο, αφού καταφέρνουν μέσα σε μόλις δώδεκα λεπτά να χωρέσουν ολόκληρη τη δεκαπενταετή ιστορία τους.

Οι Lightning Bolt με το "Fantasy Empire" καταφέρνουν κάτι πολύ σπουδαιότερο από αυτό που φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Δεν είναι ότι πρόκειται απλά για έναν από τους πιο πωρωτικούς δίσκους που έχουν βγει τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι ότι ο Gibson μας συναρπάζει με τις ευφάνταστες δυναμικές του. Δεν είναι ότι ο Chippendale, αν και δεν είναι ο πιο τεχνικός ντράμερ που υπάρχει, τελικά καταφέρνει και σβήνει σχεδόν άπαντες χάρις στην μανιακή ενέργειά του. Δεν είναι ότι πρόκειται απλά για έναν από τους καλύτερους δίσκους φέτος που είμαι σίγουρος ότι δύσκολα θα τον ακουμπήσει άλλος. Όχι δεν είναι μόνο αυτά. Είναι ότι, οι Lightning Bolt καταφέρνουν και κάνουν ξανά επικίνδυνο το rock. Κάνουν ό,τι έκαναν οι Sonic Youth πριν από 20-25 χρόνια. Αναγάγουν τον θόρυβο και την επιθετικότητα σε τέχνη. Είναι αναμφίβολα η πιο metal μπάντα που υπάρχει στο rock. Και το "Fantasy Empire" είναι το άγιο δισκοπότηρό τους.
  • SHARE
  • TWEET