Knifeworld

Οι Knifeworld μέχρι πρόσφατα αποτελούσαν το μουσικό όχημα του Kavus Torabi, μέλος κατά το παρελθόν διαφόρων νεοψυχεδελικών σχημάτων με πιο σημαντικούς τους «δικούς του» The Mansoon Bassοon. Όχι ότι στη δεύτερη αυτή δουλειά τους αυτό άλλαξε δραματικά, αφού παραμένει ο ηγέτης τους ή ιθύνων νους αν θέλετε. Είναι η πρώτη φορά όμως που το συγκρότημα αντί να αποτελεί ένα one man show είναι μία κανονικότατη οκτάδα μουσικών. Το γεγονός ότι τρεις εξ' αυτών παίζουν πνευστά ήδη διαμορφώνει μία εικόνα για τη μουσική των Knifeworld.

Όπως ο ίδιος ο Torabi δηλώνει στη συνέντευξη που μας παραχώρησε, το prog υπό την έννοια των εναλλαγών κλιμάκων και ρυθμών δεν είναι αυτοσκοπός παρότι η αλήθεια είναι ότι, ειδικά ρυθμικά, το "The Unraveling" είναι αρκετά προκλητικό. Η μουσική των Knifeworld προσπαθεί όμως ταυτόχρονα να πει κάτι, να διηγηθεί μία ιστορία αλλά και να μεταφέρει τον ακροατή σε ένα άλλο επίπεδο χωρίς να τον κάνει να εστιάσει στην παικτική ικανότητα των μουσικών, η οποία υπάρχει μεν, δεν προβάλλεται δε. Παρότι μάλιστα ο Torabi δεν «ορκίζεται» σε καμία «χρυσή εποχή» του prog, δεν θα ήταν δύσκολο να εντοπίσει κανείς σκόρπιες επιρροές από κλασικά συγκροτήματα των '70s όπως οι Yes, οι King Crimson και οι Gong, μέλος της σύγχρονης εκδοχής των οποίων είναι και ο Torabi. Είναι όμως ταυτόχρονα πολύ δύσκολο να μην παραδεχτείς ότι το συγκρότημα τελικά αναδεικνύει έναν χαρακτήρα, όχι πρωτάκουστο, αλλά από την άλλη τελείως δικό του.

Ανάμεσα σε αυτές τις εκφάνσεις μουσικότητας παραμονεύουν πιο σκοτεινά θεατρικές (ή avant garde αν δεν φοβάστε τον όρο) στιγμές, όπου η αφηγηματική ερμηνεία του τραγουδιού μαζί με το ηχητικό υπόστρωμά του στοχεύουν περισσότερο στο συναίσθημα και την ατμόσφαιρα από κάτι που αντικειμενικά θα χαρακτηριζόταν ως prog. Πόσο μάλλον όταν οι στιγμές αυτές τιτλοφορούνται "The Skulls We Buried Have Regrown Their Eyes" και "This Empty Room Once Was Alive".

Τελικά αυτό που μένει από το "The Unraveling" είναι ένα άκουσμα περιπετειώδες και απρόσμενο ακόμα και για τα δεδομένα του είδους του και άρα ίσως πιο δύσκολο για κάποιους στυλιζαρισμένους progheads από ό,τι κάποιος μπορεί να περίμενε. Ο μεστός ήχος ενός οκταμελούς συγκροτήματος σε συνδυασμό με μία ειλικρινή αίσθηση ότι ο δίσκος «έτυχε» και δεν εκβιάστηκε να βγει prog είναι μία αναλαμπή στη φετινή μάλλον φτωχή, μετά από καιρό, φουρνιά καλών prog rock δίσκων, αρκετοί εκ των οποίων πρώτα κοιτάζουν να γίνουν τεχνικά ανώτεροι και έπειτα πραγματικά ενδιαφέροντες για τον ακροατή.