Συνέντευξη Knifeworld (Kavus Torabi)

Οι Knifeworld αποτελούν μία νέα προσθήκη στο ρεπερτόριο της Inside Out και αυτό από μόνο του συνήθως είναι παράσημο για ένα συγκρότημα. O ηγέτης τους όμως, Kavus Torabi, αποδεικνύει, όχι μόνο μέσα από τη μουσική του αλλά και από τις απαντήσεις του και τον τρόπο που έχει φιλοσοφήσει τη μουσική, αν όχι την Τέχνη γενικότερα, ότι δε χρειάζεται τίποτα άλλο πέραν από χώρο για να εκφραστεί ώστε να πετύχει αυτό που έχει στο μυαλό του. Η εμπειρία του στον χώρο του εξασφαλίζει κάτι τέτοιο. Οι ενδιαφέρουσες και πληρέστατες απαντήσεις του αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.

Αυτό είναι το πρώτο άλμπουμ των Knifeworld ως οκτάδα. Υπό ποιόν τρόπο αυτό άλλαξε την οπτική σου σχετικά με τη σύνθεση σε σύγκριση με το προηγούμενο άλμπουμ όπου έπαιξες εσύ τα περισσότερα όργανα;
Ο τρόπος που συνθέτω μουσική δεν έχει αλλάξει αλλά αυτή τη φορά ενορχήστρωσα τα περισσότερα τραγούδια με οκτώ μουσικούς στο μυαλό μου. Ποτέ δεν είχα γράψει στο παρελθόν για ένα τόσο μεγάλο σύνολο. Η μουσική μοιάζει πιο εκτεταμένη τώρα, κάτι που αποδίδω στο υπέροχο ταλέντο και την ενέργεια όλων. Αγαπάω εκείνο το πρώτο δίσκο αλλά αυτό είναι πολύ περισσότερο ο ήχος των Knifeworld ως συγκρότημα. Το να έχω μουσικούς που με εμπνέουν σημαίνει ότι οι πιο περιπετειώδεις ιδέες μας έχουν εκπληρωθεί ολοκληρωτικά.

Δεν βρήκα πολλές πληροφορίες σχετικά με τους στίχους και τις θεματικές των τραγουδιών. Πόσο σημαντικοί είναι για εσένα και τι είδους ιστορίες προσπαθείς να πεις;
Κάθε πλευρά του δίσκου είναι σημαντική. Η μουσική, η παραγωγή, ο τρόπος που δείχνει... Στο άλμπουμ αυτό οι στίχοι είναι πιο ευθείς. Είναι κάτι που πολύς κόσμος «έπιασε» αλλά ακόμα και όταν ήταν πιο αφηρημένοι ήταν πάλι εξίσου σημαντικοί.

Η θεματική του δίσκου είναι ότι όταν φτάνεις μία συγκεκριμένη ηλικία, η ζωή γίνεται μία διαδικασία συνεχούς απώλειας. Υπήρξε αρκετή δόση τραγωδίας και πόνου ανάμεσα στον προηγούμενο δίσκο και αυτόν και αυτό ήταν που έδωσε σχήμα σε όλο τον δίσκο.

Είναι φανερό ότι τραγούδια όπως το "This Empty Room Once Was Alive" είναι πολύ θεατρικά. Είναι φτιαγμένα στη λογική ότι πρέπει να ακούγονται μόνο εντός του περιεχομένου του άλμπουμ;
Δεν είχα προσέξει προηγουμένως να είναι ιδιαίτερα θεατρικό αλλά μπορώ να καταλάβω τι εννοείς. Έχει ενδιαφέρον αυτό που λες, το τραγούδι είναι απαραίτητο στη ροή, τη μορφή και το νόημα του δίσκου. Υποθέτω ότι, αν έπρεπε να παίξεις σε κάποιον μόνο ένα τραγούδι ώστε να του δώσεις να καταλάβει τι είναι οι Knifeworld, δεν θα διάλεγες αυτό. Ελπίζω ότι στέκεται ως αυτόνομο κομμάτι. Θες ο κόσμος να ακούει τον δίσκο σου ολόκληρο αλλά από την άλλη δεν παίζει και σημαντικό ρόλο. Δεν είναι ότι ένας δίσκος έρχεται με οδηγίες ακρόασης!

Το επίτευγμα των «τριών συνεχόμενων singles of the week στο ΝΜΕ» με το προηγούμενο συγκρότημά σου, τους Monsoon Bassoon έχει διαφημιστεί αρκετά. Πώς νιώθεις τώρα εργαζόμενος σε ένα είδος μουσικής όπου είναι μάλλον αδύνατον να παράγεις single, πόσο μάλλον να το παρουσιάσει το ΝΜΕ;
Είναι αλήθεια αδύνατο να παράγεις single; Έχουμε κάνει δύο single και ένα ΕΡ και το ΝΜΕ ήταν πολύ θετικό για το τελευταίο ΕΡ των Knifeworld. Δε με νοιάζει και πολύ να σου πω την αλήθεια. Το ΝΜΕ δεν έχει πλέον την ίδια δύναμη που είχε στα '90s, όταν οι Monsoon Bassoon ήταν ενεργοί. Κάποτε είχε πραγματικά καλούς συντάκτες. Δεν συμφωνούσα πάντα μαζί τους ως προς την προσέγγισή τους προς τα πιο δύσκολα είδη μουσικής, αλλά συνήθως ήταν καλογραμμένο. Ήταν σπουδαίο κατόρθωμα για εμάς τότε και όντως έκανε διαφορά. Τώρα πλέον πουλάει τόσο λίγα αντίτυπα. Δεν ξέρω κανέναν που να το διαβάζει. Την τελευταία φορά που το διάβασα έμοιαζε με κακογραμμένη φοιτητική εφημερίδα. Πιστεύω ότι σε κανα δυο χρόνια θα εξαφανιστεί.

Είσαι επίσης μέλος των Gong. Διακρίνω κάποιες επιρροές στα πνευστά του δίσκου "The Unravelling". Συμφωνείς;
Έγινα μέλος των Gong μόλις πέρυσι οπότε η πλειοψηφία του δίσκου είχε ήδη γραφτεί. Από πριν αλλά σε κάθε περίπτωση πάντα με έλκυε ένας συγκεκριμένος τρόπος παιξίματος των πνευστών και οι Gong ήταν σαφώς επιρροή σε αυτό. Αρκετοί φίλοι της rock δεν αρέσκονται στα πνευστά και το καταλαβαίνω αυτό. Υπάρχει ένας συγκεκριμένος τρόπος ενορχήστρωσης και παιξίματος που ακούγεται απαίσιος σε εμένα. Μπορώ να σκεφτώ πολλούς δίσκους που έχουν καταστραφεί από την προσθήκη πνευστών. Μεγάλωσα ακούγοντας Henry Cow, Madness, Steve Reich και Zappa. Και λάτρεψα τον τρόπο που αυτοί χρησιμοποίησαν τα πνευστά και είναι αυτός που έχει επηρεάσει τον τρόπο που ενορχηστρώνω τα πνευστά.

Έχοντας υπάρξει μέλος τόσων πολλών συγκροτημάτων στο παρελθόν, μπορείς να περιγράψεις τον τρόπο καθένα από αυτά επηρέασε την τωρινή σου δουλειά με τους Knifeworld;
Πιστεύω ότι πάντα παίρνεις κάτι. θετικό ή αρνητικό. Δουλεύοντας με διάφορα συγκροτήματα επηρεάστηκα μάλλον κυρίως στον τρόπο που δουλεύω παρά στον ήχο της μουσικής μου. Αν ακούσεις τα πράγματα που έκανα πριν από δεκαπέντε χρόνια, νομίζω ότι θα βρεις τη σύνδεση. Όλη μου η δουλειά μου φαίνεται ότι ακούγεται ίδια έτσι κι αλλιώς. To "The Unravelling" σίγουρα το νιώθω ως ό,τι καλύτερο έχω κάνει έως τώρα αλλά ποτέ δεν κυκλοφόρησα έναν δίσκο που να μη μου άρεσε. Έχω υψηλά πρότυπα, αν κάτι δεν το θεωρώ αρκετά καλό, δεν θα το κυκλοφορήσω.  Νιώθω πως ό,τι είναι να κάνω πρέπει να είναι καλύτερο από τα προηγούμενα, ειδάλλως γιατί να ασχοληθώ;

Παίζει τη μουσική άλλων μόνο αν πραγματικά μου αρέσει, δεν είμαι session μουσικός. Θα δουλέψω με άλλους μουσικούς μόνο αν πιστεύω ότι μπορώ να προσθέσω κάτι. Έκανα κάποια πράγματα στο παρελθόν γιατί πίστεψα ότι θα ήταν καλά για την «καριέρα» μου ή γιατί πλήρωναν καλά και το μετάνιωσα σχεδόν αμέσως. Προτιμώ να δουλέψω σε κάτι μη μουσικό για τα λεφτά από το να δουλέψω σε μουσική που δε μου αρέσει. Φυσικά αν μπορείς να έχεις και τα δύο τόσο το καλύτερο.

Είναι η πρώτη σας κυκλοφορία με την Inside Out. Ποιά είναι τα πλεονεκτήματα (ή και μειονεκτήματα;) του να δουλεύεις με μία τόσο εξειδικευμένη εταιρία;
Είναι πολύ νωρίς για να πω, αλλά ήδη το ότι κάνω μία συνέντευξη για την Ελλάδα θα έλεγα ότι είναι ένα πλεονέκτημα!

Αποδέχεσαι τον όρο «prog rock» και αν ναι τι σημαίνει για σένα; Η τεχνική ικανότητα; Οι πολύπλοκοι χρονισμοί; Οι ασυνήθιστες μελωδίες;
Πιθανότατα εγώ έχω μεγαλύτερο πρόβλημα με τον όρο prog από ό,τι θα έπρεπε. Είμαι απλά χαρούμενος που αρέσουμε σε κάποιους όπως και να 'χει. Μπορούν να μας λένε και ambient techno, αν αυτό τους βοηθάει να μας καταλάβουν. Απλά με πολύ από το σύγχρονο prog ακούω πολύ παίξιμο αλλά όχι αρκετή μουσική. Δεν έχω πρόβλημα με αυτό αλλά δεν είναι για μένα. Ξέρω ότι αρέσει σε πολλούς αλλά μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι το να εξάσκησε στις κλίμακες επί δώδεκα ώρες την ημέρα δεν θα βελτιώσει τη συνθετική ή ενορχηστρωτική σου ικανότητα. Και αυτό είναι τι φαντάζει σε εμένα μεγάλο μέρος του prog. Πολλές κλίμακες.

Ο στόχος μου είναι να δημιουργήσω ψυχεδελική μουσική. Με αυτό δεν εννοώ ότι προσπαθώ να ακουστούμε όπως στα '60s. Εννοώ ότι θέλω να κάνουμε μουσική που να αγγίξει  μία υψηλότερη συνειδητότητα. Μουσική που να μοιάζει σα να έχουν ανοίξει οι ουρανοί και να αποκαλύπτονται οι μηχανισμοί του σύμπαντος. Μουσική που να σε κάνει να νιώθεις σαν να έχεις πάρει mind expanding drugs (σ.σ.: αμετάφραστο).

Χρησιμοποιούμε όντως ασυνήθιστα μέτρα, πολυρυθμικά μέρη και πολλές συγχορδίες αλλά είναι ένας τρόπος να αποπροσανατολίσουμε τον ακροατή και να τον βάλουμε σε μία διαφορετική υπόσταση παρά για να δείξουμε το πόσο καλοί παίκτες είμαστε. Νομίζω ότι υπήρχε μία απόκοσμη περιέργεια και ψυχεδέλεια σε πολλά από τα '70s prog συγκροτήματα που λείπει από τη σημερινή prog σκηνή. Σίγουρα οι Henry Cow, οι Yes και οι Magma ήταν εκπληκτικοί παίκτες αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος που η μουσική τους ήταν τόσο καλή. Ήταν τόσο καλή γιατί η σύνθεση και η ενορχήστρωση ήταν μοναδική και ασυνήθιστη. Όταν οι ακροατές μάς ακούνε, δεν θέλω να φαντάζονται εμάς να παίζουμε ή να αναρωτιούνται τι κιθάρα χρησιμοποιώ. Αυτά είναι για να απασχολούν εμάς.

Μια φορά κι έναν καιρό η Αγγλία ήταν η πρωτεύουσα του κόσμου σε ό,τι έχει να κάνει με το prog rock. Τώρα μάλλον οι Σκανδιναβοί οδηγούν τον δρόμο στο είδος αυτό. Θα επιστρέψει ποτέ η «αυτοκρατορία»;
Δεν έχω ιδέα και δεν είναι κάτι που με απασχολεί. Δεν είμαι καθόλου πατριώτης, γεννήθηκα στο Ιράν και δε νιώθω δεμένος με καμμία πατρίδα σε κάθε περίπτωση. Ακούω όλα τα είδη μουσικής. Σε ότι με αφορά πάντα θα υπάρχει μοναδική, περιπετειώδης, θαυμάσια μουσική. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη εποχή, χώρα ή είδος που να διεκδικεί την αποκλειστικότητα. Το αντίστοιχο ισχύει και για τη βαρετή, μη αυθεντική, ανέμπνευστη μουσική. Αυτό ισχύει παγκόσμια. Δεν υπήρξε ποτέ «χρυσή εποχή», όχι για μένα τέλος πάντων. Οι οραματιστές ηγούνται και το κοπάδι ακολουθεί. Το ίδιο ισχύει για τον κινηματογράφο, τα εικαστικά, τη λογοτεχνία... Θέλω να ακούω τους οραματιστές και να αγνοώ το κοπάδι. Πιστεύω ότι αν ακούς μόνο ένα είδος μουσικής κάνεις πολύ κακό στα αυτιά και το μυαλό σου.