Kiko Loureiro

Αυτό είναι το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του Kiko Loureiro και γι' αυτούς που δεν ξέρουν ποιος είναι ο συγκεκριμένος κύριος, να πούμε οτι πρόκειται για τον κιθαρίστα, ιδρυτικό μέλος και έναν από τους κύριους συνθέτες των Βραζιλιάνων Angra.

Στο "No Gravity" ο Kiko έχει τη βοήθεια δύο πολύ γνωστών μουσικών, του Mike Terrana των Rage (και ενός εκατομμυρίου άλλων projects), ο οποίος έχει αναλάβει τα τύμπανα και γενικά τα κρουστά του δίσκου, και του Dennis Ward των Pink Cream 69 ο οποίος έχει αναλάβει με πολύ μεγάλη επιτυχία την παραγωγή.

Συνήθως, και μάλιστα την προηγούμενη δεκαετία όπου υπήρχε σχετικά μεγάλη κυκλοφορία σε άλμπουμ από βιρτουόζους της κιθάρας (μιας και τώρα πια το φαινόμενο αυτό έχει σταματήσει - φαίνεται ότι δεν πουλάει αρκετά), το μεγαλύτερο πρόβλημα που είχε ένας ακροατής όταν ερχόταν αντιμέτωπος με ένα τέτοιο άλμπουμ ήταν η ακατάσχετη μουσική φλυαρία και η ανελέητη επίδειξη τεχνικής από τους δημιουργούς, η οποία συνήθως επιδρούσε αντιστρόφως ανάλογα στην ουσία του αποτελέσματος.

Ο Kiko όμως εδώ, για καλό δικό του και δικό μας, δεν πέφτει σε τέτοια λάθη. Σίγουρα μέσα στις συνθέσεις (στις οποίες δεν υπάρχουν καθόλου φωνητικά), μέσα από τα riff, τις μελωδίες και τον τρόπο σύνθεσης φαίνεται η αδιαμφισβήτητη τεχνική του και η άριστη παικτική του ικανότητα, μα όλα αυτά ποτέ εις βάρος της ουσίας των συνθέσεων.

Στις 13 συνθέσεις του δίσκου συνδυάζονται άψογα τα heavy - power metal με τα prog - fusiοn riffs και τις αξιομνημόνευτες μελωδίες, με τρόπο που αποπνέει φρεσκάδα και αν προσθέσετε σε αυτά και κάποιες λατινοαμερικάνικες επιρροές θα πάρετε μια γενική εικόνα για το πως περίπου ακούγεται το "No Gravity".
Η γενικότερη φιλοσοφία της δημιουργίας αυτού του άλμπουμ μου θύμισε αρκετά τον τρόπο με τον οποίο φτιάχνει τα άλμπουμ του ο άλλος μεγάλος μάστορας της ηλεκτικής κιθάρας, ο Joe Satriani, και για να το πάω λίγο παρακάτω, το "No Gravity" το θεωρώ το πιο ευκολομνημόνευτο άλμπουμ βιρτουόζου ήρωα της κιθάρας που έχω ακούσει από την εποχή του "Flying In A Blue Dream" του προηγούμενου κυρίου.

Δε θα ξεχωρίσω τα highlights του δίσκου, μιας και όλες οι συνθέσεις στέκουν σε πολύ υψηλό επίπεδο, από εκεί και πέρα το όλο επιχείρημα προτείνεται τόσο στους οπαδούς των instrumental άλμπουμ, στους οπαδούς των Angra (μιας και οι οπαδοί τους θα βρούν εδώ μέρος του feeling που υπάρχει και στο κυρίως γκρουπ του Kiko), κάθως και σε όσους ψάχνονται για κάτι πιο ανανεωτικό. Σίγουρα για μένα ένας από τους 5 καλύτερους δίσκους αυτού του μήνα.