Kiko Loureiro

Η αδικία θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη αν ο Kiko Loureiro δεν είχε ενταχθεί στις τάξεις των Megadeth το 2015, ώστε να «υποχρεώσει» περισσότερο κόσμος να ασχοληθεί μαζί του και να αναγνωρίσει το ταλέντο του. Στην πραγματικότητα, δεν δυσκολεύθηκε να ανακηρυχθεί γρήγορα ως ο καλύτερος κιθαρίστα που είχε στο πλευρό του ο Dave Mustaine μετά τον Marty Friedman και ενδεχομένως με αυτόν τον τρόπο, τόσο το όνομα του, όσο και το όνομα των Angra, να ανέβηκαν λίγο πιο ψηλά στον άτυπο πίνακα σημαντικότητας της metal μουσικής. Τι αδικία, ε;

Δυστυχώς, έτσι δουλεύει ο κόσμος. Είμαστε πολύ λίγοι αριθμητικά αυτοί που μαγευτήκαμε από δουλειές όπως το "Holy Land" και το "Angels Cry", ακόμα και το "Temple Of Shadows", και μέσα στη γενικότερη ποιότητα που εσώκλειαν οι δουλειές των Angra ξεχωρίσαμε έναν πραγματικό guitar hero. Με εκπληκτική τεχνική, συναίσθημα, προσωπικότητα. Σίγουρα, λοιπόν, δε εκπλαγήκαμε όταν μάθαμε ότι θα εντασσόταν στους Megadeth, μόνο που τη δεδομένη χρονική στιγμή που συνέβη αυτό, δεν είμαι βέβαιος αν η αναβάθμιση αφορούσε τον Kiko. Είπαμε, όμως, δεν λειτουργεί έτσι ο κόσμος.

Κι αν είμαστε ακόμα λίγοι αυτοί που τον θεωρούμε ως έναν από τους σπουδαιότερους κιθαρίστες στη metal μουσική, είμαστε ακόμα λιγότεροι μάλλον αυτοί που ακολουθούμε την προσωπική του καριέρα, την οποία ξεκίνησε μακριά από τα πολλά φώτα τη δημοσιότητας το 2005 και συνεχίζει να την κρατάει έτσι ακόμα και σήμερα.

Στα προσωπικά του άλμπουμ ο Kiko τιμάει την κιθαριστική παιδεία του και την κληρονομιά μεγάλων μουσικών, επιλέγοντας έναν fusion δρόμο, μέσα από τον οποίο περιπλέκονται οι metal, οι jazz, οι βραζιλιάνικες και οι κλασσικές επιρροές σε instrumental συνθέσεις που αναδεικνύουν τις τεχνικές αρετές αλλά και την απαράμιλλη αίσθηση της μελωδίας του. Άλλοτε πιο τεχνοκρατικός, άλλοτε πιο «σκληρός» κι άλλοτε πιο απελευθερωμένος από δομές στη προσέγγισή του, αυτό που πάντα κρατάει σε αδιαπραγμάτευτα υψηλό επίπεδο είναι η ποιότητα των δουλειών του.

Μετά το "Sounds Of Innocence" του 2012 - όπου είχε το «παράσημο» να έχει στο πλευρό του το σπουδαίο Virgil Donati - επιστρέφει με την πέμπτη κατά σειρά προσωπική δουλειά του, με το "Open Source". Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από τους ανοικτούς κώδικες λογισμικού που ανεβαίνουν στο διαδύκτιο, καθώς κι ο ίδιος αποφάσισε να μοιραστεί δωρεάν τη μουσική του νέου του άλμπουμ προσθέτοντας μια ακόμα ποιοτικότατη δουλειά στη δισκογραφία του.

Για όσους επιθυμούν σημεία αναφοράς στις μουσικές του Kiko, θα ανέφερα ενδεικτικά καλλιτέχνες όπως ο Tony McAlpine, ο John Petrucci, ο Vinnie Moore, o Joe Satriani και οι Cacophony. Μάλιστα, στο άλμπουμ συμμετέχει σε μια σύνθεση ο Marty Friedman τον οποίο ο Kiko θέλησε να τιμήσει ως επιρροή του, ενώ φυσικά τους συνδέει κι η ιστορία των Megadeth. Μαζί του σε αυτό το νέο άλμπουμ έχει τους συμπαίκτες του στους Angra, τον Felipe Andreoli (μπάσο) και τον Bruno Valverde (drums), οι οποίοι είναι μάλλον περιττό να αναφέρω πόσο παικταράδες είναι. Αξίζει, πάντως, κάποιος να ακούσει το άλμπουμ δίνοντας προσοχή στο τι κάνουν πίσω από τις κιθάρες του Kiko.

Το βρίσκω λίγο περιττό (αλλά και δύσκολο) να προχωρήσω σε περαιτέρω αναλύσεις επί των συνθέσεων και της προσέγγισης του Kiko, καθότι μετά θα πρέπει να μπει κάποιος σε πιο τεχνικά μονοπάτια. Όπως είναι λογικό, η φύση και το τεχνικό επίπεδο των μουσικών που παίζει ο Kiko θα έχουν περισσότερη πέραση σε μουσικούς, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως κάποιος (όπως εγώ) με μηδενική γνώση μουσικής θεωρίας δεν μπορεί να εκτιμήσει συνθέσεις όπως το "Edm (E-Dependent Mind)" με τους περίεργους και απολαυστικούς ρυθμούς του, το εξαιρετικό, heavy ντουέτο του "Imminent Threat" με τον Friedman, τις φράσεις του "Vital Signs", την πιο μελωδική προσέγγιση του "Dreamlike" και τις ακουστικές/ηλεκτρικές εναλλαγές του κλεισίματος του "Du Monde".

Tο "Open Source" δεν είναι αυτό που λέμε «εύκολο άκουσμα». Αφορά ενδεχομένως πιο εκπαιδευμένα και σίγουρα πιο «ανοιχτά» αυτιά και απαιτεί την προσοχή τον ακροατή, αλλά τον ανταμοίβει. Όμως, είναι προφανές ότι ο Kiko δεν το κυκλοφόρησε για να κερδίσει νέους οπαδούς, παρά μόνο για να παίξει τη μουσική που του αρέσει και την οποία υποστηρίζει άψογα, κι αν το εκτιμήσει περισσότερος κόσμος, έχει καλώς.

Σίγουρα, πάντως, δεν θα διαβάσετε σε κάποιο mainstream μέσο πως με αυτό το άλμπουμ ο Loureiro «θα σώσει την κιθαριστική μουσική». Αυτό το προνόμιο το έχουν συνήθως βρετανοί που παίζουν τρία ακόρντα. Τύποι σαν τον Kiko αρκούνται με το να διεκδικούν επάξια μια θέση ανάμεσα στους καλύτερους κιθαρίστες των τελευταίων 30 ετών στη metal μουσική, έστω κι αν κάποιοι το υποστηρίζουν γνωρίζοντάς τον μόνο ως κιθαρίστα των Megadeth.