Kasabian

Μικρές δόσεις από το “West Ryder Pauper Lunatic Asylum”, οι Kasabian, μας τις είχαν δώσει στα τέλη του 2007 με το EP τους “Fast Fuse”. To ομότιτλο κομμάτι έχαιρε μεγάλης απήχησης, μιας και ήταν στο soundtrack του γνωστού video game “FIFA 09”. Για εμένα προσωπικά, αυτό το EP ήταν αυτό που προμήνυε ένα πολύ ευρηματικό άλμπουμ. Με τις καλύτερες συστάσεις από τα δύο προηγούμενα άλμπουμ τους, οι Kasabian, μας παραδίδουν ένα άλμπουμ τόσο εύηχο και ταυτόχρονα εναλλακτικά παραμορφωτικό. Φυσικά κρατούσα και τις αμφιβολίες μου, καθώς  μετά την αποχώρηση του Chris Karloff, ο οποίος ήταν και ο δημιουργός των περισσότερων τραγουδιών στα προηγούμενα άλμπουμ, την ευθύνη αυτή την επωμίστηκε ο κιθαρίστας του γκρουπ Serzio Pizzorno. Αυτός όμως τελικά δεν συνετέλεσε μόνο στην μουσική ολοκλήρωση του “ West Ryder Pauper Lunatic Asylum”, αλλά ήταν κ τελικά αυτός που εμπνεύστηκε αυτόν τον περίεργο «σιδηρόδρομο» για τίτλο.

Ο τίτλος του  θα λέγαμε ότι είναι παράδοξος, μιας και παραπέμπει σε ένα εγκαταλελειμμένο  ψυχιατρείο του Yorkshire. Προσπαθώντας να καθησυχάσει τα πλήθη, ο Pizzorno έχει δηλώσει επανειλημμένως ότι δεν έχει καμία σχέση με αυτό και απλά το διάλεξε επειδή «του ακούστηκε ωραία» σε μία τηλεοπτική εκπομπή. Λίγο δύσκολο να τον πιστέψουμε. Το ίδιο το εξώφυλλο του δίσκου τον διαψεύδει μιας και  βλέπουμε τα μέλη του συγκροτήματος μεταμφιεσμένα σε Ναπολέοντα, ιεροεκτελεστή και Γαλιλαίο. Άρα δύο πράγματα μπορεί να συνέβησαν. Ή να ήρθαν πρόωρα οι απόκριες ή κάνουν σαφέστατη παραπομπή σε εγκλείστους ψυχιατρείου. Μάλλον συμβαίνει το δεύτερο.
Το άλμπουμ ανοίγει με το “Underdog” μας βάζει στην όλη φιλοσοφία που γράφτηκε συνολικά. Αρκετά πιασάρικο λικνίζεται ανάμεσα στα ρυθμικά του μέρη και στις κιθαριστικές παραμορφώσεις και προκαλεί τον ακροατή του: “Kill me if you dare”. Δεν νομίζω όμως ότι εμείς οι ακροατές θα «εγκαταλείψουμε» τόσο εύκολα, γιατί η δυναμική της αρχής διαλαλεί την ισχυρή μουσική δύναμη του.  “…This is your last retreat, my last repeat”, που μπορεί αρχικά να ακούγεται σαν απειλή στο “Vlad The Impaler”, αλλά αυτό μας κάνει να βυθιζόμαστε ακόμα πιο βαθιά στις παραμορφώσεις του άλμπουμ. Στην συνέχεια αρχίζουν οι υπαρξιακές- κοινωνικές αναζητήσεις του Meighan που αναρωτιέται “΅Where Did All the Love Gone” που «πλασάρεται» στο είδος του,  για το πιο groovy κομμάτι του δίσκου, ίσως και της χρονιάς που διανύουμε. Όσο προχωράμε στα tracks, η συνέχεια γίνεται όλο και καλύτερη: “Fast Fuse”, “Take Aim”, “Thick As Thieves”. Κομμάτια που μας θυμίζουν άλλοτε τις καλύτερες στιγμές των Stone Roses και άλλοτε των Primal Scream. Σε πολλά σημεία ο ήχος τους τόσο στα μελωδικά όσο και στα «ηλεκτρικά» του μέρη μας θυμίζει πολλά, αλλά σίγουρα δε «χαλάει» κανέναν. Αν θέλετε και την ταπεινή μου άποψη, ίσως να έχουν κάνει κι ένα βήμα μπροστά σε σχέση με αυτούς τους δύο, που κακά τα ψέματα, αποτελούν και τις βασικότερες επιρροές τους.

Μήπως έτσι τελικά πρέπει να ακούγονται τα alternative rock συγκροτήματα στην νέα δεκαετία που βρίσκεται στην πόρτα; Με γλυκιά νοσταλγία και στιγμές από το δοξασμένο παρελθόν και με ρηξικέλευθες δόσεις έμπνευσης; Σίγουρα όχι ιδανικό, αλλά πιστέψτε με ακούγεται καλά.