Kasabian

Οι Kasabian δεν ήθελαν πολύ για να γίνουν stars. Η εξαιρετική σχέση τους με τον Τύπο καθώς και η απομόνωση τους σε μια παλιά φάρμα για να γράψουν τον πρώτο τους δίσκο, σε συνδυασμό με θαυμάσιο marketing που δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από μεγάλα pop ονόματα, τους έκαναν δίκαια τα αγαπημένα παιδιά του NME και πλέον απολαμβάνουν σταθερά μια από τις πρώτες θέσεις στις προτιμήσεις των φίλων της εναλλακτικής μουσικής.

Δύο χρόνια μετά την παρουσίαση του ομότιτλου debut τους και χωρίς τον κιθαρίστα Chris Karloff, που ούτως ή άλλως είχε μικρό ρόλο, η μπάντα από το Leicester επιστρέφει με το νέο της album με τον επιβλητικό τίτλο "Empire". Τα σχόλια ήταν αντικρουόμενα και αρκετοί από τους fans τους θεωρούν το νέο δίσκο αρκετά κατώτερο των προσδοκιών. Με μια ψύχραιμη ματιά, ας δούμε από τη σκοπιά του rocking.gr τι έχουν να μας πουν.

Το "Empire" ξεκινά με το ομότιτλο κομμάτι να δίνει το στίγμα για το τι θα ακολουθήσει. Πολύ περισσότερα ηλεκτρονικά στοιχεία, με την ούτως ή άλλως σταθερή εμμονή τους στους Primal Scream να γίνεται κάτι περισσότερο από αντιληπτή. Πολλά synth riffs, συνδυασμένα με ηλεκτρική επένδυση, που ναι μεν είναι περισσότερη σε σχέση με το πρώτο album αλλά δεν παύει να είναι στο background, συνεχίζουν να κάνουν τον ακροατή να μη μπορεί να ξεκολλήσει. Συνεχείς εναλλαγές καθώς και κάποια προσεκτικά φιλτραρισμένα solos από την κιθάρα κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον. Σε όλα αυτά αν προσθέσουμε τα καταπληκτικά ξεσπάσματα, σε freestyle φόρμες, που υπάρχουν διάσπαρτα σε όλα σχεδόν τα κομμάτια, έχουμε την προφανή απόδειξη πως το "Empire" προχωρά πολύ παραπέρα από το πρώτο album.

Το ερώτημα που λογικά τίθεται είναι το αν μπορούμε να μιλήσουμε για έναν καλό δίσκο ή απλά για μια προσπάθεια των Kasabian να εξελίξουν τον ήχο τους, γιατί όσον αφορά τη διαφορετικότητα δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Αν και η προσωπική εκτίμηση είναι πάντα ένα υποκειμενικό κριτήριο, ο δίσκος είναι πιο δυνατός από το "Kasabian", αλλά αυτό από μόνο του δε λέει κάτι. Αυτό που σίγουρα θα μπορούσαμε να πούμε είναι πως τα δύο album είναι γραμμένα για να προκαλέσουν διαφορετικά συναισθήματα. Το "Kasabian" δεν περιέχει πολλά ξεσπάσματα (χωρίς φυσικά να είναι μονότονο) και ταξιδεύει τον ακροατή σε πιο χαλαρούς ρυθμούς. Αντίθετα στο "Empire", παρά την επιμονή σε περισσότερο ηλεκτρονικό ήχο, η μπάντα έχει δώσει ιδιαίτερη έμφαση στην ηλεκτρική κιθάρα που, αν και δεν έχει πρωτεύοντα ρόλο, καταφέρνει στα περισσότερα κομμάτια να δώσει το «κάτι» που χρειάζονται για να μετατραπούν από ατμοσφαιρικά διαμάντια σε alternative ύμνους. Είπαμε, οι Primal Scream δεν κρύβονται.

Θεωρώ σημαντικό κατόρθωμα των Kasabian το ότι έκαναν το "Empire" αρκετά διαφορετικό, όσο κι αν αυτό δυσαρέστησε πολλούς από τους fans τους. Παρ' όλα αυτά οι αντιδράσεις κατά τη γνώμη μου είναι υπερβολικές, αφού τα στοιχεία που έκαναν τον κόσμο να αγαπήσει τη μπάντα είναι όλα εδώ. Άλλοι στη θέση τους πιθανότατα θα ακολουθούσαν τον ασφαλή δρόμο του να γράψουν έναν πανομοιότυπο δίσκο που θα τους εξασφάλιζε τη συνέχιση της επιτυχίας τους και το πιστό κοινό. Εδώ όμως είναι και το "catch", αφού οι Βρετανοί με το "Empire", ένα δίσκο που δεν κουράζει ούτε στιγμή, ξανοίγονται ακόμα περισσότερο στη θάλασσα της pop culture, κερδίζοντας ταυτόχρονα τους alternative οπαδούς.

Τα κομμάτια που ξεχώρισα είναι τα "Shoot The Runner", "By My Side", "Stuntman", "British Legion" και φυσικά το αριστουργηματικό "Doberman" (αν και σε λίγο πιο κλασική φόρμα). Αν όχι καλύτερο από το "Kasabian", τουλάχιστον το "Empire" συνεχίζει τη βέβαιη πορεία των Kasabian στο δρόμο για να γίνουν ένα από τα συγκροτήματα που θα μας απασχολούν για πολλά - πολλά χρόνια.