Junius

Reports From The Threshold Of Death

Prosthetic (2011)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 30/11/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Στο άκρως επιτυχημένο καλλιτεχνικά ντεμπούτο τους, "The Martyrdom Of A Catastrophist", οι Βοστονέζοι Junius καταπιάστηκαν με τη ζωή ενός από τους πιο αμφιλεγόμενους και αιρετικούς επιστήμονες, του Immanuel Velikovsky, φίλου του Einstein και πατέρα της κοσμολογίας. Η μετάβαση στη νέα δισκογραφική τους απόπειρα, "Reports From The Threshold Of Death", μάς παρουσιάζεται περιτέχνως εξομαλυμένη, θαρρείς συνειδητά, ενώ δε διστάζει να κάνει τολμηρούς ελιγμούς άνωθεν, πλησιάζοντας την επίτευξη του μουσικού τους οράματος. Με θάνατο τέλειωσε η πρώτη τους δισκογραφική απόπειρα, αυτόν του Velikovsky, γύρω από το θάνατο θα περιστραφεί και η θεματολογία του δεύτερου δίσκου τους...

Ο τίτλος του "Reports From The Threshold Of Death" προδίδει το concept του, το οποίο δεν είναι άλλο από τις εμπειρίες ανθρώπων που έφτασαν κοντά στο θάνατο - και φυσικά τι επίδραση είχε αυτό το γεγονός στον ψυχισμό τους και στις σχέσεις τους με τον υπόλοιπο κόσμο. Όμως όχι, μην απατάστε: παρόλη τη ζοφερή θεματολογία και τα ένοχα κρυμμένα μυστικά στην ταυτότητα της μουσικής τους, για τα οποία θα μιλήσουμε λίγο πιο κάτω, ο δίσκος ακτινοβολεί μουσικά και στιχουργικά οπτιμισμό. Οπτιμισμό, ο οποίος γλαφυρά απεικονίζεται στο εξαιρετικό artwork του δίσκου, το οποίο επιμελήθηκε ο πρώην μπασίστας της μπάντας, Ira Bronson.

Το "Reports From The Threshold Of Death" είναι, καταρχήν, δίσκος που αξίζει τις ακροάσεις του από οποιονδήποτε λάτρη του ευρύτερου σύγχρονου rock ήχου, ασχέτως αν τελικώς «του ανοιχτεί» ή τον αφήσει αδιάφορο - κίνδυνος υπαρκτός, το αναγνωρίζω. Τις αξίζει διότι ο ήχος που έχουν επιτύχει είναι σεμιναριακού επιπέδου, με μια ογκώδη, παντοδύναμη παραγωγή, που όμοιά της δε συναντάμε συχνά. Μια παραγωγή η οποία καταφέρνει να συγκεράσει τις δυναμικές κιθάρες με τις ονειρικές επιδιώξεις της ατμόσφαιρας που πλανάται και όλα αυτά με όχημα τη μελωδικότατη φωνή του Joseph Martinez, που κάνει τη διαφορά και ταυτόχρονα δρα ως καταλύτης, δένοντας τις μουσικές πρώτες ύλες μεταξύ τους σε μια στιβαρή ενότητα που αποτελεί τη μουσική των Junius. Ο δεύτερος λόγος που αξίζει ακροάσεις (ναι ντε, σωστά κατάλαβες, το πάω πλαγίως για να σου πω «άκουσέ το») είναι αυτές οι πρώτες ύλες...

Με ένα πρώτο άκουσμα και λόγω του ότι η μουσική στο δίσκο δε χαρακτηρίζεται από ακροβασίες ή, έστω, ποικιλομορφία, ενδεχομένως να μη γίνει αντιληπτό το γεγονός ότι ο ήχος τους είναι πράγματι πολυεπίπεδος. Εν συνεχεία, όμως, καθίσταται σαφές ότι τρεις είναι οι κυριότεροι άξονες γύρω από τους οποίους περιστρέφεται... Το alternative rock των Deftones να δίνει την αμερικανίλα και το ρυθμό, το μοδάτο post-rock, ή μάλον post-metal, δεδομένων των δυνατών κιθάρων, όπως αυτό εξυψώθηκε από μπάντες όπως οι Cult Of Luna, να επιβάλλει τις οργανικές δομές και τέλος το gothic/post-punk στα χνάρια των The Smiths να ρίχνει το πέπλο της μελαγχολίας και να προσθέτει την απροσδιόριστη αίσθηση του νόστου που χρειάζεται για να σε συμπαρασύρει. Σε όλα αυτά αν προσθέσουμε επιρροές από τις πρόσφατες αναζητήσεις των Katatonia, το nu-prog των Dredg, πριν αποφασίσουν να γράφουν χιτάκια, και ακόμα μερικές dream pop θύμησες έχουμε το τελικό αποτέλεσμα: ένα δίσκο που είναι ευχάριστος στο αυτί, που ακούγεται μονοκοπανιά από την αρχή ως το τέλος και που ακρόαση με την ακρόαση βγάζει όλο και περισσότερο νόημα.
  • SHARE
  • TWEET