Jon Voyager

Αν ρωτήσουμε δέκα μουσικόφιλους στην Ελλάδα ποιο υποείδος rock υποεκπροσωπείται στην Ελλάδα σε σχέση με την παγκόσμια παραγωγή του θα πάρουμε, πιστεύω, ...11 διαφορετικές απαντήσεις χωρίς, βάζω στοίχημα, να αναφερθεί ποτέ το soft rock. Κακώς. Όχι μόνο γιατί είναι από τα πιο εμπορικά και παραγωγικά είδη εκεί έξω αλλά και γιατί στο ελληνικό μυαλό είναι λανθασμένα συνδεδεμένο με κάτι λιγότερο ποιοτικό, ευτελές και εφήμερο, συνέπεια πιθανότατα του πολύ «έντεχνου» που έχουμε φάει στο κεφάλι για πολλά χρόνια. Κι όμως, υπάρχει ποιότητα στην πιο ανάλαφρη πλευρά του rock και καλώς την αναζητούν καλλιτέχνες όπως ο Jon Voyager στον συγκεκριμένο δίσκο.

Φυσικά, όπως σε κάθε δίσκο με προσωπικότητα, οι ταμπέλες είναι αρκετά περιοριστικές για να αποδοθεί ένας πλούτος ήχων. Ουσιαστικά η soft προσέγγιση έγκειται σε τρία πράγματα: Τις αρκετές ηλεκτρικές μπαλάντες (αποτελούν κάτι παραπάνω από το μισό του δίσκου), την χορευτική διάθεση σε συγκεκριμένα τραγούδια και την πανταχού παρούσα κυριαρχία της μελωδίας. Το άλλο χαρακτηριστικό που αποτελεί τη ραχοκοκκαλιά της δουλειάς αυτής είναι τα εξαιρετικά παιξίματα όλων των μουσικών αλλά και η προσεγμένη ενορχήστρωση. Εξάλλου ο Γιάννης Βογιατζής, το όνομα στην ταυτότητα του, είναι ο τραγουδιστής των Need και έχει δανειστεί για τον solo δίσκο τη ρυθμική βάση του συγκροτήματος. Όσοι έχουν ακούσει το prog metal αυτό σχήμα, ανεξάρτητα με το αν τους αρέσει ή όχι, δε μπορούν να αρνηθούν την ικανότητα των μουσικών τους και αυτά τα ποιοτικά στάνταρ μεταγγίζονται και εδώ, έστω και σε εντελώς διαφορετικό ύφος.

Εντελώς; Γενικά ναι, αλλά το εναρκτήριο τραγούδι ("Little Boxes"), ένα από αυτά που ξεχωρίζουν, έχει όλα αυτά τα παιξίματα που έκαναν κάποτε τους Police να ακούγονται σαν να ήταν όλοι τους μέλη prog συγκροτημάτων (μαντέψτε, ακριβώς αυτό ήταν). Ρυθμικά άψογο και με πανέξυπνη ανάπτυξη κουπλέ-γέφυρας-ρεφρέν αποτελεί την καλύτερη δυνατή εισαγωγή στο δίσκο. Συγκάτοικος στο βάθρο του "Monsters" είναι το βαρύτερο όλων (και κατά συνέπεια ελαφρώς εκτός κλίματος) "Minor Tom" (προφανές κλείσιμο ματιού στον Bowie). Και σε αυτό ξεχωρίζουν τα παιξίματα των μουσικών, η φοβερή ενορχήστρωση που φέρνει από τον πάγκο τόσο εξαιρετικά καλαίσθητα πλήκτρα όσο και πολύ ουσιαστικά και προσεκτικά τοποθετημένα πνευστά, και τελικά μία χορευτική διάθεση που σε μία συναυλία θα μπορούσε να έχει όλο τον κόσμο στο πόδι. Ταυτόχρονα η χροιά της φωνής του Voyager σε συνδυασμό με μία έντονη εκφραστικότητα σε υποχρεώνει να παρακολουθήσεις με ενδιαφέρον τους (αντιπολεμικούς) στίχους.

Για έναν δίσκο που κατά τα 5/8 του αποτελείται από μπαλάντες, το ότι τα τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι τα πιο δυναμικά θα μπορούσε να είναι ένα θέμα προς συζήτηση. Κι αυτό όχι γιατί οι μπαλάντες δεν είναι ποιοτικές, κάθε άλλο. Χτισμένες οι περισσότερες γύρω από μία ακουστική κιθάρα και δίνοντας ακόμα περισσότερο χώρο στη φωνή του Voyager όλες βγάζουν το επιθυμητό επίπεδο συναισθήματος (συναισθηματικό ζενίθ το ενορχηστρωτικά γυμνό ομώνυμο) , όλες έχουν ουσιαστικότατα παιξίματα (ακούστε τη φοβερή blues κιθάρα στο "Streets Of Athens"), όλες τραγουδιούνται από τη δεύτερη κιόλας φορά που θα τις ακούσεις. Το δε single "Undecided" σε προκαλεί να τραγουδήσεις το ρεφρέν του πριν καν τελειώσει η πρώτη φορά. Ακαταμάχητα κολλητικό, σίγουρα θα σε συνοδεύσει και μετά το τέλος του δίσκου. Έλα όμως που τελικά όταν αποφάσισα να ακούσω μεμονωμένα κάποια τραγούδια η επόμενη επιλογή μου μετά τις προαναφερθείσες κορυφές ήταν το κιθαριστικό, funky, χορευτικό "Call Me When You’re Drunk" .

Αυτό είναι και το μόνο παράπονο μίας ποιοτικότατης κατά τα άλλα δουλειάς. Σου δείχνει πολύ έντονα και από πολύ νωρίς τις ικανότητες του τραγουδοποιού σε πιο δυνατά τραγούδια, έτσι όταν η μία μπαλάντα διαδέχεται την άλλη, όσο όμορφες και αν είναι, στο τέλος σε αφήνει ευχαριστημένο αλλά και σε αναζήτηση καλύτερης ισορροπίας. Ελπίζουμε στον επόμενο δίσκο που θα είναι πολύ κρίμα να μην έρθει.