Ian Danter

Πολλοί από εμάς που ζούμε για τη μουσική και δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτήν έχουμε σαν δεύτερη μεγάλη αγάπη μετά το rock και το metal τα αθλητικά. Επιτομή αυτού του συνδυασμού, αλλά από την ανάποδη, θα πρέπει να αποτελεί ο Ian Danter. Παρότι επιτυχημένος αθλητικός δημοσιογράφος, παρουσιαστής και σχολιαστής, δεν κρύβει -γιατί να το κάνει άλλωστε;- το πάθος του για τη μουσική. Σκοπός του Βρετανού, όπως υποδεικνύει και ο τίτλος του άλμπουμ, είναι να αποδείξει στους δύσπιστους ότι η βασική επαγγελματική του ενασχόληση δεν αποκλείει τη δυνατότητά του να δημιουργήσει έναν τίμιο συνθετικά και εκτελεστικά hard rock δίσκο.

Η πορεία του Danter στη μουσική ξεκινά το μακρινό 1985 και περιλαμβάνει συμμετοχές τόσο σε διάφορα group που δεν κατάφεραν να έχουν συγκεκριμένη δισκογραφική παρουσία, όσο και σε tribute bands των Kiss και των Thin Lizzy. Στη πρώτη του προσωπική δουλειά υπογράφει όλες τις συνθέσεις, και εκτός από το βασικό όργανό του που είναι τα τύμπανα, αναλαμβάνει επίσης εξολοκλήρου το μπάσο, τις ρυθμικές κιθάρες και τα πλήκτρα, όπου αυτά υπάρχουν. Τα φωνητικά σε δώδεκα από τα δεκαπέντε κομμάτια ανήκουν στον Lee Small των Shy (στα υπόλοιπα τρία τραγουδά ο Ian), ενώ τις lead κιθάρες μοιράζεται ο Danter με διάφορους guests.

Ο καταλληλότερος τρόπος για να περιγράψεις το περιεχόμενο του άλμπουμ είναι οι εξής τρεις λέξεις: μελωδικό hard rock. Οι επιρροές ξεκινούν από τα 70s και κλασικές μπάντες εκείνης της δεκαετίας όπως Kiss, Aerosmith, Rainbow, Deep Purple και Thin Lizzy, περνούν από το AOR και το glam/slease/poser/όπως θέλετε πείτε το, και φτάνουν μέχρι τη σημερινή εποχή. Τα κομμάτια είναι κατά κύριο λόγο ρυθμικά, τα φωνητικά αρκετά όμορφα και οι κιθάρες απλές και ουσιαστικές. Παραγωγή και ενορχηστρώσεις χωρίς να αποτελούν υπόδειγμα, εξυπηρετούν αρκετά καλά το σκοπό και η μία ώρα της συνολικής διάρκειας του άλμπουμ κρίνεται αν μην τι άλλο χορταστική.

Όσον αφορά τα τραγούδια αυτά καθεαυτά, ξεχώρισα το "Stay In My Heart" για την υπέροχη μελωδία του προς το τέλος, το "I'll Drag You Down" για την πολύ δυνατή εισαγωγή του, το πιασάρικο "Whiskey In A Wine Glass" (όντως πολύ άκυρο, ενώ το αντίθετο όχι τόσο), και το αρκετά μοντέρνο "I Wanna Be A Has Been". Από τα πιο μελωδικά κομμάτια ξεχωρίζει το "Crocodile Tears", σε παρόμοιο ύφος το "Stonger Than That" φέρνει αρκετά στο "Rock 'N' Roll Suicide" του Bowie, ενώ το ομώνυμο του δίσκου έχει κάτι από την αλητεία του Dave Grohl και των Foo Fighters και στο υπερηχητικό σε σχέση με τα υπόλοιπα "Overflow" τα φωνητικά του Danter θυμίζουν Jon Oliva! Το παράδοξο πάντως είναι ότι τα πιο ενδιαφέροντα τραγούδια και οι πιο αξιομνημόνευτες μελωδίες είναι συγκεντρωμένα προς το τέλος του δίσκου.

Το "Prove You Wrong" ναι μεν θα ικανοποιήσει τους φίλους του μελωδικού hard rock, αλλά όσον αφορά όλους τους υπόλοιπους, με την εξαίρεση λίγων κομματιών, μάλλον περνά απαρατήρητο. Εφόσον βέβαια ο Danter ήθελε απλά να εκφράσει την αγάπη του για τη μουσική και να αποδείξει ότι εκτός καταξιωμένος αθλητικογράφος διαθέτει αρετές και σαν μουσικός, μια χαρά τα έχει καταφέρει. Εξάλλου, μόνο από την άποψη ότι υπογράφει αποκλειστικά τις συνθέσεις και ότι η περισσότερη μουσική που υπάρχει στο άλμπουμ είναι παιγμένη από τον ίδιο, αξίζει τον σεβασμό.

Το μοναδικό όχι απλά άσχημο, αλλά πολύ άσχημο σε τούτο τον δίσκο είναι το εξώφυλλο. Μπορεί να είχε δίκιο ο Willie Dixon όταν έγραφε (και ο Bo Diddley όταν τραγουδούσε) "You Can't Judge A Book By The Cover", ωστόσο χειρότερη απομίμηση των εξωφύλλων της ομάδας Hipgnosis δεν θα πρέπει να έχω ματαδεί. Τέτοιο χάσμα μεταξύ μουσικού και εικαστικού κριτηρίου δύσκολα συναντά κανείς.