How To Destroy Angels

Από το 2009 ο Trent Reznor επέλεξε να σβήσει για λίγο τη μηχανή των Nine Inch Nails, αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι θα έμενε και μουσικά ανενεργός. Τα τελευταία χρόνια όχι μόνο δεν σιώπησε τα samplers του, αλλά κατάφερε με κινηματογραφικά soundtrack να κερδίσει αναγνώριση και εκτός των αυστηρά industrial/rock μουσικών πλαισίων. Μέσα σε αυτό το διάστημα, έγινε οσκαρικός, σύζυγος και δημιούργησε τους How To Destroy Angels, που συνδυάζουν και τις δύο αυτές ιδιότητες, μιας και μεταξύ των μελών βρίσκονται η γυναίκα του, Mariqueen Maading, και ο Atticus Ross που μοιράστηκαν το χρυσό αγαλματίδιο για το soundtrack του "Social Network".

Το "Welcome Oblivion" αποτελεί την πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά του συγκροτήματος, φυσική συνέχεια ύστερα από την κυκλοφορία δύο αρκετά ελπιδοφόρων EP, με το "An Omen" της περασμένης χρονιάς να κερδίζει τις εντυπώσεις. Μέσα από αυτό, o Reznor κατάφερε να ορίσει την ταυτότητα του νέου του project, κυρίως γιατί άφησε πιο ανοικτά τα περιθώρια χρήσης της δημιουργικότητας και της έμπνευσης των υπόλοιπων μελών, καταφέρνοντας έτσι και την γενικότερη συνοχή του σχήματος. Το ίδιο φάνηκε ότι συμβαίνει και στο ντεμπούτο άλμπουμ τους, αφού, πέραν του ότι περιέχει τρία κομμάτια του "An Omen", κινείται με ambient χαρακτήρα καταφέρνοντας να κερδίσει τη συμπάθεια του ακροατή, πριν αρχίσει να τον βυθίζει σε πολυδιάστατα ηλεκτρονικά μονοπάτια που μπορεί και να του διαφύγουν στις πρώτες ακροάσεις. Οι σκοτεινές επαναλαμβανόμενες μπασσογραμμές δημιουργούν ένα μεθυστικό κλίμα στα 65 λεπτά που διαρκεί το άλμπουμ, βάζοντας την Mariqueen στον πρωταγωνιστικό ρόλο των φωνητικών, και τον Reznor, για πρώτη φορά... κομπάρσο. Είναι αυτά που προσφέρουν στον ακροατή τη μελωδικότητα, πάνω από τον ρυθμό και τον χώρο που δημιουργούνται κυρίως μέσα από τα κυκλώματα των synth και των sampler. Χαρακτηριστικό παράδειγμα των παραπάνω αποτελεί το "Keep It Together", όπου το riff του αποτελείται από δύο μόλις νότες, αλλά τα διπλά φωνητικά είναι αυτά που δίνουν την τελική υπνωτιστική ambient ατμόσφαιρα.

To άλμπουμ σχεδόν αποκλειστικά κινείται σε industrial ρυθμούς, με τα samples να κυριαρχούν στις συνθέσεις, χωρίς όμως να χάνεται το συναίσθημα μέσα στα ηλεκτρονικά μέρη του. Ακόμα και στο "Recursive Self-Improvement" που μοιάζει να έχει βγει από 8bit-ο βιντεοπαιχνίδι των 80s, τα φωνητικά που ακούγονται κάπου βαθιά στον χώρο, σώζουν την κατάσταση. Κατά τα άλλα, όλα τα κομμάτια του "Welcome Oblivion" χαρακτηρίζονται από μια αρρωστημένη συνοχή. Το ηχητικό χάος του "And The Sky Began To Scream" επιβεβαιώνει πλήρως τον τίτλο του, ενώ το πιάνο του "How Long?", εκτός της δραματικότητας που προσφέρει στο κομμάτι, ξυπνά μνήμες του "Zero Sum" από το "Year Zero" των Nine Inch Nails, ίσως επιτηδευμένα, για να μην ξεχνάμε τον εγκέφαλο του όλου εγχειρήματος. Αυτό που καταφέρνει να ξεγλιστρήσει στο μεγαλύτερο μέρος του από τη σκοτεινή φόρμα του άλμπουμ είναι το "Ice Age", με την βοήθεια περίεργων ήχων που βγαίνουν από ένα μπάντζο, αλλά κι αυτό προς το τέλος σκιάζεται από το βαρύτονο ηλεκτρικό μπάσο που επιστρέφει τον ακροατή στην αρχική θεματολογία.

Ακούγοντας συνολικά το ντεμπούτο των How To Destroy Angels, θα βρει κάποιος πολλά στοιχεία γνώριμα από τις συνθέσεις του Trent Reznor, αλλά παράλληλα θα βρει σε πλήρη εφαρμογή το ambient στυλ κινηματογραφικών προδιαγραφών στην παραγωγή από τον Atticus Ross, πολύ καλές ερμηνείες από την Maading στο σύνολό του, καθώς και την ικανότητα όλων των συντελεστών να ενσωματώνουν ετερόκλητες φόρμες για να δημιουργήσουν το δικό τους μουσικό σύμπαν. Αν ψάχνετε μέσα σε αυτό, ηχητικό υποκατάστατο μέχρι την επαναδραστηριοποίηση των Nine Inch Nails, σίγουρα θα το βρείτε, αλλά, μεταξύ μας, είναι και λίγο άδικο για το άλμπουμ αλλά και τον ίδιο τον Reznor που για πρώτη φορά στην καριέρα του αποφάσισε να δουλέψει συλλογικά και μάλιστα με επιτυχία.