Honeyblood

Babes Never Die

Fatcat (2016)
Από τον Σπύρο Τσούτσο, 30/12/2016
Γρήγορα tempo, μελωδικά φωνητικά και φοβερή ενέργεια από την αρχή μέχρι το τέλος του δίσκου
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τα κορίτσια από τη Σκωτία επιστρέφουν με τον δεύτερο δίσκο τους έχοντας σκοπό να εξαργυρώσουν την επιτυχία που απολαμβάνουν από το 2012 όταν και ιδρύθηκαν. Στο μεσοδιάστημα βέβαια το line-up άλλαξε καθώς η Shona McVicar, ιδρυτικό μέλος, έκανε ένα διάλλειμα ώστε να ολοκληρώσει τις σπουδές της στην οδοντιατρική. Την ΜcVicar στα ντραμς και τα δεύτερα φωνητικά αντικατέστησε η Cat Myers, η οποία μαζί με τον εγκέφαλο της μπάντας Stina Marie Claire Tweeddale (κιθάρα, φωνή), αποτελούν ένα εκρηκτικό indie/punk rock duo και υπογράφoυν τον πολυαναμενόμενο νέο δίσκο Babes Never Die. Την παραγωγή αναλαμβάνει ο James Drink (Gorillaz, Jamie T) του οποίου σκοπός είναι να αιχμαλωτίσει στο στούντιο την ενέργεια την οποία έχουν προσδώσει όλο αυτό το διάστημα στα live τους στο πλάι διάσημων καλλιτεχνών όπως οι Foo Fighters, Sleigh Bells και Courtney Barnett.

Οι Honeyblood ακολουθούν τη γνώριμη συνταγή των White Stripes. Κιθάρα - Ντραμς, με έντονο distortion/fuzz, χωρίς μπάσο ή κάποια άλλη προσθήκη οργάνου και ενορχήστρωση η οποία αποδίδει μια ωμή, παθιασμένη ποιότητα ήχου. Δυνατά κομμάτια με γρήγορο τέμπο, αρκετά μελωδικές δομές και πιασάρικα ρεφρέν τα οποία αποτυπώνονται αμέσως στο μυαλό του ακροατή. Προσωπικά, το στυλ τους μου θυμίζει αμερικάνικες μπάντες όπως οι Le Tigre, ή οι Yeah, Yeah Yeahs ως προς την punk, νεανική τρέλα, ενώ οι μελωδίες τους θυμίζουν κάτι από το '90s rocκ των Breeders και Smashing Pumpkins. H ίδια η Stina δήλωσε σε αγγλικό περιοδικό πως όταν έφτανε σε ένα συνθετικό αδιέξοδο, ανέτρεχε πάντα σε κάποιον δίσκο των Blur, ενώ η ίδια, επίσης, αναφέρεται στην επιρροή της από τους Queens Of The Stone Age, κατά τη διάρκεια της αμερικάνικης περιοδείας τους.

Η Stina δεν θέλησε να γράψει έναν προσωπικό δίσκο, αλλά έναν δίσκο για φανταστικά πρόσωπα, την Justine, την Stellar, την Sister Wolf, πρόσωπα τα οποία μαρτυρούν και οι τίτλοι των τραγουδιών. Δημιουργεί φανταστικές εικόνες για τους ήρωες της που, όμως, σύμφωνα με τα λεγόμενά της, υποσυνείδητα καταδεικνύουν την ίδια.

Δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποιο κομμάτι καθώς όλα ακούγονται ευχάριστα χωρίς να θες σε κάποιο τραγούδι να μεταπηδήσεις στο επόμενο. Μπορώ να ξεχωρήσω μια διαδοχική τετράδα τραγουδιών, στο πρώτο μισό του δίσκου. "Ready For The Magic" σκληρό και γρήγορο. Ακολουθεί το "Sea Hearts", ίσως το καλύτερο κομμάτι με τον εμβληματικό στίχο "We Are The Breakers On The Waves, And We’ ll Break Hearts...". Το "Love Is A Disease" θυμίζει grunge στιγμές της rock σκηνής και το "Walking At Midnight" συμπληρώνει με μια πιο χαλαρή britpop διάθεση την προαναφερθείσα τετράδα.

Πολύ καλός δεύτερος δίσκος για τις Honeyblood, οι οποίες μετά το ομώνυμο, επίσης, θετικό ντεμπούτο τους το 2014 διατηρούν το πάθος, προσθέτοντας εμπειρία στις συνθέσεις, αλλά και στην παραγωγή, διεκδικώντας μια θέση δίπλα στα μεγάλα ονόματα της βρετανικής μουσικής σκηνής.

  • SHARE
  • TWEET