Hexen

Being And Nothingness

Pulverised (2012)
Από τον Βαγγέλη Ευαγγελάτο, 30/07/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Το 1943, στο έργο του "Το είναι και το μηδέν", ο Γάλλος υπαρξιστής φιλόσοφος Jean-Paul Sartre ανέπτυξε τις σκέψεις του πάνω σε έννοιες όπως η ανθρώπινη συνείδηση, η ελευθερία του ατόμου και η αξιοπρέπειά του, αποκλείοντας τόσο τον ιδεαλισμό όσο και τον ρεαλισμό και εστιάζοντας στην ελευθερία ως βασικό θεμέλιο της ηθικής. Θέματα εξαιρετικού ενδιαφέροντος είτε σαν αυτά, ή σχετικά με το χάος που επικρατεί στον μακρόκοσμο, τον παραλογισμό που χαρακτηρίζει την διφορούμενη ύπαρξη του ανθρώπου και κάποια άλλα πιο «επίγεια», είναι μόνο μερικά από τα concept με τα οποία ασχολείται το "Being And Nothingness", η δεύτερη και πιο φιλόδοξη ολοκληρωμένη δουλειά των Καλιφορνέζων Hexen.

Μετά τα τέσσερα χρόνια που μεσολάβησαν από την κυκλοφορία του "State Of Insurgency", είναι ηλίου φαεινότερο ότι η μπάντα έχει επιστρέψει αποφασισμένη να πιάσει «άλλα» επίπεδα, κι αυτό είναι κάτι που αντικατοπτρίζεται και στο περίτεχνο εικαστικό κομμάτι, το οποίο έχει φιλοτεχνηθεί από τον «πολύ» Necrolord - κατά κόσμον Kristian Wåhlin. Πλέον η προοδευτικότητα είναι το κύριο χαρακτηριστικό των συνθέσεων, σε αντίθεση με το παλαιάς κοπής κλασικοthrashάδικο ντεμπούτο τους, ενώ η αίσθηση της μελωδίας παραμένει στα ίδια υψηλά επίπεδα, παρότι εδώ χρησιμοποιείται με πιο σκοτεινές διαθέσεις.

Η μετάβαση σε τεχνικά πιο απαιτητικές φόρμες εξυπηρετεί την ταυτοποίηση με την αντίστοιχη βαρύτητα του στιχουργικού μέρους, περνώντας από κλασικίζοντα θέματα σε Schuldinerικές riffάρες και ατμόσφαιρες που πλησιάζουν αυτές των Vektor και φτάνοντας σε μια βορειοευρωπαϊκής νοοτροπίας μαυρίλα, τη στιγμή που οι έντονες συγκρίσεις με τους Megadeth είναι και πάλι δικαιολογημένες, ιδίως στον τομέα των solo. Από την «μαύρη» μεριά της Σουηδίας, ενδεχομένως να θυμίσουν τόσο τους Dissection όσο και τους Dark Tranquillity των πρώτων ημερών, ελέω συνταιριάσματος στρυφνών φωνητικών και «θλιμμένων» μελωδιών, πρωτίστως, και λιγότερο λόγω ταχυτήτων.

Ως καλύτερα παραδείγματα αυτών στέκονται τα "Private Hell" και "Stream Of Unconsciousness", αν και θεωρώ ότι η κορυφή αγγίζεται με το μελωδικά κολοσσιαίο "Defcon Rising", το κυκλοθυμικό "Walk As Many, Stand As One" και φυσικά το επικών διαστάσεων δεκαπεντάλεπτο opus, "Nocturne", που κλείνει θριαμβευτικά τον δίσκο και στο οποίο οι Αμερικάνοι δεν διστάζουν να διασκευάσουν ακόμη και Chopin ("Nocturne in F minor, Op. 55, No. 1") στο πρώτο από τα οχτώ μέρη του.

Με το στεγνό «thrash metal» να το αδικεί κατάφωρα ως πιθανή περιγραφή του, το "Being And Nothingness" αποτελεί χωρίς καμία αμφιβολία το «μεγάλο» άλμπουμ που οι Hexen ήταν καταδικασμένοι να βγάλουν αργά ή γρήγορα. Περικλείοντας πρωτοφανή μουσικότητα σε κάθε ένα από τα 53 λεπτά της διάρκειάς του και ευφυώς δοσμένη ουσία σε κάθε του νότα, επιτυγχάνει την απόλυτη ισορροπία μεταξύ της προοδευτικά ακραίας διμορφίας του, όντας ολοκληρωτικά και αδιαπραγμάτευτα ελεύθερο.
  • SHARE
  • TWEET