Girls

Από την πρώτη κιόλας ακρόαση του "Father, Son, Holy Ghost" καθίσταται σαφές: Δε θα βρεθούν πολλοί -ούτε καν αρκετοί- indie rock δίσκοι μέσα στο 2011 που να μπορούν να υπερηφανεύονται ότι είναι καλύτεροι. Γεγονός σημαντικό, αν σκεφτεί κανείς το εύρος και το ακαθόριστο του όρου indie rock αλλά και τη σωρεία μελιστάλαχτων, χαρωπών δίσκων που βγαίνουν σωρηδόν στο δημοφιλές αυτό ιδίωμα και διεκδικούν δάφνες ποιότητας και επιτυχίας. Οι Girls δεν αφήνουν κανένα περιθώριο να αμφιταλαντευτεί ο ακροατής ότι πιθανώς να πρόκειται για ακόμα μία από αυτές τις μπάντες. Το πρώτο single του δίσκου -και ταυτόχρονα ένα από τα καλύτερα κομμάτια του-, "Vomit", μπορεί να μην είναι ενδεικτικό του ήχου των Girls, είναι όμως ενδεικτικό των διαθέσεων για σπασμωδικούς πειραματισμούς με το παρελθόν και εν τέλει της στόφας που κάνει τους Girls να ξεχωρίζουν.

Το πρώτο "Album" του συγκροτήματος είχε σταθεί ικανό να κάνουν το όνομά τους με τις αρκετές νεο-surf στιγμές του και τις indie rock ευαισθησίες του. Στο δεύτερο αυτό δίσκο, ο Christopher Owens (ο άνθρωπος πίσω από σχεδόν κάθε πτυχή των Girls) αποφασίζει να σοβαρευτεί και να κάνει τους Girls λίγο περισσότερο μπάντα απ' ό,τι ήταν στο παρελθόν. Αντί να υπάρχει μόνο αυτός και ο Chet "JR" White συν μερικοί περιστασιακοί guests, απέκτησαν πλέον κανονικό line-up. Η μετάβαση από τον ήχο του "Album" στον ήχο του "Father, Son, Holy Ghost" επιτυγχάνεται δια της ομαλής οδού μέσω του εναρκτήριου "Honey Bunny", όπου ο Owens απευθύνεται στην φανταστική κοπέλα των ονείρων του: «You'll look at me and know I'm the one. And you will love me. For all the reasons everyone hates me». Γρήγορα, όμως, φροντίζει να μας κάνει να ανασκουμπωθούμε, αφού δύο τραγούδια μετά έρχεται το "Die" με ένα riff που θα μπορούσε να βρίσκεται στον τελευταίο δίσκο των Graveyard, αρχική φωνητική γραμμή που παραπέμπει σε "Highway Star" και ψυχεδελικό '70s τελείωμα.

Η ομορφιά στο "Die" είναι ότι δε θα υπάρξει άλλο παρόμοιο κομμάτι στο δίσκο, ο οποίος εν συνεχεία κατεβάζει ταχύτητες σιγά-σιγά, μελαγχολεί, αναπολεί, ερωτεύεται και μέσα από τους απλούς στίχους του Owens πραγματεύεται γήινα θέματα, όπως η μοναξιά, η ανασφάλεια και -τι άλλο- τα κορίτσια. Κομμάτια, πέραν των προαναφερθέντων, που ξεχωρίζουν είναι τα "My Ma", "Just A Song" και "Jamie Marie". Η μουσική των Girls αντλεί φανερά τις επιρροές της, όμως το επίτευγμα είναι ότι καταφέρνει να ακουστεί φρέσκια και ιδιαίτερη.

Το "Father, Son, Holy Ghost" -τίτλος που επιλέχθηκε από τον Owens για να τονίσει την πνευματική υπόσταση της μπάντας- είναι η κλασική περίπτωση δίσκου, η ποιότητα του οποίου θα εξαργυρωθεί με τις υπόλοιπες κυκλοφορίες του συγκροτήματος. Και, για να κάνουμε μια πρόβλεψη, αν ψάχνετε για μια μπάντα η οποία θα πρωταγωνιστήσει σθεναρά στο indie rock στερέωμα τα χρόνια που έρχονται, ποντάρετε στους Girls.