Ghost Ship Octavius

Γεννημένοι το 2012 από τις στάχτες δύο σπουδαίων συγκροτημάτων της Αμερικανικής metal σκηνής, των God Forbid και των Nevermore, από τον κιθαρίστα Matthew Wicklund και τον ντράμερ Van Williams αντίστοιχα οι Ghost Ship Octavius δημιούργησαν κάτι φρέσκο και αυθεντικό μπολιασμένοι μεν με το ένδοξο παρελθόν τους αλλά και με όρεξη για καινούργιες πιο progressive ιδέες. Το ντεμπούτο άλμπουμ ήταν το 2015 και έτυχε θετικών κριτικών και το ίδιο ευελπιστούν να πετύχουν με το δεύτερο άλμπουμ τους που αγκαλιάζει το σκοτάδι με έναν ατμοσφαιρικό και προοδευτικό τρόπο.

Η αλήθεια είναι ότι είχα περισσότερες προσδοκίες. Τα ονόματα από μόνα τους φαίνεται δεν αρκούν. Μην με παρεξηγείτε δεν πρόκειται για έναν κακό δίσκο. Κάθε άλλο. Ειδικά με ένα ξεκίνημα σαν το "Turned To Ice" όπου υπάρχουν τα riff, υπάρχει το progressive στοιχείο και ενδιαφέρουσες θεματικές αλλαγές που θυμίζουν (υπερβολικά) Pain Of Salvation. Γεμάτος ήχος, τόσο που δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι πρόκειται για τριμελές γκρουπ. Η μουσική τους είναι όμορφη και τεχνικά αγγίζει το τέλειο. "Saturnine", "Delirium" αποτελούν εξαιρετικά δείγματα ότι οι τύποι ξέρουν να γράφουν μουσική με αρχή και τέλος και κυρίως ρεφρέν που ασυναίσθητα τα σιγοτραγουδάς.

Οι φίλοι των Nevermore θα εκτιμήσουν ειδικά το "Delirium" με τις ακουστικές τους στιγμές στη μέση του τραγουδιού. Το "Ghost In The Shell" είναι μια ας πούμε μπαλάντα που την φαντάζομαι στον δίσκο "Dead Heart In A Dead World" των πάλαι ποτέ Nevermore αλλά από εκεί και πέρα αρχίζουν τα θεματάκια μου με το άλμπουμ.

Το νιώθω σαν μια υπερπροσπάθεια που κάπως κουράζει και γίνεται ελαφρώς μονότονο. Προσπαθούν να κάνουν πολλά και κάπου ίσως χάνεται η μαγεία. Το "Bleeding On The Horns" ξεκινά σαν pop - rock, γίνεται metal μετά μπαλάντα και στο μεταξύ πετάμε 2-3 σόλο και progressive εναλλαγές σε ρυθμό και ένταση δείχνοντας ότι μάλλον εκτιμούν πολύ τους Fates Warning.

Είμαι σίγουρος ότι θα βρείτε κριτικές εκεί έξω να εκθειάζουν τον συγκεκριμένο δίσκο. Είχα τρομερή διάθεση να τον ακούσω και μερικά κομμάτια όντως βρήκα τη θέση τους στη λίστα των αγαπημένων μου στο Spotify αλλά ζορίστηκα να τον ακούσω ολόκληρο. Ο Adon Fadion (ο οποίος παίζει και κιθάρα και μπάσο και βιολί στον δίσκο!) προσπαθεί αξιοπρεπώς αλλά όχι με ιδιαίτερη ένταση στο τραγουδι, το υπόλοιπο της τριάδας είναι φανταστικό και με ιδέες αλλά κατά την γνώμη μου δεν τις επικοινώνησαν όσο ελεύθερα και αποτελεσματικά. Πολύ πάνω από μέτριο, αρκετά κάτω από «επιλογή».