Forbidden

Η Thrash Of The Titans συναυλία που διοργανώθηκε το 2001 για την ενίσχυση της υγείας των δύο Chuck (Billy και Schuldiner) είχε περισσότερα οφέλη, εκτός από τα προφανή. Τις -έστω και μακροπρόθεσμες- επιστροφές των Death Angel και Heathen, που πυροδοτήθηκαν από το συγκεκριμένο live, ακολούθησε αυτή των έτερων τιτάνων του Bay Area, Forbidden. Το πολυπόθητο reunion πραγματοποιήθηκε αρχικά με μοναδικό σκοπό τις περιοδείες, όμως το feedback ήταν τόσο θετικό ώστε η μπάντα αποφάσισε να συνεχίσει με καινούριο δίσκο έπειτα από δεκατρία χρόνια.

Και το "Omega Wave" μπορεί να διαδέχεται το "Green" του '97, όμως στην ουσία συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το "Twisted Into Form" του '90, τουλάχιστον όσον αφορά στον ηχητικό τομέα. Αυτό συνεπάγεται προσέγγιση στον ήχο των πρώτων ημερών της μπάντας και απομάκρυνση από τους alternative πειραματισμούς που εμφανίστηκαν στο "Distortion" και μεγιστοποιήθηκαν στο "Green". Μέχρι και το εξώφυλλο σε προδιαθέτει για την «παλαιότητα» του περιεχομένου, αφού έχει φτιαχτεί για να θυμίζει αυτό του ντεμπούτο τους, "Forbidden Evil". Καθόλου τυχαίο, βεβαίως, αφού υπεύθυνος είναι και πάλι ο ίδιος καλλιτέχνης.

Στον μουσικό τομέα, οι ταχύτητες είναι αυξημένες και η πιασάρικη πολυπλοκότητα των Forbidden είναι και πάλι παρούσα. Ο Craig Locicero έχει κάνει μία αξιοπρόσεχτη δουλειά σε riff και solo, ισορροπώντας επιδέξια μεταξύ τεχνικής και μελωδίας. Επιπλέον, έχει αναλάβει και την παραγωγή του δίσκου, από κοινού με τον Tim Narducci (συνοδοιπόρο του στους SpiralArms), καταφέρνοντάς τα περίφημα και εκεί. Τα φωνητικά του Russ Anderson ξεχωρίζουν, αν και εμφανώς διαφοροποιημένα (σαν ένα τερατώδες Chuck Billy / Tom Araya υβρίδιο), με το ρεπερτόριό του να περιλαμβάνει κραυγές, βρυχηθμούς, υπέροχα μελωδικά και μανιασμένα γαβγίσματα. Μάλιστα στα ψηλά του, ο Anderson είναι τόσο καλός που στο "Immortal Wounds" έψαχνα να βρω το όνομα του "Ripper" Owens στα credits. Ο Matt Camacho συμβάλλει τα μέγιστα με τις βαρβάτες μπασογραμμές του, προσθέτοντας μία περαιτέρω διάσταση στο μακελειό.

Τις δύο ρευστές θέσεις του lineup συμπληρώνουν οι Steve Smyth και Mark Hernandez, αναλαμβάνοντας τη δεύτερη κιθάρα και τα τύμπανα, αντίστοιχα. Το ποιόν του Smyth είναι λίγο-πολύ γνωστό μέσα από τις θητείες του σε συγκροτήματα όπως οι Testament και οι Nevermore. Αλλά αυτός ο Hernandez είναι η ευχάριστη έκπληξη των σημερινών Forbidden. Το στυλ του ταιριάζει απόλυτα με αυτό της μπάντας και εντυπωσιάζει με έναν «δικό του» ήχο, κυρίως στα "Dragging My Casket", "Omega Wave" και "Adapt Or Die".

Στο μεγαλύτερο μέρος του ο δίσκος κυλάει ευχάριστα και thrash/speed (με ολίγη από industrial) χείμαρροι, όπως τα "Forsaken At The Gates", "Overthrow" και "Adapt Or Die", μπλέκονται με πιο αργά και ενδιαφέροντα κομμάτια, με τα "Swine" και "Dragging My Casket" να αποτελούν λαμπρά παραδείγματα. Δυστυχώς, όμως, από το έξυπνα κολλητικό "Hopenosis" και μετά, το επίπεδο του album πέφτει αρκετά και υπάρχουν ιδέες που είτε επαναλαμβάνονται, είτε απλά κουράζουν (ποιο το νόημα του δίλεπτου "Chatter", αλήθεια;). Το κλείσιμο με το ομότιτλο τραγούδι σώζει κάπως την κατάσταση, όμως υπάρχει ένα γενικό «too much ρε γαμώτο» συναίσθημα. Αν, ας πούμε, έλειπαν δύο-τρία κομμάτια, το album θα πετύχαινε και πάλι το σκοπό του.

Εν γένει, το "Omega Wave" δεν είναι ένα μεγαλειώδες comeback, όπως πολλοί θα ευχόντουσαν. Αποτελεί περισσότερο ένα μεταβατικό (ας ελπίσουμε) στάδιο για τη μπάντα, κάτι σαν το "Tempo Of The Damned" των Exodus ή το "The Art Of Dying" των Death Angel. Θαρρώ πως πρέπει να περιμένουμε το επόμενό τους βήμα για να εξακριβώσουμε κατά πόσο θα μπορέσει να ισχυροποιηθεί μια τόσο σημαντική επιστροφή.

Η αλήθεια είναι ότι οι Forbidden έλειψαν πολλά χρόνια από την thrash κοινότητα και τώρα επιστρέφουν για να διεκδικήσουν το μερίδιο που κάποτε είχαν κερδίσει με την αξία τους. Όμως, σε μία εποχή που ο κλασικός ήχος έχει επανέλθει στο προσκήνιο από παλιές και νέες μπάντες, ο ανταγωνισμός αυτόματα μεγαλώνει και κάποια πράγματα δύσκολα συμβαίνουν εν μία νυκτί. Παρ' όλα αυτά, οι Καλιφορνέζοι παρουσιάζουν κάμποσα ενθαρρυντικά στοιχεία στον πέμπτο δίσκο τους και, αν ξεκαθαρίσουν κάποια βασικά ζητήματα, τότε σίγουρα θα έχουμε να περιμένουμε πολλά περισσότερα. Thrashύτατη χρονιά πάντως το 2010...