For The Storms

For The Storms, ένα post, sludge, doom και death metal σχήμα από την Ιταλία. Η ύπαρξη του συνδέεται άμεσα με την εξωτερίκευση των προβλημάτων που σταθερά εμφανίζονται στη ζωή των ανθρώπων που είτε εμπλέκονται στην μουσική της μπάντας είτε συνδέονται μαζί της. Ο βασικός συνθέτης, Fabio Pierani, βλέπει τη σύνθεση ως το δικό του στήριγμα για να μη λυγίσει από το βάρος του πένθους, να μη χάσει αυτός, κι εμείς, ότι έχει απομείνει από εμάς.

Η μινιμαλιστική προσέγγιση που επιλέγουν οι For The Storms για την ανάπτυξη της μουσικής τους δίνει βάθος και περισσότερο ειδικό βάρος σε κάθε μελαγχολική μελωδία που παρουσιάζουν, είτε με τις κιθάρες είτε με το πιάνο. Η παραγωγή του δίσκου βγάζει μια ταιριαστή αυθεντικότητα που, ναι μεν κρατάει υπαρκτή τη σκληρή metal πλευρά του ήχου, αλλά δίνει περισσότερο χώρο σε γκριζαρισμένα τοπία να αναδυθούν. Το "Losing What’s Left Of Us" είναι μια ζωή σε πτώση, από κάτω το απέραντο κενό και σταδιακά μπροστά σκαλιά. Σκαλιά που ανοίγονται στο σκοτάδι, κυριαρχικό, ουσιαστικό, με μια ελπίδα να οδηγεί εν τέλει στο φως. Η μουσική συντομεύει το δρόμο μεγαλώνοντας τις αποστάσεις, δίνει ουσία σε μικρότερες υπάρξεις εστιάζοντας στην ιδέα πίσω από τον ήχο τους. Οι κραυγές κι οι καθαρές λέξεις που λένε λόγια πόνου βγαίνουν ποιητικές, με στόχο να γίνουν τελικά καταπραυντικές.

Πιστεύω ότι ο δίσκος αυτός ακούγεται όπως του πρέπει όταν παίζει ολόκληρος. ‘Εχει φυσικά μέρη που ξεχωρίζουν όπως το "Regret", το "The Void Below" και το ομώνυμο, που είναι μάλιστα τα μεγαλύτερα σε διάρκεια καθώς δίνουν πολύ χώρο στα post στοιχεία τους, αλλά νομίζω ότι και αυτά χρειάζονται όλα τα υπόλοιπα για να φτάσουν εκεί που θέλουν. Το συνολικό έργο ολοκληρώνεται με το πολύ όμορφο, κάπως ψυχρό αλλά και ταυτόχρονα ακατανόητα δυνατό εξώφυλλο από τον Nicola Belotti.

Το "Losing What’s Left Of Us" δεν παρουσιάζει κάτι πολύπλοκο, ούτε ρηξικέλευθο ή πρωτοπώρο, αλλά είναι ειλικρινές, έχει συναίσθημα και όμορφες μελωδικές αναφορές. Προσωπικά με κέρδισε γιατί κρατάει την απλότητα χωρίς να είναι κατηγορηματικά

απλοϊκό, βαρετό ή αδιάφορο. Δεν είναι άδειο αυτό, αλλά σιγά σιγά αδειάζει εσένα. Το κενό που αφήνει μέσα σου είναι συχνά καλοδεχούμενο, έχει μια ηρεμία.