Enchant

The Great Divide

Inside Out (2014)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 19/09/2014
Το "The Great Divide" δεν προσπαθεί να προσαρμοστεί στη σημερινή εποχή, ούτε να εκμεταλλευτεί καταστάσεις επιτηδευμένα. Αντιθέτως, είναι 100% Enchant και εφάμιλλο του υψηλού επιπέδου της προγενέστερης δισκογραφίας τους. Για αυτό είναι υπέροχο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Η επιστροφή των Enchant μετά από μια δεκαετία δισκογραφικής απουσίας μοιάζει να έχει κι έναν διδακτικού χαρακτήρα, πέραν της προφανούς χαράς και ικανοποίησης που θα προσφέρει στους (μάλλον λίγους) υφιστάμενους οπαδούς τους και στο υποτιθέμενα αυξημένο κοινό για το progressive rock, σε σχέση με όταν κυκλοφόρησαν την τελευταία τους δουλειά.

Οι Enchant δεν υπήρξαν ποτέ ιδιαίτερα μεγάλη ή δημοφιλής μπάντα ακόμα και στους κύκλους του prog, παρόλο που έχαιραν σημαντικής εκτίμησης. Αμφιβάλλω αν κανένα μέλος τους βιοποριζόταν μέσα από το συγκρότημα και ακόμα περισσότερο αμφιβάλλω ότι επανήλθαν για τα λεφτά. Οι γνωρίζοντες κάποια πράγματα παραπάνω ίσως γελάνε και στην ιδέα. Όπως φαίνεται, όμως, η φλόγα μέσα τους δεν έσβησε ποτέ και έτσι επανέρχονται με ένα ακόμα εξαιρετικό άλμπουμ.

Αυτό το γεγονός αποτελεί την θεμελιώδη διαφορά συγκροτημάτων όπως οι Enchant, με την πλειονότητα «φτασμένων» ονομάτων, που δεν κυκλοφορούν άλμπουμ γιατί είναι ασύμφορο ή που κυκλοφορούν μόνο EP και singles γιατί ισχυρίζονται πως το άλμπουμ πέθανε. Τέτοιες λογικές και νοοτροπίες δεν αγγίζουν μια μπάντα σαν τους Enchant, καθώς συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν την τέχνη τους ως δημιουργία και μέσο ανιδιοτελούς έκφρασης. Όταν αυτό παραμένει προτεραιότητα για τον καλλιτέχνη, το αποτέλεσμα τον δικαιώνει, κι αυτός είναι ο λόγος που το "The Great Divide" ακούγεται τόσο μα τόσο ωραίο.

Η συνθετική προσέγγιση του ιθύνοντα νου της μπάντας, Doug Ott, δεν φαίνεται να έχει αλλάξει και ιδιαίτερα, με τους Rush σταθερή αναφορά και την χρήση παλιομοδίτικων progressive ήχων στα πλήκτρα να μου υπενθυμίζουν πόσο μου είχαν λείψει. Οι μελωδίες είναι όλες προσεγμένες και τοποθετημένες όπως πρέπει, μία προς μία, άλλοτε με πρωταγωνιστή τα πλήκτρα κι άλλοτε με την κιθάρα. Παρόλο που κάθε τραγούδι κινείται γύρω από μια βασική ιδέα, περιλαμβάνει πολλές φράσεις, τεχνικά θέματα και περίεργα μέτρα, καθώς το rhythm section δεν αποφεύγει τους ακροβατισμούς όπου το σηκώνει η περίσταση, παραμένοντας όμως πάντα ουσιώδες, όσο κι εντυπωσιακό, καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου.

Φυσικά, υπάρχει ο Ted Leonard πίσω από το μικρόφωνο, που εδώ βρίσκεται στο φυσικό του περιβάλλον, στο πραγματικό του σπίτι. Μπορεί πλέον να έχει ως προτεραιότητα τους Spock's Beard με τους οποίους μεγαλουργεί, μπορεί να απέκτησε αίγλη συμμετέχοντας στους Transatlantic και να εντυπωσίασε τόσο με τους Affector, όσο και με τους Thought Chamber σε πιο metal εκφάνσεις, αλλά ήταν και θα είναι πάντα η φωνή των Enchant. Μελωδική, ξεχωριστή, ιδιαίτερη και τεχνική, εννοείται πως ανεβάζει επίπεδο το συνολικό αποτέλεσμα.

Καμία από τις οχτώ συνθέσεις του άλμπουμ δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μέτρια ή περιττή, καθώς κάθε μία προσδίδει κάτι ξεχωριστό στο άλμπουμ, από το πιασάρικο εναρκτήριο mid tempo "Circles", το συναισθηματικά φορτισμένο "Within An Inch" με το πολύ ωραίο σημείο με πιάνο μετά τη μέση, μέχρι το εξαιρετικό refrain του "Transparent Man" και το πραγματικά πανέμορφο, όσο και μελωδικό, κλείσιμο του "Here And Now".

Παράλληλα, ξεχωρίζει το σχετικά σύντομο και groovy "All Mixed Up" με τους πολύ ωραίους στίχους («I've nothing more to give, there's not much more that I can take, I am breaking things that I should bend and bending things I should have break»), οι οποίοι είναι γενικότερα πάρα πολύ προσεγμένοι και ενδιαφέροντες, ενώ το ομώνυμο τραγούδι και το "Life In A Shadow" είναι εξίσου δυνατές συνθέσεις. Όμως, αν έπρεπε να ξεχωρίσω ένα τραγούδι, αυτό θα ήταν το "Deserve To Feel". Πρόκειται για μια εξαιρετική οχτάλεπτη σύνθεση που αποτελεί έναν ιδανικό συνδυασμό μεταξύ Fates Warning (στο refrain), Rush (στα ρυθμικά μέρη) και παλιών Dream Theater (στα instrumental / τεχνικά μέρη) και με κάνει να απορώ που οι Enchant δεν έγιναν ποτέ λίγο πιο δημοφιλείς στο ακροατήριο αυτών των ονομάτων.

Συνολικά, πρόκειται για μια επιστροφή που άξιζε να πραγματοποιηθεί, από ένα εκ των τιμιότερων και ποιοτικότερων συγκροτημάτων της σύγχρονης progressive rock σκηνής. Το "The Great Divide" δεν προσπαθεί να προσαρμοστεί στις επιταγές της εποχής, ούτε να εκμεταλλευτεί καταστάσεις επιτηδευμένα, αλλά αντιθέτως είναι 100% Enchant και εφάμιλλο του υψηλού επιπέδου της προγενέστερης δισκογραφίας τους. Για αυτό είναι υπέροχο.
  • SHARE
  • TWEET