Elder

Το "Reflections Of A Floating World" έρχεται στη σκιά του εκπληκτικού προκατόχου του. Ίσως για κάποιους έτσι συνεχίζει ακάθεκτο το όραμα των Elder, αλλά για κάποιους άλλους ίσως το παίζει και λίγο εκ του ασφαλούς επαναλαμβάνοντας παρόμοια μοτίβα. Για να τα πούμε λίγο καλύτερα όμως.

Ο διάδοχος του "Lore" διαθέτει επαρκώς τις χαρακτηριστικές κιθαριστικές γραμμές του Nick DiSalvo, οι οποίες πλέον εμπλουτίζονται από την προσθήκη δύο ακόμα μελών στα έγχορδα, του Michael Risberg στην δεύτερη κιθάρα και του Michael Samos στην pedal steel κιθάρα δίνοντας έτσι την δυνατότητα στην μπάντα να εξερευνήσει και άλλα μονοπάτια. Επίσης έχει να προσφέρει στο ακέραιο όλες τις αρμονίες και τους ρυθμούς που ξεχώρισαν το πάλαι ποτέ τρίο από τη Μασαχουσέτη μέσα από την πλέμπα της ομπρέλας του stoner και το τοποθέτησαν ψηλά στο βάθρο με τα πιο εμπνευσμένα συγκροτήματα της φάσης τους.

Το "Reflections..." κάνει τικ σε όλα τα κουτάκια και διαθέτει όλα τα συστατικά μαζεμένα χωρίς να αποτυγχάνει η συνταγή στην εκτέλεση. Αν και ο δίσκος ξεκινά με το "Sanctuary", ίσως το πιο αδύναμο συγκριτικά τραγούδι του δίσκου, αφού έχει την συναισθηματική φόρτιση, αλλά δεν έχει την συναισθηματική απελευθέρωση, συνεχίζει με την αμερικανιά του "The Falling Veil", το οποίο ταξιδεύει ανάμεσα από ποπ μελωδίες για να καταλήξει σε δισολίες βγαλμένες από τα '80s.

Στο εν τω μεταξύ ο ακροατής πλέον μπορεί να παρατηρήσει τα strings, τα οποία είναι διάχυτα σε ολόκληρο το άλμπουμ και θυμίζουν πάρα πολύ έντονα Opeth της εποχής που τους έκανε πλύση εγκεφάλου ο Steven Wilson.

Το "Staving Of The Truth" είναι γεμάτο ονειρικά sequences, τα οποία είναι βγαλμένα από μια sci-fi ταινία, η οποία για ένα άγνωστο και σουρεαλιστικό λόγο αισθάνομαι ότι καταλήγει σε ένα σφαγείο cyborg στην Άγρια Δύση. Δεν ξέρω γιατί. Μη με ρωτήσετε.

Στην συνέχεια το πομπώδες και υπέρβαρο Blind είναι γεμάτο '70s prog παροξυσμούς και με τους ίδιους ενδεχομένως αυτοσχεδιασμούς μπαίνουν και στην σχεδόν new wave οβερτούρα του Sonntag, πριν μας αποχαιρετήσουν στο Thousand Hands, το οποίο σε αντίθεση με τα πέντε υπόλοιπα δεν κρύβει καμία έκπληξη από την αρχή ως τέλος.

Το ρίσκο με τις μεγαλεπήβολες και μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις είναι ότι μερικά σημεία μπορεί να πλατειάζουν, να μην έχουν συνοχή ή να μην εξυπηρετούν τίποτα ενορχηστρωτικά ή συναισθηματικά. Αυτό είναι κάτι που οι Elder το απέφυγαν είτε από τύχη, είτε από μαεστρία στο "Lore", αλλά δεν φαίνεται να το πετυχαίνουν ολοκληρωτικά και με την ίδια ισορροπία στο "Reflections". Αλλά, οι όποιες σποραδικές κατευθυντήριες γραμμές των Elder προς τους Mastodon έχουν αρχίζει πλέον να γίνονται πιο θολές μιας και οι Mastodon έχουν αρχίσει να γίνονται αυτοί πιο Elder.

Τα φωνητικά σπάνε την ομοιομορφία ενός δίσκου, ο οποίος θα μπορούσε να είναι κάλλιστα instrumental, αλλά παρά την ξεκάθαρη αυτοπεποίθηση που έχει αποκτήσει ο DiSalvo στη φωνή, εξακολουθεί να μην βρίσκεται σε ικανοποιητικό επίπεδο και πολλές φορές η φωνή αποτελεί την μοναδική «παραφωνία» σε ένα υπέροχο τραγούδι.

Αλλά τελικά τα αρνητικά στοιχεία χάνουν κατά κράτος την μάχη με τα θετικά και το Reflections λειτουργεί σαν το αλάτι που βάζουν στους μπακαλιάρους στο σούπερ μάρκετ και έτσι διατηρεί τους Elder στο οιονεί πάνθεον του αμερικάνικου metal.