Eisenhand

Είναι κάποιες πρώτες φορές που μένουν για πάντα στη μνήμη, άλλοτε είναι και οι τελευταίες, ενίοτε όμως αποτελούν την απαρχή μιας μουσικής σχέσης. Δε θα ξεχάσω για παράδειγμα την πρώτη μου επαφή με τους Witchcraft και τον ομώνυμο δίσκο τους. Ο ήχος και η παραγωγή του, η αίσθηση ότι βρίσκεσαι στον χώρο της μπάντας ενώ ηχογραφεί, δε γίνεται να λησμονηθεί. Τα πρώτα δευτερόλεπτα από το ντεμπούτο των Αυστριακών είχαν το ίδιο αποτέλεσμα. Άμεση μεταφορά σε κάποιο γκαράζ ή home studio σε υπόγειο, με το ημίφως να είναι αρκετό, δίπλα στον Iron Herv καθώς ρυθμίζει το ύψος του μικροφώνου του και απέναντι από τον Domaniac, ο οποίος σετάρει τα ντραμς του. Οι τοίχοι περιμετρικά στολισμένοι με αφίσες των Manilla Road, Slayer, Gotham City.

Σε καμία περίπτωση δε μιλάμε για προχειροδουλειά ή ερασιτεχνική απόπειρα. Η πεντάδα από την πλέον μεταλλική πόλη της Αυστρίας, το Linz, επεδίωξε αυτόν τον ήχο και αυτή την παραγωγή. Φαντάζομαι ότι προσπάθησαν να αποδώσουν τις συνθέσεις τους, όσο πιο κοντά γίνεται στο φυσικό τους περιβάλλον: το σανίδι. Για εκεί είναι προορισμένες να δοκιμαστούν και να δοκιμάσουν τις αντοχές του κόσμου. Και λογικά να επιτύχουν. Η αμεσότητα των συνθέσεων, είτε πρόκειται για τις NWBHM στιγμές τους, είτε για τις πιο speed με ψήγματα πρώιμων Slayer, οδηγεί σε αυθόρμητο headbanging και σε ιδρωμένες καταστάσεις στο pit. Όταν μπάντα και κόσμος γίνονται κυριολεκτικά μία μάζα.

Πόση έκπληξη άραγε χωράει σε τέτοιες προσπάθειες; Από ελάχιστη έως καθόλου, χωρίς απαραίτητα αυτό να λογίζεται ως αρνητικό. Οι Αυστριακοί πάντως τολμούν, στο μέτρο που «επιτρέπεται», έχουμε πλήκτρα (ελάχιστα βέβαια) και εννιάλεπτο τραγούδι φίλτατοι. Τα οποία πλήκτρα είναι τόσο γουστόζικα και καίρια, θαρρείς και η σύνθεση θα έχανε τη δυναμική της αν δεν υπήρχαν. Μιλώντας για δυναμική, αυτή προσφέρεται απλόχερα τόσο από το κιθαριστικό δίδυμο, όσο και από το στιβαρό rhythm section, ενδεχομένως ο αδύναμος κρίκος να είναι τα φωνητικά του Iron Herv. Προσωπικά, δεν τα βρήκα ενοχλητικά, θα καταλάβω πάντως όποιον διαμαρτυρηθεί για έλλειψη ποικιλίας, χρωματισμού και επίπεδης ερμηνείας. Συχνά πυκνά η χροιά είναι punk ή punk rock, οτιδήποτε σε punk τέλος πάντων, συνολικά μια ερμηνεία ανεπιτήδευτη και ανέμελη. Σαν το ύφος της μπάντας, κρίνοντας και από τις προωθητικές τους φωτογραφίες. Ναι μεν βασίζουν τη θεματική τους σε μυθικές ιστορίες, άνευ σπαθιών όμως. Ένα τσεκούρι και μια καραμπίνα κάνουν μια χαρά τη δουλειά. Και πώς θα πάμε στη μάχη σύντροφοι; Να σελώσουμε τα άλογα ωρέ; Άσε, θα καβαλήσουμε το Honda το παλιό, αυτό που μοιάζει με το θρυλικό Zundapp. Μαχητές και μουσικοί της γειτονιάς μας, όμορφα αυθεντικοί κι ελπιδοφόροι.

Bandcamp