Dynamite

«Γιατί μπαμπά όσοι αντιγράφουν τους Black Sabbath, θεωρούνται μίμοι και tribute μπάντες, ενώ εκείνοι που κοπιάρουν τους AC/DC λογίζονται cool και γαμώ τα παιδιά»; Καλό κι εύλογο το ερώτημα, αλλά θα απαντηθεί σε προσεχές bachelor party ούτως ώστε η μελλοντική σπερματοζωάρα που θα περάσει την γραμμή τερματισμού να έχει και μια σταλιά μυαλό για τις επερχόμενες δεκαετίες. Μορφωμένο εκ γενετής.

Οι Σουηδοί Dynamite δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από προγενέστερα συγκροτήματα έχοντα παθολογική αγάπη στους AC/DC. Ντάλε κουάλε σου λέω, πιότερο κι από τους Ισπανούς 77, έχουν όμως μερικά προτερήματα παραπάνω έναντι όλων αυτών. Καταρχήν, συνθέτουν καλύτερα σε τέτοιο βαθμό που καναδυό τραγούδια όχι μόνο μπαίνουν αυτούσια σε κάποιον δίσκο των Αυστραλών, αλλά κάνουν στην άκρη άλλα τόσα, έτσι ώστε να μην διαταραχθεί η ισορροπία του track list. Blasphemer!

Τα δεύτερα -περιβόητα- φωνητικά έχουν αναλογικά πάντα την ίδια βαρύτητα και στους Σουηδούς κι ως εκ τούτου είναι τόσο καλά περιποιημένα που ανεβάζουν ακόμα ένα επίπεδο πάνω τις ούτως ή άλλως καλές συνθέσεις. Το μεγάλο όμως ατού είναι στα φωνητικά του ψιλόλιγνου μυστακιοφόρου Mattis Karlsson. Ξέχνα ατάκες του στυλ «Θα είναι περήφανος από 'κει πάνω ψηλά» και «Ο μπάσταρδος γιος του», μ' αυτόν εδώ μπορείς να χαβαλεδιάσεις με επιτυχία: Πηγαίνεις στον κολλητό σου που είναι αρρωστάκι με AC/DC και του βάζεις να ακούσει το "Stone Heart Rebel" ως ένα ακυκλοφόρητο κομμάτι τους με τον Bon Scott. Καρδιακά, δάκρυα συγκίνησης και εν κατακλείδι μπινελίκια γιατί δεν είναι απλά ίδιος, είναι αυτός.

Το "Lock 'N Load" έχει να κάνει με την πρώτη εποχή των AC/DC κι έτσι εκμηδενίζεται η πιθανότητα ερώτησης προς τους Dynamite για την αγαπημένη τους era των Αυστραλών. Εκείνο που δεν εκμηδενίζεται είναι η συνθετική τους ικανότητα, που θα αποβεί ικανή κι όχι αναγκαία συνθήκη για να ακουστεί ο δίσκος και μετά το πέρας του καλοκαιριού. Όσο ανώδυνος κι αν είναι, δεν παύει να προκαλεί αφορμή για απολαυστικές μουσικές συζητήσεις περί έμπνευσης, φόρου τιμής, στυγνής αντιγραφής και λοιπών επιχειρημάτων. Στο τέλος όμως νικάει πάντα το τσούγκρισμα, επομένως...To Bon!