Dream Theater

Octavarium

Atlantic (2005)
Από τον Κωστή Αγραφιώτη, 12/06/2005
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Δυσκολεύομαι να θυμηθώ για ποιόν άλλο δίσκο είχα ακούσει και διαβάσει τόσο αντικρουόμενες απόψεις όσο για το νέο δίσκο των Dream Theater. Από τη μία υπάρχουν απόψεις που, αναφερόμενες στο "Octavarium", κάνουν λόγο ακόμα και για τον καλύτερο και πιο ολοκληρωμένο δίσκο των Theater. Στην αντίπερα όχθη, κυριαρχούν οι φωνές που ούτε λίγο ούτε πολύ κατηγορούν τους Theater για προδοσία (!) και δε φοβούνται να κατατάξουν αβίαστα το "Octavarium" στην κατώτερη θέση της κλίμακας αξιολόγησης των οκτώ δίσκων του συγκροτήματος από τη Νέα Υόρκη. "Ποια τελικά είναι η αλήθεια;" θα αναρωτηθείτε εύλογα. Κατά τη γνώμη μου, κάπου στη μέση! Το "Octavarium" πιστεύω πως δύσκολα αποτελεί τον κορυφαίο δίσκο της αγαπημένης μας μπάντας. Σίγουρα όμως μπορεί να σταθεί επάξια δίπλα στα διαμάντια του παρελθόντος. Καταρχήν, όσοι περίμεναν πως έφτασε η στιγμή οι Theater να αντιγράψουν τους εαυτούς τους, μάλλον θα πρέπει να περιμένουν κάποια χρόνια ακόμα. Το "Octavarium" αναμφίβολα περιέχει αναφορές σε παλαιότερους δίσκους όπως οι "Scenes From A Memory", "Falling Into Infinity", "Six Degrees Of Inner Turbulence" και "Train Of Thought". Για κάθε μουσικό βήμα προς τα πίσω όμως, οι Theater φρόντισαν και αυτή τη φορά να κάνουν τρία μουσικά βήματα μπροστά. Οι Theater έχουν καταφέρει πλέον το ακατόρθωτο. Έχουν βγάλει οκτώ δίσκους (τo "Change Of Seasons" δεν το μετράω μιας και θεωρείται EP) οι οποίοι είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους και όμως τόσο "Θεατρικοί" (ή "Theaterικοί", ό,τι προτιμάτε!) την ίδια στιγμή!

Για να δούμε όμως καλύτερα ένα-ένα τα 8 τραγούδια που αποτελούν το δίσκο:

1) "The Root Of All Evil": Οι προσεκτικοί ήδη θα παρατηρήσατε ότι ο δίσκος ανοίγει όπως ακριβώς μας άφησε ο τελευταίος. Μετά τη μικρή αυτή εισαγωγή και καθώς τα γεμίσματα του Portnoy σταδιακά αυξάνονται, μπαίνουμε στο βασικό riff του κομματιού. Το "Root Of All Evil" αποτελεί το τρίτο μέρος της στιχουργικής αναφοράς στους Ανώνυμους Αλκοολικούς που ξεκίνησε ο Portnoy στο "Glass Prison" (από το "Six Degrees...") και συνέχισε στο "This Dying Soul" (από το "Train Of Thought"). Η μουσική είναι χαρακτηριστική των δύο τελευταίων δίσκων των Theater. "Βαρύ riff", γρήγορος ρυθμός, ωραίο refrain και ένα mini παραλήρημα σε κιθάρα, μπάσο και πλήκτρα προς το τέλος. Ιδανικό για ξεκίνημα.

2) "The Answer Lies Between": Μετά το δυναμικό ξεκίνημα η ένταση πέφτει. Το τραγούδι αυτό μάλλον ως μπαλάντα μπορεί να χαρακτηριστεί. Θυμίζει λίγο το "Hollow Years" και το "Through Her Eyes", ενώ έκπληξη προκαλεί η παρουσία κουαρτέτου εγχόρδων. Αν δεν κάνω λάθος είχαμε να ακούσουμε μπαλάντα στη θέση του δεύτερου κομματιού σε δίσκο των Theater από το "Another Day" του "Ιmages And Words".

3) "These Walls": Έντονη παρουσία πλήκτρων, couple αρχικά ήρεμο το οποίο εξελίσσεται σε ένα δυνατό και αρκετά κολλητικό refrain. Μήνυμα των στίχων: Όλοι μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι από το τι είμαστε, αρκεί να γκρεμιστούν οι τοίχοι που μας περικυκλώνουν ασφυκτικά. Και αυτούς τους τοίχους πιθανώς να μπορεί να τους γκρεμίσει κάποιο κοντινό μας πρόσωπο αντί για μας.

4) "I Walk Beside You": Η μεγάλη απογοήτευση για τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς του group. Ίσως το πιο εμπορικό τραγούδι που έχουν γράψει ποτέ οι Theater. Αρκετά "χαρούμενο" και "ανεβαστικό" σε κάποια διαστήματα, δεν είναι κακό γενικά, όμως το refrain θυμίζει πολύ έντονα U2 κάτι το οποίο πιθανώς να χαλάσει κάποιους. Στίχοι θρησκευτικού περιεχομένου, με τον LaBrie στο ρόλο του Θεού να αναφέρει πως θα βρίσκεται πάντα δίπλα μας σε όλες τις δύσκολες και όχι μόνο καταστάσεις.

Φτάνοντας στη μέση του δίσκου έχω να παρατηρήσω τα εξής: Μέχρι στιγμής ο δίσκος διεκδικεί το χαρακτηρισμό του πιο απλού και συνεπώς άμεσου που έχουν γράψει ποτέ. Σχετικά μικρής διάρκειας τραγούδια στα οποία η μεγαλύτερη προσοχή έχει δοθεί στη συνοχή αυτών. Δεν υπάρχουν περιττά μουσικά μέρη, τα solo είναι αρκετά περιορισμένα και ο ήχος αρκετά προσιτός σε ακροατές μη έχοντες σχέση με το παρελθόν του group. Εντύπωση εξάλλου προκαλεί η χρήση samples στο ξεκίνημα και στο τέλος των τραγουδιών τα οποία προσφέρουν στο γενικότερο άκουσμα μία αισθητική βγαλμένη από soundtrack . Βέβαια, από το πέμπτο κομμάτι και μετά τα πράγματα αλλάζουν σε μεγάλο βαθμό. Ο δίσκος έτσι δίνει την εντύπωση πως είναι χωρισμένος σε δύο μέρη. Το πρώτο και πιο εμπορικό μέρος αφήνει τη σκυτάλη στο δεύτερο μέρος το οποίο κάνει τους οπαδούς των Theater να θυμηθούν γιατί λατρεύουν τόσο πολύ αυτό το συγκρότημα. Για να δούμε λοιπόν:

5) "Panic Attack". Όνομα και πράμα. Από τα πιο heavy τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ και αναμφισβήτητα το πιο σκληρό του δίσκου. Εκπληκτικό τραγούδι, από αυτά που μόνο οι Theater μπορούν να γράψουν. Φοβερή εναλλαγή ρυθμών, δυνατές κιθάρες και απίστευτη ερμηνεία από τον LaBrie. Εμφανείς οι αναφορές στους Metallica αλλά και στους Maiden! Όπως και στα προηγούμενα κομμάτια του cd, τα solo είναι περιορισμένα σε σχέση με τα πεντάλεπτα και βάλε ορχηστρικά όργια του παρελθόντος. Αυτό για άλλους είναι θετικό ενώ για άλλους όχι. Το σίγουρο είναι ότι στα εφτά λεπτά που διαρκεί το τραγούδι δε σε αφήνουν να πάρεις ανάσα.

6) "Never Enough": Συνεχίζει με την κεκτημένη ταχύτητα του "Panic Attack" και μας προσφέρει άλλο ένα "δολοφονικό" riff. Άπιαστη απόδοση από όλους. Παρεμπιπτόντως, ούτε και εδώ θα ακούσετε την παραμικρή φλυαρία στα solo του Petrucci και του Rudess (για όσους θεωρούν τα solo φλυαρία βεβαίως βεβαίως...).

7) "Sacrificed Sons": Αναφορά στους πολέμους των Αμερικάνων τα τελευταία χρόνια καθώς και στις 11/9. Με τη διακριτική παρουσία ορχήστρας, οι Theater ξεφεύγουν κάπως από το ύφος των παραπάνω τραγουδιών. Στα δέκα λεπτά του κομματιού τα πιο χαρακτηριστικά σημεία είναι το υπέροχο refrain και το solo του Petrucci. Οι υπερβολές απουσιάζουν, ενώ ο ρυθμός κυμαίνεται γενικά σε ήρεμα επίπεδα, με κάποια μικρά ξεσπάσματα από τη μέση και μετά. Το "Sacrifised Sons", τέλος, αποτελεί τρόπον τινά τον στιχουργικό αντίλογο στο "I Walk Beside You" μιας και εδώ είναι φανερή η αμφισβήτηση για το αν ο Θεός όντως λειτουργεί για το όφελος όλων μας.

8) "Octavarium": Φτάνουμε λοιπόν αισίως στο κομμάτι το οποίο κλείνει το δίσκο. Με τι έχουμε να κάνουμε εδώ; ...Απλά με ένα αριστούργημα. Το "Octavarium" αποτελεί τη σύνοψη της ιστορίας του progressive rock μέσα από το πρίσμα των Dream Theater, σε 24 λεπτά! Κατά την άποψη μου ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ, και στην ουσία το τραγούδι που προσφέρει σε ολόκληρο το δίσκο μια αίγλη η οποία απουσίαζε μέχρι ένα βαθμό από τις προηγούμενες συνθέσεις. Αναφορές στην εισαγωγή του "Shine On You Crazy Diamond", στους μαγικούς ήχους των πλήκτρων του Rick Wakeman και της κιθάρας του Steve Howe των Yes, στα ψυχεδελικά ξεσπάσματα των King Crimson, στα εμπνευσμένα έπη των θεών Rush, στους στίχους των Beatles, στα πρώτα χρόνια των Genesis και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Ένα πραγματικό 24λεπτο progressive έπος-ταξίδι στην εποχή των '70s. Εύγε!

Παρά την αμεσότητα των πρώτων κομματιών, το "Octavarium" είναι ένας από τους δίσκους που θέλουν πραγματικά πολλά ακούσματα. Δε σου αποκαλύπτει τα μυστικά του από την πρώτη ακρόαση. Όπως ανέφερα και παραπάνω, νομίζω πως ο δίσκος αποτελείται από δύο τελείως διαφορετικά μέρη. Το πρώτο δεν έχει να προσφέρει κάτι το σπουδαίο, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια πως δεν είναι καλό. Το δεύτερο μέρος από την άλλη είναι αυτό που αποδεικνύει περίτρανα το γιατί οι Theater θεωρούνται ένα από τα κορυφαία, αν όχι το κορυφαίο, συγκρότημα των ημερών μας. Η ερμηνεία που μπορώ να δώσω στις αντικρουόμενες απόψεις για τις οποίες σας έλεγα στην αρχή, είναι πως άλλοι αγνόησαν το εκπληκτικό τέλος λόγω της μέτριας αρχής, ενώ άλλοι αγνόησαν τη μέτρια αρχή για χάρη του εκπληκτικού τέλους. Είναι λίγο σαν αυτό που λέμε για τα μισογεμάτα και τα μισοάδεια ποτήρια... Ξέρετε!

Υ.Γ.: Και ένα quiz για το τέλος: Πόσους τίτλους και στίχους γνωστών τραγουδιών μπορείτε να ανιχνεύσετε στους παρακάτω στίχους του "Octavarium";

Sailing on the seven seize the day tripper diem´s ready jack the ripper owens wilson phillips and my supper's ready lucy in the sky with diamond dave´s not here I come to save the day for nightmare cinema show me the way to get back home again

Flying of the handle with careful with that axe eugene gene the dance machine messiah light my fire gabba gabba hey hey my my generation's home again.

  • SHARE
  • TWEET