Don Dokken

Solitary

Deadline Music (2020)
Από τον Σπύρο Κούκα, 20/02/2020
Reissue του δεύτερου προσωπικού δίσκου του mainman των Dokken, με τρία bonus τραγούδια
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Μια προσωπικότητα του πάλαι ποτέ κραταιού εμπορικού hard & heavy ήχου που ξεχώρισε εντός των μεγαλόπνοων ‘80s, ο Don Dokken, αποτελεί πλέον έναν μάλλον υποτιμημένο με τα χρόνια καλλιτέχνη, του οποίου το πρότερο έργο τον έχει ήδη τοποθετήσει στους σημαντικούς μουσικούς της εποχής του. Ο ηγέτης των Dokken, περί ου ο λόγος, υπήρξε μια από τις πιο χαρακτηριστικές φωνές του πρώτου μισού της δεκαετίας του 1980, ενώ οι φήμες για αντικατάσταση του Klaus Meine, την περίοδο που ο τελευταίος αντιμετώπιζε προβλήματα με τη φωνή του (εποχή προ-"Blackout"), είναι ενδεικτικές των δυνατοτήτων του. Μαζί, δε, με τον guitar wizard, George Lynch, μεγαλούργησαν, αποτελώντας ένα δίδυμο που παρά τις επί μέρους κόντρες ανάμεσα του, προσέφερε τα μέγιστα, αφήνοντας κορυφαία άλμπουμ ως παρακαταθήκη.

Βέβαια, για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, τα χρόνια της πραγματικής ακμής των Dokken μοιάζουν ιδιαίτερα μακρινά, με τη φυγή του Lynch, τη συνθετική αστάθεια, τα σταδιακά προβλήματα με τη φωνή του Don Dokken και άλλα επί μέρους θέματα να επιβαρύνουν τη θέση τους εντός της μουσικής βιομηχανίας και να τους ωθούν στην - όχι ιδιαίτερα τιμητική - κατάσταση του nostalgia act. Εδώ, ωστόσο, δεν έχουμε να μιλήσουμε για κάποια νέα δουλειά των Dokken, αλλά για το reissue του δεύτερου προσωπικού δίσκου του Don Dokken που πρωτοκυκλοφόρησε σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων το 2008, το οποίο και βγαίνει για πρώτη φορά «κανονικά» στα ράφια των δισκοπωλείων με επιπλέον bonus τριών κομματιών.

Σε έναν σύντομο σχολιασμό των όσων περιέχονται, αφού οι σταθεροί ακροατές και οι γνώστες της Dokken δισκογραφίας έχουν σίγουρα άποψη για το εδώ περιεχόμενο υλικό, το "Solitary" υπήρξε μια πράγματι όμορφη solo προσπάθεια, η οποία ήταν κρίμα που δεν είχε κυκλοφορήσει ευρύτερα στην εποχή της. Με ένα ύφος που ταίριαζε ακριβώς στις τότε δυνατότητες της ταλαιπωρημένης φωνής του Don Dokken, αρκετά μπαλαντοειδές και χαμηλού τέμπο και με ευχάριστα τραγούδια που δεν εκβίαζαν σε τεχνοκρατικές επιδείξεις, το άλμπουμ κατάφερνε να έχει λόγο ύπαρξης.

Σημαντικότερο, μάλιστα, στοιχείο του υπήρξε ακριβώς αυτή η ανάδειξη των ερμηνειών του Don, ο οποίος με τα χρόνια είχε καταπονηθεί ιδιαίτερα φωνητικά, με αποτέλεσμα αυτή η «κούραση» της φωνής του και η στροφή σε έξυπνους χρωματισμούς να αποδίδει. Στα bonus της φετινής κυκλοφορίας, βρίσκουμε τρεις διασκευές, με το σπαραξικάρδιο "Jealous" του Labrinth να είναι η καλύτερη εξ αυτών και τα "My Heart Will Go On" (από το soundtrack του «Τιτανικού») και "All That Love Can Be" του James Horner να αποτελούν έναν φόρο τιμής στον σημαντικό συνθέτη και φίλο του Dokken, που απεβίωσε το 2015.

Με την ευχή τα συνεχιζόμενα προβλήματα υγείας (με πιο πρόσφατο τη μερική παράλυση των χεριών του, έπειτα από μια ανεπιτυχή εγχείρηση) του βετεράνου Αμερικάνου τραγουδιστή να αποτελέσουν σύντομα παρελθόν, η επανακυκλοφορία του "Solitary" φαντάζει μια καλή αφορμή για να επανέλθει - όσο το δυνατόν - στο προσκήνιο, έστω κι αν στην ουσία της αποτελεί μια αχρείαστη κίνηση που δεν προσφέρει κάτι επιπλέον στη δισκογραφία του.

  • SHARE
  • TWEET